W 2004 roku Therion wydał w sumie trzy albumy: „Sirius B”, „Lemuria” oraz opisywany dziś, Riders of the Apocalypse. Wprawdzie ten ostatni ujrzał światło dzienne pod inna marką, ale w praktyce nie zmienia to niczego, bo i skład ten sam i, w gruncie rzeczy, muzyka. Riders of the Apocalypse muzycznie i brzmieniowo brzmi dokładnie jak wydawnictwa kanoniczne (to samo studio), nieco inaczej porozkładano za to akcenty i w miejsce aranżacji typowych dla Theriona tamtego okresu wmontowano growle i thrashowe tempa. Dla leni (tl;dr): Demonoid to death/thrashowy brat-bliźniak Theriona. Wystarczy jeden rzut oka na linie melodyczne i nawet Stevie Wonder nie miałby wątpliwości, że wymienione powyżej dzieła wyszły spod ręki tego samego kompozytora. Nie ma się co za dużo rozpisywać, bo wystarczy odpalić którykolwiek krążek z podwójnego „Sirius B” / „Lemuria”, nastawić na jeden z bardziej narowistych utworów pokroju „Typhon” by uchwycić ideę stojącą za projektem o nazwie Demonoid. Tu i ówdzie czytam jaki to Riders of the Apocalypse specjalny, wyjątkowy, a prawda jest taka, że to gówno prawda. Nic wyjątkowego ani specjalnego na nim nie znajdziecie, wrażenie „już to kiedyś słyszałem” okaże się czymś więcej niż wrażaniem i będzie Wam towarzyszyło od pierwszych do ostatnich sekund trwania albumu. Oczywiście krążek jest szybszy, bardziej agresywny i „mroczny” niż Therion, ale różnica jest raczej ilościowa niźli jakościowa. Bo na Riders of the Apocalypse i babeczka pośpiewa i kilka melodii zaleci auto plagiatem. Jak już pewnie wspomniałem, z muzycznego punku widzenia Demonoid Ameryki nie odkrył, ba, nawet nie był w pobliżu łodzi – by pozostać przy marynistycznej metaforze. Ale… ale z czysto degustacyjnego punktu widzenia krążek jest jak najbardziej zacny, przyswaja się go bez przysypiania i ogólnego zmęczenia. Czyli zupełnie jak Therion. Przeszło trzy kwadranse mijają szybko jak kariera Kubicy w Formule 1, niejednokrotnie album zaproponuje całkiem sensowne melodie, zaskoczy ciekawymi riffami bądź solówkami. Słucha się go naprawdę przyjemnie. I tak jak za walory kompozycyjne i aranżacyjne raczej wielkiego uznania nie zdobędzie, tak za całokształt i miodność uznanie fanów zdobyć może. Bo Demonoid to muzyka nie tylko dla pro-symfonicznych miłośników Theriona, ale i koneserów ostrzejszych (niewiele, ale zawsze) brzmień. Dobry z plusem się należy.
ocena: 7,5/10
deaf
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/demonoid
podobne płyty:
Niech mnie seminarium duchowne pochłonie, jeśli to nie jest jedna z naj-najbrutalniejszych płyt jakie kiedykolwiek powstały! Chaos, zniszczenie i aberracja, a to wszystko podniesione do sześcianu. Zero litości i kompromisów. Taki album nikogo nie pozostawi obojętnym. I nie mam tu nawet na myśli jego wyjątkowo „mięsnej” oprawy, bo muzycznie — choć wielu muzyki się tu za diabła nie doszuka — meksykańskie trio przekroczyło wszelkie granice nieprzyzwoitości, nagrywając prawdziwie bestialski wymiot. Esencję ekstremy i pokurwienia z 
Finowie są dziwni - niby, jak to gdzieś słyszałem, metal leci u nich w każdym pubie, szkole, kościele i na przystanku, na okrągło, ale jeśli się temu całemu metalowaniu lepiej przyjrzeć, to okazuje się, że nie ma na co patrzyć. W dodatku są Finowie tak śmiertelnie poważni w tym, co robią, popadają w taka egzaltację, że człowiek zaczyna się zastanawiać „czy z nimi wszystko w porządku?”. No bo spójrzcie na książeczkę najnowszego longpleja Wintersun i powiedzcie, że to normalne, że dorośli na całym świecie tak robią, że wiatr we włosy jest spoczko, no spróbujcie się nie roześmiać. Wydawało mi się, że tego typu kreacje wyszły z mody w poprzednim milenium, ale okazuje się, że nie do końca (temat blacku pozostawiam, tym razem, poza nawiasem dyskusji). Najgorsze jest jednak to, że nie tylko kreacje trącą myszką. Najnowsze dzieło Mr Jari Mäenpää’y to niespełna trzy kwadranse bardzo melodyjnego, niekiedy orientalnego, niekiedy folkowego metalu symfonicznego, bo o death czy progu raczej nie ma mowy, zagranego na pół gwizdka. W zasadzie można pokusić się o stwierdzenie, że Time I to symfoniczny power z dodatkami i pies z kulawą nogą nie powie, że nie. Płyta broni się częściowo tylko tym, że nie jest przesadnie długa, wchodzi lekko i słucha się jej całkiem przyjemnie, tyle tylko, że ze świadomością obcowania z pop metalem. Przyznam się, że spodziewałem się czegoś więcej, czegoś, co może i będzie melodyjne, patetyczne i nieco przerysowane, ale będzie urywało jaja razem z wątrobą. A tak, do moich rąk trafił krążek przyjemny, ale w gruncie rzeczy nijaki, i fakt, że miło plumka wcale wiele nie poprawia. Wisienką rozczarowania jest zaś fakt, że skład, mimo ciotowatego imidżu, do najgorszych nie należy i przy różnych okazjach poszczególni muzycy mieli okazje wykazać się talentem i umiejętnościami, a na Time I momentów chwały muzycy mają niewiele, na palcach jednej ręki można wymienić ciekawe aranżacje, solówki (a w zasadzie solówkę, jedną, w tytułowym Time I, która też z tych raczej lekkich), bądź riffy. Większość Time I jest przeplumkana na klawiszach, co trochę boli i wkurza, bo po czasie okazuje się, że krążek to marnotrawstwo ludzi, pomysłów i trochę słuchaczy. Wystarczy trzy-cztery okrążenia by nabrać podejrzeń, a kolejne dwa – pewności, że krążek jest zapchajdziurą, bez myśli przewodniej i koncepcji. Osiem lat, by nagrać pół instrumentala to lekka przesada. Bida kompozytorska panie Jari, bida aż piszczy. I tak nadszedł czas na podsumowanie, które nie może być inne niż: rozczarowanie polane lukrem. Miło, kolorowo, słodko i całkowicie bez jaj. Wychodzi jeszcze łatwiej niż wchodzi. Wolę debiut.
Pierwsze przesłuchanie Perfect Excuse z lekka mnie dobiło — choć to pewnie za mocne słowo — bo przecież tak mógł — a nawet, kurwa, powinien — brzmieć Never na 
Tak sprawnie zabierałem się za recenzję „Time Is Up”, że amerykański kwartet modern old school thrashowy zdążył nagrać kolejny krążek. Co najciekawsze, „Time Is Up” to płyta ze wszech miar udana, zagrana na luzie i bardzo przyjemnie wchodząca, więc jej potencjalna dupowatość nie mogła być powodem obsuwy – jakoś tak wyszło. „Time Is Up” to czysta przyjemność, zero myślenia. Nieco inaczej ma się sprawa z Unnatural Selection, bo oprócz wielkiej przebojowości pojawiły się pierwsze oznaki spoważnienia i muzycznego dojrzewania. W ilości „akuratnej”. Znaczy to tyle, że w dość żwawe, ale raczej niespecjalnie oryginalne i wyszukane napierdalanie zgrabnie powplatano rozmaite spowolnienia, zjazdy w deathowe klimaty, całą gamę różnorakich temp, wielokrotne wypady tak w stroną Megadeth jak i np. Overkill bądź Anthrax (ale z wyczuciem) oraz mnóstwo różnych smaczków, co razem każe spojrzeć na grupę jako świadomą (albo co najmniej zaczynającą mieć świadomość) własnej drogi i tejże drogi wartość. I tak jak tematyka tekstów (kłania się Rudy) nie uległa większym zmianom, tak muzyka zróżnicowała się, rozkwitła pełnią brzmień, temp, rytmik i, w pewnym sensie, stylów. Kwartet z Denver jest za pan brat z klasyką, old school czuć na kilometr, ale współczesne podejście, wspomniane wcześniej patenty i patenciki, a także nowoczesna realizacja dodały im niesamowitego kopa i świeżości, a muzyka z radosnym łoskotem jęła wwierca się w mózgownicę. Mimo postępu w dojrzałości krążek wchodzi gładziutko, kolejne okrążenia, które mijają nie wiadomo kiedy, sprawiają taką samą przyjemność jak pierwsze. Słowem – sielanka. Przebojów, jak na przebojowo grany thrash, jest pod dostatkiem, począwszy od „I Am the State” na tytułowym „Unnatural Selection” skończywszy. I takich właśnie kapel potrzeba, by thrash nie popadł w zapomnienie: kapel młodych, znających klasykę, a jednocześnie otwartych na nowości i z tych nowości korzystających. Pora zarzucić więc dżinsowy bezrękawnik z naszywkami na plery i jazda pod scenę!
Gdyby nie logo na okładce, byłby samobój. Naprawdę niewiele brakowało, ale i tak jestem przekonany, że obrazek na froncie odstraszy niejednego niezdecydowanego klienta. To nie jest straszne, obrzydliwe ani oldskulowe, to jest żenująco słabe. Petagno ma na koncie mnóstwo wtórnych i infantylnych okładek, ale takiego dziadostwa nie popełnił już dawno. Wielka szkoda, że takie badziewie musi służyć za oprawę muzyki Autopsy, bo wnioskując po zawartości The Headless Ritual – Amerykanie są na fali wznoszącej i stopniowo nabierają rozpędu. Dokładnie tak, moi mili nekrofile – 
Trochę kazali na siebie czekać panowie z Summoning. Pytanie tylko, czy nowy album wart był tego czekania. Odpowiedź jest do bólu życiowa: i tak, i nie. Sprawa wygląda bowiem następująco: Old Mornings Dawn to krążek naprawdę dobry, w kilku miejscach ocierający się o nawet geniusz, inteligentnie nawiązujący do wcześniejszych dzieł, świetnie wyprodukowany i wciąż mający moc przenoszenia do tolkienowskiego Śródziemia. To, co zawsze było sprawą nadrzędną w muzyce Austriaków, czyli klimat, cały czas tam jest, wciąż można poczuć ciarki na plecach, gdy muzyka eksploduje majestatycznymi orkiestracjami, ciągle przed oczami przelatują krajobrazy odległych krain, tak wspaniale zatrzymane na kolejnych okładkach zespołu. To zostało, i chwała muzykom za to. Zabrakło jednak trochę muzyki w tej muzyce. Wałkowałem krążek przez ostatnie kilka dobrych dni niemal na okrągło, a i tak, i to po intensywnym wysiłku intelektualnym, jestem sobie w stanie przypomnieć ledwie dwa kawałki, które muzycznie mnie zachwyciły: tytułowy „Old Mornings Dawn” oraz „Caradhras”. Lepiej niż średnia wypada także „Of Pale White Morns and Darkened Eves”, co nie zmienia niestety ogólnego wrażenia. Pozostałe zlewają się w jedną całość i nie jestem specjalnie w stanie nazwać właśnie słuchanego utworu. Nie twierdzę, że nie mają one nic do zaoferowania, uważam za to, że tylko pierwsze dwa wymienione mogą śmiało konkurować z „The Passing of the Grey Company”, „Over Old Hills”, bądź „Mirdautas Vras”. Jeden dobry riff na utwór to za mało, by docenić nie tylko nastrój utworu, ale także piękno muzyki. Za to sam pomysł z jednym, wiodącym riffem to w sumie ciekawe rozwiązanie i nawiązanie do bardziej blackowej aniżeli ambientowej tradycji, aczkolwiek o blacku trudno mówić. Niemniej jednak uważam, że jest to pomysł wart zachowania – Summoning to w końcu świat widziany oczami bad guys, a w związku z tym blacku nigdy za mało (taki żarcik). Powoli zbliżam się do końca recenzji, czas więc na podsumowanie. Old Mornings Dawn to album solidny, dla fanów pozycja oczywiście obowiązkowa, dla pozostałych kolejne para-blackowe pitu-pitu, muzycznie zaś summoningowa klasyka z kilkoma, niewielkimi zmianami. Niedowiarków raczej nie przekona, przekonanych nie zniechęci; trochę jednak żałuję niewykorzystania potencjału i zepchnięcia wartości muzycznych na dalszy plan. Krążek całościowo dobry, nic więcej. Niestety.
Przypuszczam, że lider elbląskich weteranów death metalu nasłuchał się już dość zapewnień i deklaracji, jakim to ważnym zespołem dla polskiej sceny jest Trauma, jak to wszyscy ją cenią, uwielbiają, nerki by dla Mistera & C.O. oddali… Wszystko pięknie, ale gdy przychodzi konkretów — czyli do wyłożenia kasy na studio, wydania płyty i choćby szczątkowej promocji — to nagle wszyscy odwracają się dupą wzorem polityków po wyborach. Taka sytuacja powinna wkurwiać i załamywać, jednak nie jego – wszak nie bez powodu zatytułował jeden z albumów słowem determinacja.
Granica pomiędzy graniem technicznym a bezsensownym katowaniem sprzętu jest dość cienka i naprawdę niewiele trzeba by znaleźć się w Meksyku. A stamtąd, jak wiadomo, trudniej się dostać do USA, trudniej niż droga w przeciwnym kierunku. Prawda jest też taka, że nastała ostatnio moda na bycie arcytechnicznym i stąd wysyp zespołów ubiegających się o tytuł, nieszczególnie zresztą pochlebny, najbardziej technicznej załogi ever. Gdyby jeszcze w parze z umiejętnościami szły jakieś konkretne pomysły natury muzycznej to ok, ale rzeczywistość jest taka jak na załączonym obrazku, czyli, że nie idą. I efekt tego jest taki, że mimo tysięcy arcytechnicznych załóg, niewiele jest takich, które przyciągają na dłużej i zapadają w pamięć. Na szczęście, od czasu do czasu, pojawia się ekipa, która nie dość, że umie grać, to jeszcze potrafi komponować zajebistą muzykę. Było tak w przypadku Szwajcarów z Punish i ich ostatniego longlpeja z 2009, jest tak w przypadku Australijczyków z Ouroboros i ich debiutu z roku 2011. Bo to, co zrobił australijski kwintet na swoim Glorification of a Myth to czysta poezja – kwintesencja dobrej muzyki per se. Koła wprawdzie nie wymyślili, ale nie ma to najmniejszego znaczenia, bo słucha się albumu wprost wybornie. Tym bardziej, że muzycy zadanie domowe odrobili i nie przyszli w gości z zupełnie pustymi rękoma. Nie ma chyba większego sensu rozpisywanie się o tym jak dobrzy są instrumentalnie, bo to wynika wprost z tego, co już napisałem, nie ma również sensu kadzenie za stronę kompozytorską, bo i to wynika z tekstu powyżej i gdyby tak nie było, nie robił bym powyższego wstępu na pierwszym miejscu. Kilka słów mogę za to napisać o tym, co było w koszyczku dla babci. Ilościowo wiele tego nie ma, ale to jakość, co oczywiste, ma znaczenie. Otóż moi mili, duet gitarzystów Chris Jones/Mikhail Okrugin zaproponował styl riffowania, którego nie słyszałem wcześniej zbyt często, przynajmniej nie w death/thrashowej stylistyce (może z wyjątkiem Punish właśnie), a który okazał się niczym innym jak otwarciem okna w dawno niewietrzonej sali. Bicia są krótkie, rwane, agresywne, coś jakby tremolo, tyle że na całym gryfie i bez żadnych ograniczeń co do ilości dźwięków. Do tego równie rwana i cholernie motoryczna sekcja, wszystko, o czym już zdążyłem napomknąć (technicznie tego nie robiąc) i przepis na sukces gwarantowany. Słucha się tego z zapartym tchem, bo napierdala to po nerach zawodowo, a wszak o to w muzyce chodzi. Przez ponad 50 minut chłopaki nie odpuszczają na moment, będąc jednak na tyle zajebistymi, by zwolnić, wrzucić coś orientalnego, instrumentalnego a i tak poniewierać bez miłosierdzia. Faworytów w sumie nie mam… choć otwierający album „Black Hole Generator” wybitnie wpadł mi w ucho, więc może za faworyta robić. Prawda jest jednak taka, że każdy kawałek jest równie dobry i bez cienia wątpliwości mógłbym w miejsce „Black Hole Generator” wstawić nazwę każdego z pozostałych dziewięciu utworów. W tym miejscu nie pozostaje mi nic innego, jak tylko zarekomendować ten album każdemu miłośnikowi metalu.
Gdy tak porąbany bend jak Antigama robi sobie czteroletnią przerwę między kolejnymi długograjami, to można spodziewać się wszystkiego, z ogólnoświatową rewoltą włącznie. Aż tak dobrze jednak nie ma, bo system w swej syfiastości trzyma się dzielnie (no chyba, że panowie zaczęli na bliskim wschodzie), ale i tak warszawska ekipa soundtrackiem do jego upadku zamieszania narobiła co nie miara, dając fanom zmyślnego grind core’a mnóstwo powodów do radości, a włodarzom Relapse – do rwania włosów z głów. Dla mnie Meteor jest krążkiem lepszym, ciekawszym i bardziej przekonującym od „Warning”, i choć album z 2009 do słabych nie należał, to najnowszy z łatwością przebija go w paru dość istotnych punktach. Przede wszystkim Meteor jest inny – bezpośredni, przez większość czasu otwarcie jebiący w twarz z furiacką siłą typową dla Napalmów i starego Terrorizera, łatwiejszy do ogarnięcia, może i trochę prostszy (co nie znaczy, że prosty), ale na pewno spontaniczny, kipiący od emocji i bardzo ożywczy. Brzmienie dodatkowo przybliża muzykę słuchaczowi za sprawą dużej selektywności i takiego fajnego organicznego pierwiastka, którego zabrakło poprzednikowi – obie płyty nagrywano w tym samym miejscu, kluczowy okazał się jednak mastering. Litanię pochwał pod adresem Meteor należy uzupełnić o kilka słów na temat wokali. Na łono kapeli powrócił Łukasz Myszkowski, w 30 minut wypluł z siebie płuca i ostatecznie potwierdził, że nikt nie pasuje do Antigamy lepiej od niego. W tych wrzaskach jest ekspresja, moc i zaangażowanie, a poza tym znakomicie wpisują się w muzykę pod względem dynamiki. Pochwaliłem szczegóły, teraz czas na refleksję ogólną. Meteor z jednej strony jest dla mnie krążkiem przewidywalnym – w takim sensie, że zawiera kapitalny technicznie i zarazem bezkompromisowy napierdol, jaki chciałem w wykonaniu Antigamy usłyszeć (słowa uznania zwłaszcza za „Crystal Tune”, „Collapse”, „Prophecy” i „The Key”!), a z drugiej przyjemnie zaskakującym w paru momentach – vide thrash’owym „Fed By The Feeling”, poplamionym elektroniką „Stargate”, ambientowym „Turbulence” i zamykającym płytę „Untruth”, który klimatem wcale daleko nie odbiega od „eksperymentalnych” Napalmów. Dzięki takim zabiegom półgodzinny album jest wystarczająco urozmaicony i dojebany, żeby się nim prędko nie znudzić. Fani nowoczesnego w formie i klasycznego w oddziaływaniu grind core’a powinni być zachwyceni. Natomiast w Relapse mogą sobie żyły przegryzać z żalu, że stracili tak wyborny zespół.
