Wydany rok po debiutanckim „Battalions of Fear” tylko umocnił pozycję Niemców na metalowej scenie i udowodnił, że można grać speed/power bez żenującej otoczki i pedalskich melodyjek. I tak Follow the Blind podążył obraną wcześniej ścieżką zatrzymując to, co najlepsze i poprawiając niedociągnięcia. Stylistycznie albumy są bardzo do siebie podobne, utrzymane w nieco thrashującym klimacie, z tym wszakże, że Follow the Blind wydaje się bardziej bezpośredni niż debiut, który chyba, mimo całej swojej speedowej aparycji, aspirował do czegoś więcej, głównie za sprawą rozmaitych wtrętów i interludiów. Follow the Blind mknie do przodu bez pardonu przeplatając ze sobą motywy szybkie i nakurwy (oczywiście w ramach gatunku i w odniesieniu do swojej epoki). I w tym właśnie upatruję główną wadę krążka, a mianowicie: brak point. Takie „Damned for All Time”, bądź „Hall of the King” rozpoczynają się, trwają i kończą na tym samym poziomie, bez żadnych akcentów bądź suspensów. Są szybkie, dobrze zagrane, ale bez podsumowania. Warto jednak zaznaczyć, że oba utwory mają potencjał, są w nich momenty, które aż proszą się o jakieś jebnięcie. Niestety nic takiego się nie dzieje i przez to tracą one na wymowności, a album na oryginalności. Nieco podobnie jest z „Fast to Madness”, bo i jemu zbywa na liniowości. Niestety owocuje to tym, że 3 z 9 utworów brzmią bardzo do siebie podobnie, są dość monotonne i generalnie nie podnoszą ciśnienia, chyba, że maniaków siermiężnego speed metalu. Jeżeli dodamy do tego chóralne intro rodem z Monty Pythona oraz cover The Regents pt. „Barbara Ann” wyjdzie z tego, że niemal pół płyty stoi poniżej oczekiwań. Z tym ostatnim jest trochę inna sprawa, bo mimo proweniencji z czasów Elvisa, interpretacja Blindów wlewa weń nowe życie i jakąś tam, niemałą w sumie, frajdę sprawia. Na szczęście pozostałe, wliczając instrumentalny „Beyond the Ice”, lepiej niż dają radę, mają dobrze przemyślaną konstrukcję i dzielnie opierają się próbie czasu. „Banish from Sanctuary” i „Valhalla” zaś to koncertowe klasyki, które niejednokrotnie udowodniły swoją klasę i nie powinno nikogo dziwić, że grane są po dziś dzień mimo, iż zespół — ostatecznie — powędrował w progresywne i koncepcyjne klimaty. Follow the Blind — jak już się rzekło — potwierdził, że muzycy są nie tylko dobrymi rzemieślnikami, ale także, iż mają pomysł na siebie i swoją muzykę. Album nie ustrzegł się oczywiście błędów – poza wspomnianą już liniowością, są to nieco nieprzystające, czy raczej wystające, do reszty wokale Hansiego, co jednak jest raczej winą producentów i realizatorów. W moim rankingu albumów zespołu, Follow the Blind znajduje się pod koniec stawki, jest chyba najrzadziej słuchanym przeze mnie krążkiem, albumem po który wracam raczej od wielkiego święta. Tym wszakże, którzy nad postęp cenią sobie szybkość i jasność przekazu, drugi longlplej Niemców na pewno przypadnie do gustu.
ocena: 7,5/10
deaf
oficjalna strona: www.blind-guardian.com
inne płyty tego wykonawcy:
0 comments:
Prześlij komentarz