Przy okazji „The Scythe Of Cosmic Chaos” zżymałem się na robienie z Sulphur Aeon „melodic death-black” i rzucałem niewybrednymi chujami pod adresem autorów takich etykiet, natomiast po wysłuchaniu Seven Crowns And Seven Seals zacząłem podejrzewać, że może jednak miałem do czynienia z prorokami, których wiedza wykracza poza nasze pojmowanie… A może to zespół poddał się wyimaginowanej presji i pognał za oczekiwaniami odbiorców? No chyba, że to wszystko przypadek. Faktem niepodważalnym jest, że czwarta płyta Niemców jest najbardziej uporządkowaną i przystępną w ich dorobku. Momentami aż nazbyt przystępną…
Nie chciałbym sugerować, że po dłuższej przerwie Sulphur Aeon dokonali jakiejś drastycznej stylistycznej wolty, bo w muzyce zespołu wciąż występuje zatrzęsienie elementów, dzięki którym jest on w mig rozpoznawalny, ale Seven Crowns And Seven Seals na tle poprzedników jest materiałem odczuwalnie mniej ekstremalnym, za to znacznie bardziej przejrzystym i w pewnym sensie wielowymiarowym. Niemcy postawili na podniosły klimat i rozbudowaną melodykę kosztem czystej wyziewności (kiedy już mocniej dołożą do pieca, to często pobrzmiewa w tym „nowy” Azarath) i poszerzyli swoją „strefę wpływów” o coś więcej niż tylko o feeling i zagrywki blackowej proweniencji, bo w utworze tytułowym znalazło się nawet miejsce na trochę heavymetalowego patosu oraz niemal bluesową solówkę.
Inaczej rozłożone akcenty, ogólne zmiękczenie czy zestaw zbędnych/tak se udanych patentów (choćby część chórków i czystych zaśpiewów) sprawiają, że Seven Crowns And Seven Seals nie ma podjazdu do „The Scythe Of Cosmic Chaos” – niby jest podobnie, ale to nie ta liga i poziom wrażeń. Prawie każdy kawałek — a już szczególnie te najdłuższe, które wyglądają na przeciągnięte — zawiera coś, co mnie drażni i zaburza odbiór całości – jakieś detale, bez których mogłoby obejść, zbyt częste powtórzenia czy mało przekonujące partie wokalne. Nie raz i nie dwa Niemcy ocierają się tu o banał albo proponują rozwiązania, które póki co ich przerastają, powodując zgrzyty. Jednocześnie czwarta płyta Sulphur Aeon zyskuje z każdym przesłuchaniem i naprawdę trudno się od niej oderwać, co przede wszystkim jest zasługą kompozycyjnego rozmachu oraz mnóstwa fenomenalnych melodii, które wciągają jak nowoorleańskie bagno i błyskawicznie zapadają w pamięć.
Oczywiście życzyłbym sobie, żeby na Seven Crowns And Seven Seals dominowała większa i bardziej skomplikowana zawierucha (jak w kapitalnym „The Yearning Abyss Devours Us”), ale tak po prostu zgnoić tej płyty nie potrafię, choć właśnie taki miałem początkowo zamiar. Sulphur Aeon nie boją się urozmaicać muzyki na różne, niekoniecznie oczywiste i strawne dla każdego sposoby, a skoro rezultat jest co najmniej zadowalający, to nie wypada mi się wtrącać w ich proces twórczy.
ocena: 8/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/SulphurAeon
inne płyty tego wykonawcy:
Norwegia pod względem metalowym raczej nie kojarzy się z death metalem. Towarem eksportowym bez wątpienia jest jego mroczniejszy brat zwany black metalem. Niemniej jednak istnieje zespół, który absolutnie nie ma czego się wstydzić w dziedzinie metalu śmierci. Blood Red Throne to obecnie klasa światowa. Mimo iż powstali ledwo przed 2000 rokiem swoją pracą zaskarbili sobie serca fanów death metalu. Chłopaki nie mają kompleksu mniejszości względem potęg z sąsiedniej Szwecji czy sceny zza Wielkiej Kałuży.
Czy Mangled kiedykolwiek mieli zadatki, żeby trafić ze swoją twórczością do kanonu death metalu? No… jakby się tak dobrze zastanowić, to… nie. Wprawdzie Holendrzy zaczynali odpowiednio wcześnie i dorobili się paru pomniejszych wydawnictw, jednak żadne z nich nie prezentowało na tyle wysokiego poziomu — nie mówiąc już o oryginalności — by porwać za sobą tłumy. Także wydany prawie dwa lata po nagraniu debiut nie wzbudził wielkiej sensacji – z jednej strony był dość solidny, a z drugiej mocno przestarzały i nie mógł się równać z tym, co już nadchodziło. O ironio, prawdziwy rozgłos zespół zyskał dopiero dzięki partycypacji w tributach dla Morbid Angel i Cannibal Corpse.
W Listenable Records swego czasu mieli niezłego nosa do młodych i utalentowanych grup, które pod jej skrzydłami całkiem ładnie się rozwijały. Wszystko oczywiście do czasu, bo gdy taka młoda i utalentowana kapela zyskiwała na rozpoznawalności, szybko padała łupem którejś z dużo większych i bogatszych wytwórni. I w tym momencie zwykle zaczynał się dramat – zbyt długie umowy i coraz to gorsze płyty. Wydawać by się mogło, że Aborted byli zbyt undergroundowi, żeby tak po prostu dać się złamać kilku ojrasom więcej, ale jednak. Po przejściu do Century Media Belgowie zaliczyli zatrważający spadek formy.
Powrót Ceremony do czynnego uprawiania death metalu ucieszył wielu fanów ich debiutu, choć oczywiście nie obyło się bez pytań typu „po jaką cholerę?” I tu pojawia się mały zgrzyt. Według oficjalnej/płynącej z wytwórni wersji Holendrów tak bardzo wzruszyło gorące przyjęcie wznowienia 
Muzycy Tomb Mold od początku istnienia grupy narzucili sobie zabójcze tempo, dzięki czemu w krótkim czasie dorobili się niezłej rozpoznawalności i aż trzech longów. Każda z tych płyt była trochę inna i brzmiała inaczej, ale dość logicznie wynikała z poprzedniej – rozwijała twórczo wcześniejsze wątki i wprowadzała kilka nowych. Kanadyjczycy w naturalny sposób doskonalili umiejętności techniczne oraz kompozytorskie w ramach klasycznie pojętego death metalu, więc z grubsza było wiadomo, czego można się po nich w przyszłości spodziewać… Tymczasem na wydanym znienacka The Enduring Spirit prawie w niczym nie przypominają zespołu, który odpowiada za poprzednie krążki.
Tego… w sumie jestem pod wrażeniem, że przy tak długich przerwach między płytami i tak poważnych zmianach składu Holendrzy zachowują jakąkolwiek spójność/ciągłość stylu. Kto wie, może Patrick i Niels są na tyle silnymi osobowościami, że potrafią każdemu narzucić swoją wizję zespołu, choćby i wcześniej terminował w Korpiklaani. Jeśli w moich przypuszczeniach jest choć odrobina prawdy, to z nowymi gitarniakami i perkusistą im się udało – na tajemniczo zatytułowanym Prostitute Disfigurement od początku słychać, że to Prostitute Disfigurement, co jak mi się wydaje, jest główną zaletą tego materiału.
No proszę, Cannibal Corpse na starość nagrali album trudny w odbiorze. Hmm… no może nie do końca… Raczej album, do którego trudno się jednoznacznie ustosunkować… Chyba… W każdym razie chodzi mi o to, że Chaos Horrific, przynajmniej przy pierwszym kontakcie, ma ten sam problem co „Gore Obsessed”, 
Po tym jak Severe Torture zostali liderami krajowego death metalu i zyskali uznanie na świecie, nie mogli tak po prostu spocząć na laurach, rozmyślając tylko o tym, jacy to są sławni, zajebiści i lepsi od innych. To by nie przeszło, nie przy coraz liczniejszej i wygłodniałej sukcesów konkurencji, że wspomnę o Disavowed, Pyaemia, Prostitute Disfigurement czy Mangled. Nic więc dziwnego, że Holendrzy dość szybko ruszyli z pracami nad kolejnym krążkiem, który został wydany dwa lata po gorąco przyjętym debiucie. No i cóż, swoją klasę potwierdzili, ale trudno oprzeć się wrażeniu, że Misanthropic Carnage to po prostu więcej tego samego.
A teraz dzieciaczki, czas na coś z zupełnie innej beczki – Gatki Freddy’ego Kruegera. Przyznaję, że początkowo zdarzało mi się odczytywać ich nazwę jako FUK, co pewnie było zamierzone. Grupa gra niemodny Crossover/Thrash, który mi chwilami przypomina Hirax (zwłaszcza wokalnie, choć wokaliście Larry’emu bardzo daleko jest do umiejętności Katona), ALE zdarza się krwisty growling, a i szorstkość riffów potrafi się otrzeć o Death/Thrash, więc nie odchodzimy aż tak kompletnie odlegle od głównej tematyki na blogu.
