Ja, zwany dalej mutantem, oświadczam przed czytelnikami tego bloga, że uwielbiam ten zespół, śledzę go od dawien dawna (podobnie jak Teitanblood) i jestem jego bezkrytycznym wyznawcą. Jak to mówią, tylko winny się tłumaczy, dlatego przedstawię wam swoją linię obrony.
Pathogen to zespół o tyle stary, że jego korzenie sięgają tak naprawdę roku 1997, kiedy to jego główny założyciel miał bodajże fanzina o właśnie tej nazwie. I gdzieś w pewnym momencie stwierdził, że wypadałoby też coś zagrać. Filipiny są krajem ciut mniejszym od polski, a jednocześnie mają 100 milionów luda więcej, co czyni ich trzecim najbardziej zaludnionym krajem świata. Ponadto, mimo bycia Azjatami, są też najbardziej zamerykanizowaną nacją i to aż do przesady.
Po co o tym mówię? Bo słychać w tej muzyce miłość do starej szkoły. Nie tylko Slayer, Celtic Frost, Venom (choć tych najwięcej), ale również całe Niemcy, Brazylia, Holandia, Polska, a niekoniecznie Szwecja. Musiał być jakiś popyt na ich materiał, bo go trochę wydawali (i co ciekawe, limitowanym sumptem na kasetach, zgodnie ze starą szkoła), więc nie jest tak, że tylko mnie to oczarowało.
Rzadko bowiem zdarza się zespół, który tak gapowato naśladuje riffy Toma Warriora, a jednocześnie robi to aż z takim przekonaniem. Nie mogę ich porównywać do Sepultury, jeśli chodzi o styl, bo Pathogen gra 100% czarny, otchłaniowy Death Metal, który wibruje wręcz w głośnikach i świdruje swoimi riffami, ale jak najbardziej widać te same dzieciaki, które po prostu chciały przelać swój hałas na cały świat i sprawić, aby wstrzymał oddech na kilka sekund.
Album ten jest również o tyle wyjątkowy, bo to pierwsza rzecz wydana przez naszą rodzimą Old Temple. Chciałbym wierzyć, że inwestycja się zwróciła, zresztą grupa jest z nimi do dzisiaj, więc chyba nie jest źle.
Za co więc warto cenić sobie Pathogen? Za klimat, za pasję, za przekonanie, z jakim grają. I że nie nudzą, choć grają riffy, które zapewne już słyszałem w innych konfiguracjach. Że jeszcze da się wykrzesać ogień z tego stylu. I że wreszcie reszta świata też coś ma do powiedzenia, a nie tylko Skandynawia, czy Ameryka. Uwielbiam i nie będę za to przepraszał. A jak cenisz sobie wspomniany wcześniej Teitanblood, stary Tribulation, Gorephilia, Beyond, Corpsessed, Gruesome, to warto poświęcić im chwilkę.
ocena: 9,5/10
mutant
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/pages/Pathogen-PH/177645992334222
Na pierwszy rzut ucha Visceral Throne to zespół jakich w brutalnym death metalu wiele – typowy, przewidywalny i w dodatku nieociosany. Kupa hałasu, za którą nie stoi żaden sensowny twórczy pomysł, oprócz oczywiście klonowania tego, co już zostało sklonowane milion razy… Visceral Throne to zespół jakich w brutalnym death metalu wiele także na pierwszy rzut oka – ładne logo, efektowna typografia tytułu i estetyczna okładka, które standardowo mają za zadanie zamaskować zawartość muzyczną – typową, przewidywalną i w dodatku nieociosaną. „Pierwsze rzuty” Amerykanom zdecydowanie nie służą, dlatego jeśli ograniczacie się tylko do nich, umknie wam całkiem klawa sieczka.
Dzisiaj postaram się bez lania wody. Słuchając tego zespołu o adekwatnej nazwie, zauważyłem, że mało się o nich mówi w necie, więc postanowiłem to naprawić. Ich tag z pewnością odstrasza – Melodic Black/Viking/Death Metal (o ja pierdziu). Brrrr, aż mi cierpko i się wzdrygam.
Mam nadzieję, że ta recka nie będzie odebrana koniunkturalnie, bo gdzieniegdzie zaczyna się robić troszkę głośniej o Dira Mortis, ale patrząc na to, że grupa powstała jeszcze w ’98 r. i robienie kariery zajęło im kilka dekad, to stwierdziłem, że najlepiej przyjrzeć się ich pierwszemu albumowi (choć słowo EP-ka bardziej by tu pasowała) i zadumać nad tym, ile trzeba samozaparcia, aby brnąć w tak niewdzięczną pasję, jak granie Death Metalu.
Naklejka na płycie zawiera wypowiedź pana z Cannibal Corpse, który bardzo sobie chwali recenzowany album. Nie jestem zaskoczony, gdyż przecież Aeon żywcem naśladuje Kanibali, choć nie tylko. Ale błędem byłoby nazywanie ich marną kalką, zwłaszcza że na przestrzeni lat udało im się skrystalizować własny, zadziorny charakter.
Szwedzi zaczynali przygodę z muzyką jako Degial Of Embos, który to pogrzebali po zaledwie dwóch demówkach, by chwilę później wystartować od początku, już jako Degial. Trudno stwierdzić, co też się z chłopakami działo w tak zwanym międzyczasie, ale wywarło to na nich niezatarte wrażenie, bo zamienili trampki i niebieskie jeansy na skóry, łańcuchy i pasy amunicyjne. A w muzyce, no cóż… Death’s Striking Wings rozpoczyna się dość typowo i niewinnie, więc w pierwszych chwilach można posądzić chłopaków wyłącznie o fascynacje rodakami z Dissection, Sacramentum czy Necrophobic, ale z minuty na minutę materiał staje się coraz mniej oczywisty i nabiera fajnej wyrazistości.
Wskrzeszając Amon, bracia Hoffman powinni sobie doskonale zdawać sprawę, że cokolwiek nagrają pod tym szyldem, to i tak nie będzie miało najmniejszych szans sprostać oczekiwaniom szerszego grona odbiorców, a już zwłaszcza miłośników twórczości ich poprzedniej kapeli. Postanowili jednak zaryzykować i, cóż, swoich oczekiwań związanych z odbiorem tego krążkiem chyba też nie spełnili. Materiał zebrany pod tytułem Liar In Wait ani nie zachwyca, ani nie załamuje; jest całkiem przyzwoity, jednak przez zatrzęsienie zawartych w nim sprzeczności i taką sobie wyrazistość dość szybko ulatuje z pamięci. Nawet u mnie — a wydawało mi się, że jestem entuzjastycznie nastawiony do zespołu — przez większą część roku płytę przykrywa gruba warstwa kurzu. Jeśli natomiast sięgam po Liar In Wait, za każdym razem mam wrażenie obcowania z muzyką, która mimo iż w ogóle nie męczy, nie zmierza w jasno określonym kierunku, raczej w kilku przeciwnych. Kompozytorskie niezdecydowanie to chyba ostatnia rzecz, jakiej mógłbym się spodziewać po tak doświadczonym składzie, a to właśnie ono stanowi główny problem albumu. Z jednej strony wyraźnie dają tu o sobie znać chęci zrobienia czegoś zupełnie innego — choć siłą rzeczy w podobnych ramach — niż Deicide na którymkolwiek etapie, z drugiej zaś raz za razem słychać próby nawiązania do co bardziej charakterystycznych elementów składowych Bogobójstwa (choćby w kwestii wokali), które są niezbyt ambitnymi zagraniami pod publikę. Jak na moje ucho zespołowi nie udało się tego należycie zbalansować, więc cały krążek stoi pod znakiem stylistycznych zgrzytów. Utwory na Liar In Wait są na pewno bardziej techniczne niż te, które bracia grali przez lata, a już zwłaszcza w obrębie solówek (bywa, że zaskakująco melodyjnych), jednak te wszystkie gitarowe zawijasy i ozdobniki wydają mi się nienaturalne i wciśnięte na siłę. Odbieram to jako coś na zasadzie ostatecznego udowodnienia malkontentom i niedowiarkom, że potrafią grać rzeczy stopniem skomplikowania przewyższające 
Każdy mniej więcej wie, na czym polega wielkie halo z syndromem trzeciej płyty. Każdy też potrafi wymienić całą masę klasycznych załóg, do których można go odnieść. Obecnie takimi przełomowymi albumami może się pochwalić na przykład… ten, no… nooo… Cóż, nawet wysilając pamięć, nie potrafię wskazać choćby jednej w miarę nowej kapeli, u której w ostatnich latach miałby wystąpić jakiś istotny dla gatunku przełom. Po części wynika to z zawodności mojej pamięci, a po części — tej ważniejszej, jak mniemam — z faktu, że współczesne zespoły nie robią nic przełomowego ani godnego historycznych kronik. Czemu piszę o tym akurat przy okazji Metamorphignition? Ano dlatego, że w oczach wielu słuchaczy za sprawą właśnie tego krążka Arkaik dokonali czegoś niezwykłego, oryginalnego, wyprzedzającego swój czas. Po mojemu natomiast nie ma zbyt wielu różnic między tą płytą a poprzednią, starszą o dwa lata „Reflections Within Dissonance”. Posunąłbym się nawet do stwierdzenia, że pod pewnymi względami Amerykanie zrobili tu krok wstecz. Techniczna death metalowa jazda z wielkimi wpływami Deeds Of Flesh i Decrepit Birth robi na Metamorphignition naprawdę dobre wrażenie. Praktycznie w każdy kawałek wpleciono jakąś urywającą dupę zagrywkę, ale czy wśród nich znajduje się choć jedna, której świat nie słyszał – nic z tych rzeczy. Mimo braku nowatorskich rozwiązań płytka może sprawić sporo przyjemności, bo typowo metalowego czadu nie brakuje, chłopaki mają niegłupie pomysły, a samemu wykonaniu nie można niczego zarzucić. Teraz dwie kwestie, które przynajmniej mnie trochę psują odbiór Metamorphignition. Pierwsza to brzmienie perkusji – zbyt syntetyczne i sterylne, co niestety jest już znakiem rozpoznawczym producenta Zacka Ohrena. Druga, ważniejsza sprawa to niezrozumiałe dla mnie nagromadzenie rozmaitych elektroniczno-ambientowych syfów – od kilku do kilkudziesięciu sekund każdego numeru to jakieś gówniane szumy i trzaski, których wartość artystyczna jest po prostu żadna. Że co? Że to ma niby budować klimat? Bez jaj! Muzycy Arkaik rozpieprzyli sobie w ten sposób spójność albumu i przy okazji rozciągnęli go do ponad 50 minut, co w tym gatunku jest pewną przesadą. Te cudne dodatki sprawiają, że Metamorphignition momentami się wlecze, traci na wyrazistości i wkurwia, zamiast bawić i ekscytować. Poprzedni album mógł się obejść bez takiego szajsu, ten również dałby radę.
Dyskretnie przyglądam się działalności Unborn Suffer, słucham generowanego przez chłopaków hałasu i dochodzę do wniosku, że — świadomie czy nie — zespół drepta ścieżką bardzo typową dla polskich grindersów. Chodzi mi o to, że kapela istnieje gdzieś na uboczu polskiej sceny, żaden wydawniczy potentat (lokalny) dupy sobie nimi nie zawraca, a maniacy ekstremy kieszonkowego raczej by za nich nie oddali. Co innego poza granicami naszego grajdołka – wytwórnie wykazują mniejsze lub większe zainteresowanie, fanów nie brakuje, a nazwa zespołu jest wymieniana wśród naszych najlepszych rzeźników. Jakby głupio to nie zabrzmiało, polskość wyziera także z muzyki Unborn Suffer. Po prostu słychać, że chłopaki wychowali się na aktach typu Parricide, Squash Bowels czy Dead Infection, przy czym najwięcej wspólnego mają z mordercami z Chełma. Wiadomo, że pod względem doświadczenia i brzmienia nie mogą się równać z wyżej wymienionymi, ale ambicji im nie brakuje, o czym najlepiej świadczy duże urozmaicenie tego ledwie 25-minutowego materiału, a już szczególnie niestandardowa praca sekcji rytmicznej. Swego death-grindowego gluta Unborn Suffer zapodają zatem z głową i zaangażowaniem, stroniąc przy tym od najbardziej tandetnych i nudnych rozwiązań. Co więcej, chłopaki potrafią nawet odrobinę zaskoczyć, czego jaskrawym przykładem jest bardzo klimatyczny tytułowiec (jego pierwsza część, nie „ukryty numer”) oraz fakt, że cover Kataklysm przelatuje tak, jakby to był ich własny kawałek! O umiejętności zespołu i jego dalszy rozwój czysto techniczny się nie martwię, ale nad wokalami mogą jeszcze popracować, by uczynić je bardziej wyrazistymi, żeby porządnie szarpały jelita na równi z muzyką. Gdy tylko Unborn Suffer poprawią się w tym elemencie i nieco rozwiną brzmienie, to całkiem zasadnie będą mogli dobijać się do czołówki; na razie jeszcze grzeją dupska w poczekalni.
Schyłek pierwszej dekady oraz początek drugiej lat dwutysięcznych zapisze się w historii metalu całą masą, lepszych i gorszych, kapel grających oldschoolowy thrash; pewnie nawet dorobi się własnej etykietki spod znaku „new wave of". Zapatrzenie się w muzykę lat osiemdziesiątych jest tak oczywiste, że w wielu przypadkach tylko wysoki poziom produkcji i realizacji pozwala uniknąć pomyłki. Jedną z takich, bardzo klasycznie brzmiących kapel, jest niemiecki kwintet Nucleator. W sumie to wiele więcej pisać nie trzeba, bo pochodzenie zespołu, a także jego nazwa zdradzają dosłownie wszystko. Pochodzenie zobowiązuje do szybkiej, szaleńczej niemal jazdy na złamanie karku, wielokrotnie wchodzącej w rejony zwykle kojarzone z death metalem (szczególnie w kwestii wokali) – i tak też się, oczywiście, dzieje, zaś z nazwy dowiadujemy się, że chłopaki mają bardzo militarystyczne sny i marzenia. Sama muzyka jakoś specjalnie odkrywcza nie jest, koła muzycy nie wymyślili, ale słucha się jej raczej przyjemnie i w sumie lekko. Riffy mają przyjemne jebnięcie, garowy uwija się jak kurwa w przykościelnym burdelu w sobotni wieczór sprawnie narzucając mordercze tempo, bas — trochę zasmucająco — sprowadza się do roli podbijacza rytmu i ginie w ogólnej zawierusze, natomiast wokale wprowadzają do i tak już agresywnej muzyki dodatkowe wiadra adrenaliny i brutalności. Klasycznie, że hej. Home Is Where War Is stoi na całkiem niezłym poziomie, aczkolwiek w kilku miejscach typowa dla produkcji kompozycyjna swoboda i lekkość oddają pola nieco nużącemu zapchajdziuryzmowi. Na szczęście zdarza się to raczej rzadko i w nieznacznym tylko stopniu wpływa na odbiór. Z drugiej jednak strony, jest na płycie parę kawałków, które w stu procentach wypełniają definicję słowa „przebój”. Tytułowy „Home Is Where War Is”, którego refren fantastycznie sprawdziłby się w roli dzwonka na komórkę, „Endless Nightmare”, bądź murowany faworyt do tytułu „najbardziej pacyfistyczno-ekologiczny refren roku” – „Nuclear War”. Podsumowując, Home Is Where War Is to dobry, solidnie nagrany i równie porządnie wykonany album, który na pewno powinni przesłuchać miłośnicy oldschoolowego grania. W sumie to jest nawet lepszy niż to, bo — jestem pewien — przypadnie do gustu wszystkim tym, którzy po prostu cenią sobie intensywne i bezkompromisowe granie.
Ihsahn – posiadacz jednego z najcharakterystyczniejszych wokali na metalowej scenie – żyje i ma się całkiem dobrze. Jego pozycja w półświatku wydaje się niezachwiana i utrwala się z każdym kolejnym wydanym krążkiem. Przy okazji recenzji jednego z wcześniejszych albumów muzyka, napisałem, że Eremita – bohater dnia dzisiejszego – nie należy do tych, w których można się zakochać od pierwszego usłyszenia. Dzieje się tak nawet (a może zwłaszcza wtedy), kiedy podchodzi się do niego z pewnymi założeniami i oczekiwaniami. I jest to ciekawe, bowiem Eremita żadną rewolucją nie jest. Co więcej, brzmi jakby został nagrany wraz z 
Zagorzali fani Dehumanized to mają przejebane, oczywiście o ile w ogóle tacy istnieją. Tyle lat czekać aż ich ulubieńcy zbiorą się do jako tako składnej kupy i sklecą wreszcie album z prawdziwego zdarzenia - to jest dopiero test na cierpliwość. Kto jednak wytrwał — lub, co bardziej prawdopodobne, dorwał krążek przez przypadek — ten na pewno z rozkoszą zagłębi się w krwawą sieczkę przygotowaną przez Amerykanów, bo to wzorcowy ochłap brutal death metalu z juesej. Jedni ze współtwórców typowego nowojorskiego brzmienia zaprezentowali się na Controlled Elite z jak najlepszej strony, zostawiając w tyle wiele popularniejszych tudzież lepiej reklamowanych nazw. Odczłowieczeni panowie władowali w ten 35-minutowy (bo tyle zostaje po odjęciu ciszy przed misternie „ukrytym” kawałkiem) materiał dosłownie wszystkie charakterystyczne elementy gatunku, czyniąc album, w sensie muzycznym, cholernie przekrojowym i wyczerpującym zarazem. Controlled Elite to prawdziwa lekcja poglądowa brutalnego death metalu dla wszystkich tych, którym się wydaje, że dobrze opanowali ten styl. Mamy tu bowiem wszystko, z czego hurtowo (mniej lub bardziej udanie) korzystają inne kapele z tego nurtu, ale także to, o czym na nieszczęście własne i słuchaczy zapominają: różnorodne tempa (w tym miażdżące zwolnienia i sporo średnich), ciekawe techniczne zagrywki równoważone dołującymi prostymi riffami, odrobinę melodii i zmyślne solówki, podwójne wokale, no i oczywiście tony czystej brutalności. Nie bez znaczenia jest również masywne brzmienie i czytelna produkcja, dzięki którym płyta na dłużej zostaje w głowie. Muzycy Dehumanized na tyle sprawnie żonglują znanymi od dawna patentami, że na Controlled Elite nie uświadczymy ani chwili denerwującej monotonii, obcujemy natomiast z grzańskiem dynamicznym i porywającym. Słysząc takie „Man vs. Man”, „Root Of Evil”, „Bloodties” czy „Set In Stone” aż chce się rzucić w kocioł, żeby rozdawać kopy na lewo i prawo. Jest moc! Wprawdzie za sprawą Controlled Elite dystansu do Suffocation (bajdełej – dwóch Dusicieli występuje tu w gościach) ani nawet Dying Fetus już nie nadrobią, ale na uznanie Dehumanized zasługują bez dwóch zdań!
Tak się jakoś złożyło, że przy okazji poprzedniej mojej recenzji nie wspomniałem ani słowem o gościnnym występie Tony’ego Choya, który także został do nagrania zaproszony. Nie było tego wiele, bo ledwo jeden kawałek, ale jak na Tony’ego przystało – najwyższej próby. Dziś jednak będzie o nim więcej, bowiem Synkronizity to projekt właśnie jego autorstwa i za jego przewodem. Synkronizity to prog metalowy byt spod znaku nieistniejących już parę dobrych lat Clockwork oraz Dali’s Dilemma, które choć niespecjalnie znane, nagrały wyśmienite i bardzo oryginalne albumy, mogące śmiało konkurować z tymi bardziej znanymi i uznanymi (nie zawsze zresztą zasłużenie). Porównanie jest to dosyć niejasne i niewiele wyjaśniające, ale poszukajcie sobie wspomnianych kapel, a wszystko stanie się jasne. Jak przystało jednak na krążek współczesny, Cultivation oferuje jeszcze większy misz-masz stylistyczny, równie jednak zgrabny i spójny i co najważniejsze – fantastycznie brzmiący. Poza Tonym w składzie znalazło się jeszcze dwa nazwiska, których nie znać nie wypada, a mianowicie gitarzysta Santiago Dobels, znany przede wszystkim z kapeli Aghora, ale także z kilkuletniego pobytu w Cynic, oraz pałker Matt Thompson, który powinien być dobrze znany fanom Kinga Diamonda. Skład uzupełniają wokalista Grant Petty oraz klawiszowiec Arbise Gonzalez. Wypadkowa samych tylko „sław” nie pozostawia złudzeń, co do jakości muzyki i poziomu technicznego wydawnictwa, tym lepiej więc, że i żółtodzioby wzniosły się na wyżyny swoich umiejętności i zrobiły, co do nich należy. A, trzeba przyznać, dzieje się sporo. Kanwą, na której zbudowano album jest, jak już wspomniałem, prog metal, tutaj jednak poddany wielorakim i wielokrotnym transformacjom. Nie należą do rzadkości ani motywy latynoamerykańskie, ani wycieczki w stronę melodyjnego blacku. Wszystko to jednak trzyma się kupy i służy całości. To, że album jest dzieckiem Tony’ego słychać niezaprzeczalnie i na każdym kroku, ale swoje piętno pozostawili także Dobels, z kilkoma, bardzo Aghora’owymi solówkami i Arbise Gonzalez, który dosłownie ożywił album. Najlepszym na to przykładem jest mój ulubiony utwór zatytułowany „Tight Rope”, a w szczególności jego refren. Bas Choya czyni cuda – jest transowy, niemal hipnotyczny, ale to właśnie Gonzalez sprawia, że jest tak niesamowity i epicki. Do zdecydowanych highlightów należą także, przywołane już, solówki Dobelsa. Żeby nie było jednak za kolorowo – kilka uwag. Przede wszystkim długość krążka. 29 minut to jakiś żart, a jeśli odejmie się od tego instrumentalny „Samba Breeze”, będący w sumie tym, na co wskazuje tytuł, czyli sambą, oraz cover The Police, zostaje nieco ponad 20 minut. Czyli epka. Trochę to wkurwiające, bo nie wierzę, że pomysły skończyły się na 5, słownie pięciu, kawałkach. Więc albo skok na kasę albo chuj wie co. Drugi zarzut, to poniekąd zarzut do części współczesnej sceny z jej niezrozumiałym pociągiem do czystych wokali i numetalowych krzyków. Grant Petty daje się poznać z wielu wokalnych stron, ale czym więcej próbuje śpiewać w nowomodnym stylu, tym większy absmak mnie bierze. Cacy, gdy growluje, cacy, gdy się drze i skanduje; mniej cacy, gdy się sili aż nadto przy wrzaskach i części czystych zaśpiewów. Nie twierdzę, że nie powinien śpiewać, ale nic na siłę i wbrew muzyce. I to chyba tyle w temacie wad. Na szczęście jednak minusy nie zasłaniają plusów i te fragmenty bardziej wątpliwej jakości nie wpływają za bardzo na odbiór całości. Warto się z Cultivation zaprzyjaźnić na dłużej. Nawet jeśli czasami trąci „nowym” Masvidalem.
Tym razem, zamiast zwyczajowego opisu płyty i związanych z nią wrażeń, skupię się przede wszystkim na wyliczance inspiracji, które w mniejszym, większym, lub ogromnym stopniu przyczyniły się do jej powstania, dorzucając tylko niezbędny komentarz. Myślę, że to w zupełności wystarczy — nawet bez czytania do końca — byście mogli podjąć decyzję, czy warto się Skeletal Remains i ich Beyond The Flesh zainteresować… No to lecimy z koksem: stary Death (z naciskiem na 
Powiadam wam: nie trzeba się zbyt długo wsłuchiwać w Enslaved By Fear, żeby stwierdzić, że Beneath to materiał na naprawdę fajny zespół. Piszę tu o przyszłości, ale przecież już recenzowany właśnie debiut Islandczyków jest solidnym kawałkiem północnoamerykańskiego (a jakże!) death metalu i warto się za nim rozejrzeć, gdy z kasiorką nie ma co robić. Nic to specjalnie odkrywczego ani wyjątkowo ekstremalnego — czyli powiewu nowoczesności również nie należy oczekiwać — jednak płytki słucha się sprawnie, a momentami nawet bardzo dobrze. Najfajniej robi się oczywiście wtedy, gdy Beneath pocinają coś w stylu mniej zaawansowanego technicznie (i mimo wszystko mniej brutalnego) Neuraxis – riffy nabierają większej mocy, pojawiają się konkretne melodie (a’la stare Brutality!), a klimat ulega przyjemnemu zagęszczeniu. Najlepiej to słychać w „Enslaved By Fear” i „Writhe”, które wskazałbym jako highlighty albumu – wrażenia po ich wysłuchaniu są więcej niż pozytywne, więc chciałoby się takich więcej. Aż tak dobrze nie ma i pozostałe numery są bardziej standardowe, choć poniżej pewnego poziomu Islandczycy nie schodzą. Paradoksalnie klimat albumu najbardziej siada przy okazji najambitniejszego utworu – dziewięciominutowego „Monolith”, w którym tak naprawdę nic wielkiego czy zaskakującego się nie dzieje. Można docenić dobre chęci zespołu, ale to wyzwanie raczej ich przerosło. Choć tyle, że na koniec podratowali się agresywnym i bezpośrednim „Sacrificial Ritual”. Ze względu na wspomniane konotacje z Kanadyjczykami i umiejętność szybkiego korygowania mniej udanych patentów jestem skłonny ocenić Beneath bardzo pozytywnie, naturalnie w granicach rozsądku. Teraz pozostaje mi czekać, czy chłopaki rozwiną się w pożądanym przeze mnie kierunku. Okazja do ponownej konfrontacji z ich twórczością powinna pojawić się już niebawem.
Wygląda na to, że raczej średni odbiór 
Chyba inaczej niż kolaż metal nazwać się tego nie da. Trzeci, i dotychczas ostatni, album będącej ostatnio na językach wielu, amerykańskiej formacji The Faceless to eklektyczny ponad wszelkie miary zlepek gatunków i stylów, począwszy od zupełnie niemetalowgo Muse, poprzez Devina Townsenda, Cynic (tak wczesny, jak i z czasów 
Exumer – klasycy niemieckiej sceny thrashowej, którzy po nagraniu dwóch longplejów (w 1986 i 87 roku) zapadli się pod ziemię. Tak w telegraficznym skrócie wyglądałaby historia tej ekipy, gdyby muzycy nie wpadli na pomysł zreformowania się (któregoś z kolei) i wydania początkiem 2012 roku trzeciego długograja. Gdyby rozwinąć nieco pierwsze zdanie należałoby wspomnieć, że w latach 80tych grali naprawdę solidny, zadziorny i okraszony sporoma technicznymi smaczkami thrash w niemieckiej odmianie. Słuchało się tego zacnie, szczególnie debiutu, choć i rok młodszy „Rising from the Sea” ością w gardle nie stawał. Najważniejsze jednak, że brzmiało to, wręcz czuło się ten autentyzm, jak rasowy, czystej krwi thrash. Exumer 2.0 natomiast to nieco inna bajka. Nawet najbardziej skurwiały i niedosłyszący debil jest w stanie wskazać, który z tych trzech krążków nie pasuje do pozostałych. Old school zastąpił modern thrash z deathowymi naleciałościami, techniczne fajerwerki poszły w kąt, zadziorność zastąpiły melodie, a pomysłem na 10-cio utworowy krążek są dwie nowe aranżacje starych kawałków i kolejne dwa numery, które spłodzono najpewniej jednej nocy na tym samym, jednym kolanie i to w 1986, kiedy nagrywano „Fallen Saint”, bo brzmią niemal, kurwa, identycznie. Sprawa ma się więc tak, że nowy Exumer i stary Exumer to de facto dwie kapele. Gdyby jeszcze takie zmiany dokonały się w czasie kilku/kilkunastu krążków to ok, rozumiem – ewolucja, nowe trendy, pitu pitu, ale rozumiem. W przypadku Exumer mamy natomiast zupełnie nową muzykę ubraną w starą nazwę. I za to się należy karny kutas, bo ni chuja nie brzmi to jak kiedyś i pasuje do klasycznych dzieł jak sranie do gorącej babeczki. Niemniej jednak, jeśli spojrzy się na Fire & Damnation tak po prostu, bez zagłębiania się w niuanse historii, to okaże się, że to album całkiem, ale to całkiem fajny. I chuj, że połowa kawałków to albo odgrzewane kotlety albo bliźniaki, kurwa ich mać, syjamskie, bo wszystkie brzmią równie dobrze, momentalnie wpadają w ucho i zachęcają do tanecznych podrygów w rytm wrzasków Von Steina. Muzyka się zbrutalizowała: garowy dość obficie serwuje double bassy, gitary zeszły niżej, w punkowe niemal rytmy powplatano deathowe galopady. Może i zrobiło się bardziej jednolicie, ale przyswajalności krążek nie stracił za grosz i wszystko podane jest jak na tacy (choć z tacy to niektórzy zabierają a nie dają). Krążek broni się także wysokim, może nie jakoś nadzwyczaj, ale jednak, poziomem kompozycji i niesamowitą przebojowością. Uproszczenie muzyki zrobiło swoje i płynie sobie ona teraz raczej bez ostrych zakrętów, nagłych zmian i niespodzianek. Ale i tak łeb sam się rusza, a przy takich „Vermin of the Sky” bądź „Crushing Point” (fantastyczny punk/thrashowy feeling) za głową nakurwiają kończyny – rzeźnia aż miło. I mimo, że album to raczej z pierwszej aniżeli ekstra ligii, to czystej, nieufajdanej radości daje w bród, czas mija błyskawicznie i jakiś dziwny magnetyzm sprawia, że chce się do Fire & Damnation wracać. Reasumując, uważam, że Exumer 2.0 nie powinien się wstydzić kim jest i choć błędów się nie ustrzeżono i kilka rzeczy można było zrobić lepiej, to taką muzykę mogą chłopaki grać dalej. I popatrzcie jak to jest – niby źle, a dobrze.
Finowie są dziwni - niby, jak to gdzieś słyszałem, metal leci u nich w każdym pubie, szkole, kościele i na przystanku, na okrągło, ale jeśli się temu całemu metalowaniu lepiej przyjrzeć, to okazuje się, że nie ma na co patrzyć. W dodatku są Finowie tak śmiertelnie poważni w tym, co robią, popadają w taka egzaltację, że człowiek zaczyna się zastanawiać „czy z nimi wszystko w porządku?”. No bo spójrzcie na książeczkę najnowszego longpleja Wintersun i powiedzcie, że to normalne, że dorośli na całym świecie tak robią, że wiatr we włosy jest spoczko, no spróbujcie się nie roześmiać. Wydawało mi się, że tego typu kreacje wyszły z mody w poprzednim milenium, ale okazuje się, że nie do końca (temat blacku pozostawiam, tym razem, poza nawiasem dyskusji). Najgorsze jest jednak to, że nie tylko kreacje trącą myszką. Najnowsze dzieło Mr Jari Mäenpää’y to niespełna trzy kwadranse bardzo melodyjnego, niekiedy orientalnego, niekiedy folkowego metalu symfonicznego, bo o death czy progu raczej nie ma mowy, zagranego na pół gwizdka. W zasadzie można pokusić się o stwierdzenie, że Time I to symfoniczny power z dodatkami i pies z kulawą nogą nie powie, że nie. Płyta broni się częściowo tylko tym, że nie jest przesadnie długa, wchodzi lekko i słucha się jej całkiem przyjemnie, tyle tylko, że ze świadomością obcowania z pop metalem. Przyznam się, że spodziewałem się czegoś więcej, czegoś, co może i będzie melodyjne, patetyczne i nieco przerysowane, ale będzie urywało jaja razem z wątrobą. A tak, do moich rąk trafił krążek przyjemny, ale w gruncie rzeczy nijaki, i fakt, że miło plumka wcale wiele nie poprawia. Wisienką rozczarowania jest zaś fakt, że skład, mimo ciotowatego imidżu, do najgorszych nie należy i przy różnych okazjach poszczególni muzycy mieli okazje wykazać się talentem i umiejętnościami, a na Time I momentów chwały muzycy mają niewiele, na palcach jednej ręki można wymienić ciekawe aranżacje, solówki (a w zasadzie solówkę, jedną, w tytułowym Time I, która też z tych raczej lekkich), bądź riffy. Większość Time I jest przeplumkana na klawiszach, co trochę boli i wkurza, bo po czasie okazuje się, że krążek to marnotrawstwo ludzi, pomysłów i trochę słuchaczy. Wystarczy trzy-cztery okrążenia by nabrać podejrzeń, a kolejne dwa – pewności, że krążek jest zapchajdziurą, bez myśli przewodniej i koncepcji. Osiem lat, by nagrać pół instrumentala to lekka przesada. Bida kompozytorska panie Jari, bida aż piszczy. I tak nadszedł czas na podsumowanie, które nie może być inne niż: rozczarowanie polane lukrem. Miło, kolorowo, słodko i całkowicie bez jaj. Wychodzi jeszcze łatwiej niż wchodzi. Wolę debiut.
Czasem, gdy mamy przydługą serię wysoko ocenianych płyt, zastanawiam się, czy przypadkiem nie wydaje się wam, że żyjemy w krainie szczęśliwości i wszystko jest dla nas mega zajebiste. Zapewniam, że aż tak wspaniale nie jest, co więcej – nasze zdania niekiedy krańcowo się różnią, ale tak się jakoś składa, że do pisania zwykle wyrywa się ten, któremu dany album akurat się podoba. W ten sposób tych bardzo pozytywnych not zbiera się nam od zajebania. Właśnie w takich momentach przychodzi mi z pomocą kolejny młody metal core’owy band, któremu w normalnych warunkach nie sposób poświęcić choćby szczątkowej uwagi. Dziś padło na debiutujący selftajtlem From Zero To Hero, który swą przynależność gatunkową, a po części i poziom, zdradza już samą nazwą. To nawet nie chodzi o to, że idea takiego grania przyprawia mnie o mdłości — pewnie za stary na to jestem — bo gwoździem do trumny każdego kolejnego zespoliku jest jego jałowa wtórność, klepanie w kółko tych samych oklepanych schematów, które nie były interesujące za pierwszym razem, a co dopiero za tysięcznym. Dobija mnie ponadto sztuczność i amerykańskość (nic to, że ci są akurat z Grecji) rodem z MTV, ta naciągana skoczność, upychana na siłę brutalność i chęć spodobania się każdemu przy przekonaniu o własnej wyjątkowości. Najgorsze jest w tym chyba to, że spora część tych muzykantów ma w łapach przyzwoite umiejętności, a grając taki szajs tylko się marnują. Wydawać by się mogło, że to refleksja bardzo ogólnej natury, ale również From Zero To Hero bez problemu załapują się na te uwagi, bo właściwie wszystko, co im po łbach chodzi, pokazują w pierwszym kawałku – tworze tak nieoryginalnym i bezbarwnym, że większość słuchaczy będzie miała problem z dotrwaniem do jego końca. Cóż, ja do takich wyczynów nie mam zamiaru nikogo namawiać. Zawartość tego 35–minutowego materiału można bez żalu olać, bo leci praktycznie na jedno kopyto, nudząc i osłabiając. Wyjątek od tej popeliny jest tylko jeden, mianowicie „Crown Full Of Blood”, który zawiera fragmenty ciekawszego — bo ostrzejszego — grania i stanowi jakiś tam dowód, że jak chłopaki chcą, to potrafią zmajstrować coś konkretnego. Mimo wszystko to zdecydowanie za mało, żeby ich pochwalić. Jak dla mnie już dziś mogą skrócić nazwę do bardziej odzwierciedlającej rzeczywistość: To Zero.
