Cudze chwalicie, swego, kurwa!, nie znacie… Drugi, a zarazem najlepszy album zajebiście niedocenionego, a niestety już nieistniejącego Demise masakruje odważnym technicznym death metalem z charakterystycznymi naleciałościami melodyjnego — acz nie sofciarskiego — odłamu szwedzkiej sceny. Muza to zaprawdę konkretna: wymagająca pod względem technicznym, jednak świetnie zaaranżowana, a przez to łatwa w odbiorze, emanująca wprost niezwykłą energią i po prostu porywająca do szaleńczego młyna. Naprawdę, trudno spokojnie usiedzieć na dupie, słuchając tych chwytliwych dźwięków – bywalcy koncertów Demise mi świadkami. Już po krótkiej chwili obcowania z God Insect można dojść do wniosku, że upychając w jeden numer tyle riffów i zmian tempa, ci kolesie momentalnie się wypalą. Ale nic z tych rzeczy! Każdy następny wałek zaskakuje jakimś nowym patentem: pokręconymi gitarami, niecodziennymi solówkami, elektronicznymi przeszkadzajkami… Do tego stałe elementy takie jak bardzo dobre wokale i gęsto pracująca perkusja (te wspaniałe dłuugie przejścia). Smyczkowe intro do „Live Forever” (mój ulubiony) jest naprawdę udane, zaś przywodzący na myśl rój rozszalałych owadów podkład pod solówkę w numerze tytułowym to już pomysł genialny! Nie dość, że genialny, to na długo pozostawiający słuchacza z nienaturalnie rozwartym pyskiem. To właśnie pomysłowość i brak sztampowych rozwiązań odróżniają Demise od masy grających melodyjnie zespołów death’owych. To i fakt, że jednak serwują tu dość agresywny (sami wiecie – blasty) death metal, a nie wesołe popłuczyny po jakimś In Flames. Nadal całkiem nieźle prezentuje się brzmienie God Insect (to jedna z pierwszych metalowych produkcji Hertz’a) – szczególnie dobrze podkreślono gitarowe cięcia, przez co żadna zagrywka nie umyka uwadze nawet przy większym natłoku dźwięków. Polecam zapolować na ten album zwłaszcza tym, którym nieobce są późne dokonania At The Gates i Carcass, i którzy zarazem chcieliby posłuchać czegoś ambitnego i wychodzącego poza schematy. Nie mam najmniejszych wątpliwości, że z materiałem na takim poziomie Demise mogliby spokojnie zawojować pół świata, gdyby tylko trafili na sensową wytwórnię, tymczasem górę wzięły dupne polskie realia.
ocena: 9/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/DemisePoland
inne płyty tego wykonawcy:
Może nie najlepszy, ale zdecydowanie jeden z lepszych albumów Amerykanów, krążek rozpoczynający długą i chwalebną serię nagrań. Kawał porządnego, gitarowego heavy metalu. Od początku do końca płyty słychać doskonale, że celem chłopaków było nagranie materiału, który pozostawałby w głowie słuchacza na wiele godzin. Wyraziste, niepowtarzające się melodie, doskonała motoryka, heavymetalowy feeling – takie są wszystkie tracki na albumie. Wystarczy raz spojrzeć na spis, by w głowie, z prędkością Speedy Gonzalesa, pojawiła się melodia dowolnego kawałka. Nie można się pomylić, bowiem każdy z nich ma swój indywidualny nastrój, własnego ducha, który — choć będący niewątpliwie savatage’owym — jest bardzo unikalny. O Jonie Oliva można mówić wiele — choćby to, że jest gruby jak miłujący ubóstwo księża — ale jak miał, tak ma talent do komponowania genialnej muzyki. I tego właśnie jesteśmy świadkami na Hall Of The Mountain King. Na początek kilka rasowych numerów, doskonałych do jeżdżenia simsonkiem po dzielni, ale też do rąbania drewna lub kopania dołów – „24 Hours Ago”, „Legions”. Heavymetalowy rozpierdol. Potem czas na trochę klasyki, czyli tytułowy Hall Of The Mountain King poprzedzony rewelacyjnym instrumentalem. Po nich znów soczysty kawał gitarowej jazdy z rewelacyjnym „White Witch” na czele. Prawdziwy miłośnik hm-owych klimatów nie przejdzie obok takich wyczynów bez, minimalnego choćby, uznania dla muzyków. Przedostatni kawałek to drugi instrumental, nie tak wyczesany jak poprzedni, ale wciąż przyjemny. Płytę kończy za to prawdziwy killer — „Devastation” — potężny jak bęben Olivy gitarowy riff, kawałkująca niczym Kuba Rozpruwacz motoryka i pełna wigoru melodia. Samo się słucha, podobnie zresztą jak cały album, więc szczerze polecam. Heavy fuckin’ metal!
Największe osiągnięcie (artystyczne!) przepitego do szpiku kości Rudzielca od opusów innych klasycznych thrash’owych załóg różni się w kilku punktach. Ot chociażby faktem, że Rust In Peace ukazała się w erze schyłku popularności gatunku, nie zaś w połowie lat 80-tych. Poza tym jest to czwarta płyta Megadeth, a większość szczyt osiągała na wysokości trzeciej, przy okazji tworząc ten sławetny „syndrom”. To wszystko jednak bez znaczenia, liczy się wartość krążka, a ta jest naprawdę spora. Całość rozpoczyna mocny cios w postaci „Holy Wars… The Punishment Due” – numer z wieloma zmianami tempa, cholernie szybkim, wręcz maniakalnym riffowaniem i dużą ilością technicznych ornamentów. Ale to tylko przystawka przed tym, co następuje później… „Hangar 18” przyprawia o palpitacje serca! Nie dość, że jest chwytliwy jak diabli, sprytnie zaaranżowany i oparty na naprawdę klawych riffach, to jeszcze wypakowany solówkami jak ZUS różnej maści złodziejami. Od ich natłoku — i solówek, i złodziei — można dostać kręćka. Mam na myśli zwłaszcza to, co od połowy numeru wyczyniają Mustaine i Friedman (wcześniej w Cacophony, na którego temat już się na Considered Dead wytrzepano). Ufff, gitarowy onanizm jak się patrzy! Przy takim „Take No Prisoners” orientujemy się, że całkiem wyraźnie słychać bas, który w przeciwieństwie do wielu innych thrash’owych płyt nie został przykryty w miksie pozostałymi instrumentami. Spośród pozostałych kawałków wyróżnia się „Tornado Of Souls”, a to za sprawą sporej melodyjności, bardziej rockowego feelingu i świetnych wokali, szczególnie tych w refrenie. Megadeth stworzyli tu dojrzałe, nastawione na solidną pracę gitar dzieło, w którym znalazło się miejsce zarówno na ostrą, czysto thrash’ową sieczkę, jak i na fragmenty bardziej klimatyczne, choć w żadnym wypadku balladowe. Dzieło, które do dziś trzyma się mocno.
Niektórzy słysząc tę kapelę z radości sikają po nogach, inni (jak choćby demo) uważają ją za kapelę spedaloną, odpowiednią dla wszelkiej maści kalek estetyczno-intelektualnych. Niezależnie jednak od prywatnych opinii na temat Szwedów, trzeba im przyznać jedno – ciężko znaleźć kogoś, kto miałby do nich obojętny stosunek. A w myśl zasady, że nieważne co mówią, ważne by mówili i nazwy nie przekręcali, taka sytuacja jest wręcz wymarzona. Ja jakiegoś bardziej ogólnego zdania o kapeli nie mam, mam natomiast opinie na temat kilku ich albumów – tych wcześniejszych, bo te późniejsze jakieś takie spedalone i nawet mi się nie chciało poświęcać im uwagi. Recenzowany dziś trzeci krążek formacji jest w mojej opinii wydawnictwem najlepszym, a to dlatego, że zgrabnie łączy melodię z siłą, spokój z agresją, przebojową lekkość kompozycji z progiem i chyba najbardziej — spośród wszystkich wydawnictw — ma zapędy do bycia uznanym także przez kontestatorów pozostałego dorobku. Jest to spowodowane zapewne tym, że My Arms, Your Hearse jest oryginalny, bezpretensjonalny i ma sporo ciekawych patentów. Ma też kilka stuprocentowych hiciorów, kawałków, które ustawiają słuchacza na pozostałe — nieco słabsze — kompozycje. Zaczyna się dobrze, bo już od „April Ethereal”, który pojawia się po całkiem sensownym introsie. Później jest różnie (co najmniej jednak przyzwoicie), aż do „Demon of the Fall”, który za czasów kaset rozpoczynał stronę B, a który jest utworem bardzo solidnym, i potem — do końca — znów lecą kawałki słabsze, jak najbardziej jednak poprawne. Raz spokojne, innym razem deathowe, ale za każdym razem słuchalne i całkiem przyjemne w odbiorze. Co więcej, mr. Akerfeldt nie posiłkuje się czystymi wokalami zbyt często, co należy uznać za plus. Zdecydowanie na plus wypadają także gitary, które odpowiadają za klimat albumu i wspomniany miks melodii z siłą. Na koniec wspomnę jeszcze o nastrojowych Hammondach, które z dozą nostalgii wybrzmiewają w ostatnim „Epilogue” i które elegancko podsumowują cały album.
Kilkadziesiąt sekund tajemniczego intra, a potem 33 minuty jazdy takiej, że jednym podmuchem zrywa gacie przez głowę, zostawiając delikwenta tylko w pożółkłych majciorach. Porywające riffy, świetne solówki (w tym jedna gościnnie zagrana przez Jamesa Murphy), dudniący bas, perkusyjna kanonada i mocny ryk wokalisty. Już pierwsza konfrontacja fana klasycznego death metalu z Retribution przynosi jakże prostą konstatację, że oto mamy do czynienia z zespołem i płytą z najwyższej półki. Skoro wyżej pojawił się przymiotnik „klasyczny”, to usłyszymy oczywiście wpływy thrash’u, w tym przypadku przede wszystkim Slayera, co objawia się w licznych melodiach („słodzenia” bezproblemowo uniknięto), jak również w typowej dla Zabójców zabójczej motoryce. Nie ma się co oszukiwać – słuchając Retribution nie raz zaleci krańcowo kultowym „Reign In Blood”, ale nie jest to jakieś specjalnie nachalne, tudzież bezczelne, więc sam trudności z tego powodu robił im nie będę. Muza jest ponadto bardzo agresywna, dynamiczna, szybka i naszpikowana amerykańską brutalnością. Gitarzyści Malevolent Creation, Phil Fasciana i Rob Barrett, przy okazji tego albumu najwyraźniej posiedli niezwykłą moc (czyżby to zasługa „leczniczych” ziółek?) komponowania utworów… za krótkich – nawet najdłuższy na płycie „Coronation Of Our Domain” (5:06) kończy się przedwcześnie. I o to, kurwa, chodzi! Po wybrzmieniu ostatniego dźwięku pozostaje bowiem pieprzony niedosyt, domagający się jak najszybszego zaspokojenia. I tym sposobem obcowanie z Retribution staje się dla słuchacza czymś w rodzaju death metalowej mantry.
W dwa lata po znakomitym debiucie Morbidzi wykonali następny pewny krok w kierunku sztuki coraz bardziej ekstremalnej i złożonej. Zmiany słychać od samego początku, gdy po wybrzmieniu intra do słuchacza docierają pierwsze — i wolne! — takty „Fall From Grace”. Nie jest to jednak oznaka zdziadzienia/dania dupy, a znacznie większej świadomości i lepszych umiejętności zespołu. Czym się to objawia? Ano chłopaki nie boją się już zwolnić, kombinują z częstymi zmianami tempa, innym rozłożeniem akcentów i bardziej złożonymi strukturami kawałków. Po prostu, w miejsce nieokiełznanego (czasem) szaleństwa wprowadzono dużo precyzji i techniki. Mocniejszy i wyraźnie niższy jest wokal Vincenta, który w połączeniu z nieco innym sposobem śpiewania dał naprawdę niezłe efekty. Jest jeszcze jedna nowość, którą można różnie rozpatrywać. Chodzi mi o kawałki instrumentalne w liczbie aż czterech (wliczam intro), spośród których przynajmniej dwa, jak dla mnie, nie mają żadnego uzasadnienia. Mimo to porządnych numerów jest tu co najmniej kilka: „Rebel Lands”, „Day Of Suffering”, wspomniany „Fall From Grace” czy „The Ancient Ones”. Rzut oka w książeczkę i już wiemy, kto w głównej mierze odpowiada za Blessed Are The Sick. Dominacja (na to jeszcze przyjdzie czas, hehe…) materiału stworzonego przez Trey’a jest zdecydowana, wkład Brunelle to już niemal wyłącznie solówki (a tych nadal jest sporo). Sam Richard przyznawał, że wtedy Azagthoth pozostawił go daleko w tyle, jeśli chodzi o pisanie muzyki. Poprawie uległo brzmienie – gitary stały się cięższe i wyraźniejsze (choć też bardziej suche), a gary zyskały sporo przestrzeni, dzięki czemu słychać każde uderzenie Sandovala (efekt bliższy 
Ostatni album Blindów w klasycznym składzie, z Thomenem na garach. Dzieło równie genialne i epickie co 
Debiut brytyjskiego My Dying Bride doskonale pokazuje, na czym polega porządny, odważny death metal z dodatkiem solidnych doomowych zwolnień i dobijającego klimatu. Ponura atmosfera tego krążka udziela się od razu podczas słuchania instrumentalnego „Silent Dance” i trwa już do końca albumu, tj. prawie przez 50 minut. Słychać, że muzycy nie chcieli powielać pomysłów swoich idoli (m.in. Slayer, Celtic Frost, Dead Can Dance – aż strach pomyśleć, co by wyszło z ich połączenia), tylko wyskoczyli ze świeżymi patentami na granie brutalnej muzyki, dając chociażby miejsce do popisu młodemu skrzypkowi Martinowi Powellowi. Efekt musiał powalić i tak też jest w istocie! Bardzo się to chwali, bo ambitnej muzy nigdy za wiele. W „Sear Me”, „The Bitterness And The Bereavement” i „The Return Of The Beautiful” odrobinkę (no, może odrobinkę większą odrobinkę, hehe) death’owej napierduchy wymieszano z przygnębiającym i nieco „romantycznym” klimatem, co dało nam w efekcie całkiem długie i epickie numery. Dla miłośników klasycznego death metalu bez żadnych ozdobników jest bez wątpienia „The Forever People” – największy koncertowy killer My Dying Bride. Zajebista dynamika, rozrywająca brutalność, czysta energia i sączący się z głośników czad! Doprawdy, nawet, gdy ktoś za Angolami nie przepada, to przy tym utworze pewnikiem pójdzie w tany, nie widzę innej możliwości. Szczególnie ciekawie wśród tego dostojnego death-doomowego mielenia prezentuje się dzika solówka w „Vast Choirs”, przy której człowiek zaczyna się zastanawiać, czy oni aby przypadkiem kilku rzeczy na płycie nie zaimprowizowali. Głos Aarona to wyraźny, bardzo charakterystyczny growl i świetnie pasuje do dość szorstkiej całości. Płyta nie jest taka prosta jakby się mogło wydawać, więc nie warto się zrażać i lepiej dać jej nieco więcej czasu. A wówczas już musi się spodobać!
Żeby nie trzymać was zbyt długo w niepewności, powiem wprost – przeciętniak w każdym calu. Takich kapel jest na pęczki, kapel, które już nauczyły się grać równo, których brzmienie nie jest garażowe, a wkładka jest w kolorze. Poza tym ciężko znaleźć cokolwiek, co by wyróżniało tych grajków. Nowoczesny death zmieszany z corem – typowy, aż się pachy pocą. Może więc choć teksty mają oryginalne? A gdzież tam – buntownicy, że strach się bać. Że świat jest do dupy, że władza kłamie (no shit, Sherlocks), że pasta do zębów jest za mało miętowa; nic tylko narzekają. Ale za to „fuck” jest w każdym kawałku, używany wielokrotnie i, jakby, z lubością. Typowa przypadłość młokosów, którzy mając możliwość wykrzyczenia się, klną jak szewcy. Gdyby jeszcze angielski był bogatszy w wulgaryzmy, a tak tylko „fuck” na prawo i lewo, więc nudą wieje i wrażenia żadnego nie robi. Muzycznie jest także przeciętnie, nie jest źle, ale taaaaak nieoryginalnie. Wokale głównie na deathową modłę, choć wrzaski też się pojawiają – nic nowego. Gitary zupełnie bez wyrazu, tyle że warsztatowo poprawnie. Riffy nawet ujdą, szkoda tylko, że solówek prawie żadnych nie ma. Sekcja jest – nic więcej powiedzieć się nie da. Cieszy za to całkiem solidna dawka napierdówki, nawet łbem ze dwa razy można zakręcić. Generalnie jednak album to stuprocentowy przeciętniacha, z kilkoma lepszymi momentami, kiedy w ogranych motywach można wychwycić jakieś świeższe zagrywki. Zakończę jednak plusem – album trwa poniżej pół godziny, więc od czasu, do czasu można go sobie zapodać. Wsio.
Szczytowe osiągnięcie niemieckiego death metalu? Na to wychodzi, przynajmniej jeśli patrzeć na lata 90-te. Wprawdzie konkurencję Morgoth miał zawsze kiepawą (co jest zastanawiające jak na tak 80-milionowy kraj), ale to w niczym nie umniejsza ich klasie i zajebistości. „Właściwy” debiut zespołu zrywa ze znaczącymi wpływami Death, wprowadzając na ich miejsce sporo ciekawych patentów, urozmaicających tradycyjne struktury. Co prawda kompozycje nie są już tak brutalne jak na znakomitych EPkach, ale za to zyskały na przestrzeni, stały się bardziej „podniosłe” i ciężkie. Chociaż napierduchy nadal nie brakuje (a i poziom „zadziorności” nie uległ specjalnie zmianie), to pojawiły się tu śmiałe skoki w bardziej klimatyczne, niemal doomowe rejony. Znaczy to tyle, że chłopaki często i solidnie zwalniają. Cursed jest przez to dziełem stosunkowo oryginalnym, nieprzystającym do dokonań Cannibali z jednej czy Grave z drugiej strony. Krążek jest bardzo udany i obfituje w wyjątkowo mocne kawałki. Spośród nich mnie szczególnie rusza zajebiście genialny „Sold Baptism” (przy okazji – niezły klip). Reszta również prezentuje się niczego sobie, zwłaszcza że sprawnie dobrano proporcje między szybkim i agresywnym graniem a ciężarem i zwolnieniami. Do tego refreny, które przyswaja się góra po dwóch przesłuchaniach. Warto poszukać do kolekcji!
