W czasach obecnych upałów (gdy piszę te słowa jest 35 stopni) sposobów na ochłodzenie jest kilka. Na przykład można się zapakować do lodówki lub zdjąć z siebie skórę. Można też zapuścić w głośnikach nuty, które zmrożą nam krew w żyłach. I właśnie ten trzeci sposób postanowiłem wykorzystać, wracając niejako do trochę zakurzonego kącika zespołów i albumów wartych zapoznania się i zrecenzowania.
Tak też jest w przypadku angielskiego Decomposed i jedynego albumu Hope Finally Died…. Myślę, że same nazwy w bardzo przejrzysty sposób mówią nam, z czym będziemy mieć do czynienia. Doom/death z początku lat ‘90, a dokładniej z 1993. Album został wznowiony przez Candlelight Records w 2015 roku.
Z czym ten smutek, śmierć i rozpacz się zjada? Ano z trwającym lekko ponad 40 minut 7 daniami. Zatem jak przystało na doom metal, utwory są dość długie. Dodatkowo dwa z nich to instrumentalne kawałki i to też niekrótkie. Chciałbym również zaznaczyć, że choć fanem czystego doom metalu nie jestem, zawsze lubiłem tematykę poruszaną przez ten gatunek. Niestety sama muzyka nigdy do mnie nie trafiła. Dlatego też takie zacne połączenie z death metalem to strzał w ryj. Przejdźmy zatem do mięsa!
Album wita nas utworem „Inscriptions”. Ponad 7-minutową cegłą, sprawnie przedstawiając nam śmierć nadziei. Pomimo długości nie ma mowy o nudzie. Muzycy bardzo zgrabnie mieszają gatunki, raz to zwalniając do przysłowiowego walca, by potem przyśpieszyć. Wokal Harrego Armstronga to zaiste głębokie i mocne doznanie. Żonglerkę gatunkami jeszcze wydatniej usłyszymy w drugim utworze „Taste The Dying” i to podchodzi już pod mistrzostwo. Track ani na sekundę nie traci ze spójności oraz dynamiki, co przy takim połączeniu wydaje się niezwykle trudne. „Falling Apart” zwalania nieco tempo oddając wrażenie prawdziwego rozpadania się, by przy końcu proces ten przyśpieszyć podwójną stópką. Kontynuuje to „At Rest” z długą solówką, niejako przygotowujący nas na następny kawałek. Piątka to pierwszy instrumentalny utwór. Prawie 6 i pół minut muzyki. Jak tego się słucha? Interesująco. Słychać, że panowie pomysłów w głowie mieli sporo i wiedzieli jak poprowadzić utwór. Usłyszymy tu zarówno metalowe brzmienia, jak i gitarę klasyczną czy też mroczne szepty. Pomysłowo, a fach i w gitarach i perce był, zatem te ponad 6 minut mija błyskawicznie. Następny utwór to „Procession (Of The Undertakers)”, a jaka procesja jest, każdy raczej wie. Na wyścig się nie nadaje (A może jednak? Czas i gracja podczas biegu…), zatem i utwór jest najwolniejszy. Co nie oznacza, że nie ma swojego przyśpieszenia. Zamykający album „(Forever) Lying In State” to ponad 3-minutowe pożegnanie się z nadzieją. Bez perki, bez gitar elektrycznych i growlu. Dostajemy tutaj gitarę klasyczną. Zakończenie zaiste nad grobem nadziei, która nareszcie umarła.
Podsumowując: te ponad 40 minut to bez wątpienia świetny materiał. Dodatkowo produkcja jak na rok 1993 jest bardzo dobra. Nie można się przyczepić do instrumentarium czy miksów. Warto też przyjrzeć się bliżej zespołowi. Po wydaniu tego dzieła Anglicy przemianują zespół na Collapse, zrywając również ze stylem Decomposed. Collapse to progresywny metal, lecz widać w tym gatunku nie dane im było ruszyć, gdyż po demku zakończyli działalność. Możemy tylko wyobrażać sobie, co by było gdyby… może to i lepiej, że nadszedł koniec? Może lepiej wydać jedno super dzieło i zejść ze sceny? To już pozostawiam Wam do oceny. Wszakże wiem jedno – Hope Finally Died… to album z którym cholernie warto się zapoznać. Nawet, jeśli ktoś nie jest mega fanem doom metalu, tak jak ja, będzie tworem Decomposed urzeczony.
ocena: 8,5/10
Lukas
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/decomposeduk
Pod koniec lat 80. XX wieku zdecydowana większość nowo powstających deathmetalowych kapel prześcigała się w generowaniu coraz to większych wyziewów – byle szybciej, byle głośniej, byle gęściej, no i możliwie diabelsko. Na przeciwnym, w dodatku baaardzo odległym biegunie byli natomiast kolesie z Winter, którzy doprowadzili doom/death (umownie – bo sami nie chcieli podpadać pod jakąkolwiek kategorię) do swoistego ekstremum. O ile jedyne demo zespołu było li tylko dość udanym trybutem dla Celtic Frost podanym w slo-mo, tak debiutancki Into Darkness już ostro namieszał na scenie, bo Amerykanie przesunęli granice tego, jak wolno można zagrać.
Na początku drugiej fali death metalu w Stanach młode kapele szybko uzmysłowiły sobie, że jeśli ktoś chce się wybić ponad przeciętność i zostać zapamiętanym, to powinien wypracować własny styl, mieć wyrazisty wizerunek albo chociaż odgrażającego się wszystkim wokół pojeba na wokalu. Viogression na to nie wpadli, a jedyne co uczyniło z nich mini oryginalny zespół, to sposób w jaki byli… nieoryginalni. Można się z tego śmiać, aaale – o dziwo tylko tyle wystarczyło, żeby trafili do annałów metalu (gdzieś tam w przypisach), a ich debiut Expound And Exhort dorobił się statusu klasyka – przez małe, malutkie K, ale jednak.
Atrocity zaistnieli w oficjalnym obiegu dzięki wydanej dla Nuclear Blast siedmiocalówce „Blue Blood”, która na ówczesnej scenie dość mocno wyróżniała się za sprawą hmm… kontrowersyjnej okładki autorstwa wokalisty Krulla. Sama muzyka, nieco nieskoordynowany death-grind, nawet jak na swoje czasy nie była niczym wyjątkowym, mimo iż dawała nadzieje na rozwinięcie się w coś podobnego do Disharmonic Orchestra. Tak się jednak nie stało, gdyż Niemcy poszli w zupełnie innym, choć również ambitnym kierunku i – przynajmniej na przestrzeni dwóch płyt — dobrze na tym wyszli, bo takiego death metalu w Europie nie grał wówczas nikt.
No proszę, miałem nosa i dobre przeczucia – za sprawą „The Approaching Darkness” Orphalis dotarli do ściany i w tym konkretnym stylu już raczej nic więcej nie mogli osiągnąć/wymyśleć. W zaistniałej sytuacji zespół miał dwa rozwiązania: albo stanąć w miejscu i do końca swych dni klepać wariacje na temat ostatniej płyty, albo odejść od wypracowanej formuły i coś niecoś poeksperymentować. Niemcy wybrali tą drugą opcję i przyznam, że wcale źle na tym nie wyszli, choć jednocześnie zdaję sobie sprawę, że zawartość albumu niekoniecznie trafi do wszystkich dotychczasowych fanów kapeli.
Przyznam (bez tortur), że wielkim fanem typowego (czy. klasycznego) thrash’u nie jestem. Jedynie kilka kapel ląduje u mnie na stole do muzycznej konsumpcji. Uwielbiam natomiast wszelkie thrash’owe hybrydy na czele z black metalem, który tematyką, prezencją i jebnięciem idealnie łączy się z thrash’owym łojeniem. Nie mogłem zatem obojętnie przejść obok zespołu o nazwie Midnight. Utworzony na początku nowego milenium amerykański jednoosobowy projekt stworzony przez Athenara to obecnie świetna marka na scenie black/speed metalu. Dlatego też bardzo chętnie posłucham najnowszego dzieła Hellish Expectations.
Szwajcarski Requiem, zespół o jednej z najbardziej nieoryginalnych nazw na świecie, wystartował w drugiej połowie lat 90. ubiegłego wieku, jednak z pierwszym oficjalnym wydawnictwem czekał aż do 2001 roku, kiedy to ukazała się epka „Nameless Grave”. Epka naprawdę dobra, od początku do końca dająca jasno do zrozumienia, że muzycy A) bardzo sobie cenią amerykańską scenę oraz B) mocno przykładają się do swojej roboty i niczego nie pozostawiają przypadkowi. Start Requiem mieli zatem udany, a mogło być tylko lepiej. I było. Minęły dwa lata i do nielicznej jeszcze bazy fanów trafił debiutancki Formed At Birth, który z łatwością przebił poprzedni materiał, potwierdzając tym samym duży potencjał zespołu.
Po naprawdę dobrym, acz z lekka zleżałym 
W przypadku zaistnienia niespodziewanego sukcesu jakiejś dziwacznej zbieraniny kudłaczy należy kuć żelazo póki gorące i bookować pierwszy wolny termin w studiu, bo nie wiadomo, jak długo ludzie będą się czymś takim jarać. Właśnie z takiego założenia wyszli włodarze Metal Blade, kiedy śmieszno-straszny 
Kiedy Damian Leski dołączył do Broken Hope nic nie zapowiadało, żeby jego macierzysta kapela miała na tym w jakikolwiek sposób stracić. Wręcz przeciwnie – zainteresowanie Gorgasm wystrzeliło (niechby i chwilowo) na fali hajpu związanego z 
