Powiedzmy sobie jasno – Sinister już się nie zmieni. Jeśli ktoś chce ostatecznego potwierdzenia – oto The Post-Apocalyptic Servant, płyta, która równie dobrze mogła się ukazać zamiennie z „The Carnage Ending” albo „The Silent Howling”… albo „Legacy Of Ashes”. Dokładnie tak. Cztery ostatnie krążki można zamieniać miejscami, tasować na wszelkie sposoby, nawet któryś usunąć z talii – jaka by nie była ich kolejność po tych zabiegach, to nic by nas nie ominęło, nikt by się spisku nie doszukał, o zaskoczeniu nie wspominając. Ba, nawet bonusowa płytka z coverami — w wersji ekskluziff — nie jest dla tego zespołu niczym nowym. Od dobrych sześciu lat Sinister gra dokładnie to samo choć pod różnymi tytułami, a że czyni to na bardzo równym, wysokim poziomie, to i na poważniejszą zjebkę nie zasługuje. Ci, którzy u zespołów cenią przede wszystkim konsekwencję, będą The Post-Apocalyptic Servant zachwyceni, bo cały materiał skomponował Bastiaan Brussaard, teksty napisał perkman Toep Duin, aranżacje wokalu to robota Aada, płytę nagrał Jorg Uken w niemieckim Soundlodge, a straszno-szpetna okładka to dzieło znanego tu i ówdzie Mike’a Hrubovacka – to wszystko i w takiej samej konfiguracji znamy z „The Carnage Ending”. Są jeszcze wrażenia ze słuchania – nie zdziwicie się chyba, jeśli napiszę, że od lat takie same, czyli dostatecznie pozytywne, żeby dać im zarobić. Ja okres największej podniety tym zespołem mam już daleko za sobą, kilka razy zdążyli mi się nawet znudzić, ale mimo to ich kolejne albumy jednak lądują na mojej półce, bo najzwyczajniej w świecie są bardzo solidne, w pewnym sensie klasyczne. Inne wytłumaczenie może być takie, że jestem pierdolnięty, ale to nie należy do sprawy… Holendrzy trwają na posterunku i tłuką ten swój firmowy death metal, jakby inna muzyka na świecie nie istniała, pod żadnym pozorem nie dając dupy. Wyraźniejsze nawiązania do Kanibali (najbardziej w „The Macabre God”) i starych Morbidów (te wpływy przewijają się przez całą płytę) wiele na The Post-Apocalyptic Servant nie zmieniają, bo są podane w gęstym sinisterowym sosie. Czy to może być atrakcyjna muzyka dla młodszych fanów, tego nie wiem, mam za to pewność, że wśród setek brutalnych kapel — choćby tylko z Niderlandów — Sinister się wyróżnia, ma charakter i jest jakiś. W sytuacji, gdy nawet najwięksi mają problemy ze swoją muzyczną tożsamością, taka postawa budzi szacunek.
ocena: 7,5/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/SinisterOfficial
inne płyty tego wykonawcy:
Album, na którym ostatecznie wykrystalizował się styl Neuraxis — brutalny i techniczny death metal ze szczyptą (na razie) polotu — robi dobre wrażenie od pierwszych, gęstych taktów. To, że mają niewąskie pojęcie o takim graniu udowodnili już wcześniej, na Truth Beyond… są tylko sprawniejsi, więc mordują z większą swobodą i rozmachem. Największy progres dotyczy jednak brzmienia, które nabrało odpowiedniej mocy i klarowności, przez co świetnie pasuje do takich łamańców. No ale nie ma się czemu dziwić, skoro skorzystali z miejsca schadzek największych kanadyjskich czaszkojebców z Gorguts i Cryptopsy na czele. Od strony technicznej wszystko jest w należytym porządku, toteż nawałnica dźwięków tłoczona pod sporym ciśnieniem w słuchacza przez Neuraxis musi się podobać. Żeby przypadkiem w trakcie słuchania nie wkradła się nuda, tudzież żeby odbiorca mógł nadążyć za zespołem, w połowie płyty pojawia się instrumentalna miniatura – akurat na złapanie oddechu i dojście do siebie przed jednym z lepszych kawałków. Oczywiście na samym „Structures” wypas się nie kończy, bo udanych uderzeń jest na Truth Beyond… znacznie więcej – ot choćby intensywne jebnięcie na początek w postaci „…Of Divinity” czy wkręcający gitarowym wirem „Reflections”. Pewną ciekawostką może być gościnny udział gromadki wokalmenów, spośród których świry z Cephalic Carnage poczynają sobie najfajniej. Album daje pojęcie o wielkim potencjale Neuraxis – tu jeszcze nie do końca wykorzystanym, ale to „nie do końca” i tak przekłada się na bardzo dobry materiał.
Die, duński zespół o jednej z najmniej wyszukanych nazw na świecie, nie ma za sobą jakiejś wyjątkowo fascynującej historii. To zresztą mało powiedziane – ich biografię można w zasadzie skrócić do: powstali, wydali Rise Of The Rotten, rozpadli się – nic, nad czym można by się długo rozwodzić. Choć nie do końca takie nic, bo debiutancki album tej formacji jest dość zajebisty i zasługuje na szczególną uwagę fanów agresywnego death metalu. Płytka ukazała się nakładem Unique Leader, jednak z najbardziej typowymi przedstawicielami tej stajni łączy ją tylko krwista rzeźnia, bo styl, w jakim jej dokonano już nie. Die mordują w sposób bardzo charakterystyczny dla kapel ze swojego kraju, przynajmniej dla głównych jej reprezentantów, a wpływy Panzerchrist (z wiadomych względów), Exmortem i Corpus Mortale są u nich bardzo wyraźne – czego absolutnie nie mam im za złe. Innymi słowy Rise Of The Rotten to esencja brutalnego duńskiego death metalu i każdy, kto zaliczył styczność z wymienionymi kapelami, powinien się z tym krążkiem zapoznać – uciecha gwarantowana. Die uprawiają muzykę zajebiście szybką (choć kilka średniotempowych riffów też im się trafiło, pewnie przez przypadek), bardzo intensywną, nienaganną technicznie i po duńsku (Tue Madsen…) brzmiącą. Do typowych składników takiej napierduchy (już samej z siebie niezwykle atrakcyjnej) panowie dorzucili sporo melodyjnych solówek, które: a) pozwalają gitarniakom zabłysnąć umiejętnościami; b) urozmaicają materiał i czynią go łatwiej przyswajalnym/rozpoznawalnym, bo na pewno nie lalusiowatym. Słucha się tego zajebiście i z dużym zaangażowaniem, tym bardziej, że płytka trwa optymalne 36 minut. Dla wielbicieli klasowego death metalu w niezbyt ambitnej otoczce Rise Of The Rotten to materiał jak znalazł!
Visceral Bleeding dla tabunów kapel obracających się w ramach brutalnego i technicznego death metalu nie tylko mogą, a wręcz powinni służyć za wzór tego, jak mordować intensywnością, nie grając przy tym z oszałamiającą prędkością. Szwedzi są po prostu bezkonkurencyjni w tej dziedzinie, a ogarnięcie struktur ich najprostszych utworów (o ile są takowe) nie należy do zadań łatwo wykonalnych. Przy takim zagęszczeniu pojebanych motywów, z jakim mamy do czynienia na płycie, przed przegrzaniem mózgownicy nie uchroni nawet bardzo selektywne brzmienie, które uzyskali w przybytku o nazwie Flatpig. Na Absorbing The Disarray nie ma już charakterystycznego dla poprzednich produkcji Szwedów totalnego zapatrzenia w Suffocation — choć takich wpływów wcale się nie wyzbyli — bo muzyka na tym krążku nabrała więcej indywidualnych cech, stała się także jeszcze bardziej (!) techniczna i zakręcona. Jakby tego było mało, Visceral Bleeding z pełną perfidią skomponowali aż 40 minut materiału, więc zapewne dla wielu niedzielnych ekstremistów kontakt z płytą zakończy się podpięciem pod kroplówkę i wąchaniem soli trzeźwiących. Nie ma bata, soniczna miazga generowana przez ten zespół zrobi wrażenie na każdym, niezależnie od tego, czy potrafi coś z niej zrozumieć, czy też nie (a to nie wstyd). Co ciekawe, z tego instrumentalnego szaleństwa można wyłowić kilka fragmentów, które całkiem nieźle wpadają w ucho, choć melodii w nich tyle, co kot napłakał. Za to już brutalnością Absorbing The Disarray można by obdzielić death’owe sceny dwóch-trzech krajów. W znakomitym „Bring Forth The Bedlam” padają słowa: „I will be bringer of mayhem / I will be bringer of disorder / I will be bringer of chaos”, które spokojnie można odnieść do całego albumu, bo death metal w wykonaniu Visceral Bleeding rzeczywiście niesie ze sobą chaos, nieład i zniszczenie – wszystko najwyższej jakości i bez wątpienia godne polecenia. Neurotic, zgodnie ze swoim zwyczajem, wzbogacili krążek o multimedia (teledyski do „Rip The Flesh” i „Disgust The Vile”) i zapakowali go w slipcase – to taka dodatkowa zachęta do zakupu.
Jeden z najlepszych, ale i najtrudniejszych krążków Amerykanów. Ponad godzina bardzo przygnębiających i wywołujących ciarki klimatów, które wylewają się z głośników na każdym kroku. Nevermore od początku swojego istnienia poruszali się w dość ambitnych kręgach, zarówno tematycznie, jak i muzycznie, jednak to, co dzieje się na Dreaming Neon Black jest o klasę bardziej zaangażowane w porównaniu z innymi albumami grupy. A wszystko za sprawą konceptu, który przedstawia prawdziwą historię dziewczyny Dane’a, która wpadła w sidła sekty. Idei krążka podporządkowano całość przedsięwzięcia, znacznie schodząc z wysokich rejestrów, także w przypadku solówek, oraz całkowicie już ucinając, nigdy nie za obfite przecież, jakiekolwiek przejawy wesołości. Album raczej niespiesznie, ale i nie za wolno, rozgrywa się w średnich i niskich tonacjach, a ciężar dodatkowo potęgują monolityczność i gęstość motywów. Żaden inny album Nevermore nie był tak duszny i przytłaczający, ale także homogeniczny na poziomie pojedynczych utworów. W takich właśnie warunkach można poznać prawdziwą klasę muzyków, którzy nie mogąc uciec się do typowych sztuczek i trików (czyli szybko, głośno i wysoko), muszą znaleźć inny sposób na zapełnienie przestrzeni. Jeżeli ktoś miał wcześniej jakiekolwiek wątpliwości co do talentu Loomisa, po lekturze Dreaming Neon Black z pewnością się ich wyzbył, bowiem takich riffów nie powstydziliby się najlepsi wioślarze – są treściwe, bezkompromisowe i w chuj ciężkie. Ale to Dane jest jedynym, prawdziwym bohaterem tego albumu. Już nawet nie tylko ze względu na to, co śpiewa, co również sam skomponował, ale jak śpiewa. Tyle desperacji, bezsilności, ale i wkurwu ze świecą szukać. Panowie Nick Cave i Peter Steele mogą czuć się pokonani (choć ten drugi już w nieco mniejszym stopniu). Jeszcze tylko raz udało się Dane’owi wzbić się na podobne wyżyny perfekcji i geniuszu, a stało się to przy okazji 
Rzetelne ocenienie drugiej płyty Order Of Ennead to dla mnie prawdziwa męka, ale albo wreszcie spróbuję sklecić coś z sensem albo dostanę regularnego świra. Największy problem sprawia mi „The Concept Of Our Extinction”, bo bez tego kawałka An Examination Of Being prezentuje się całkiem nieźle i od biedy nawet odrobinę oryginalnie. Death metal z blackowym zacięciem w wykonaniu Amerykanów to agresywna jazda w przyzwoicie szybkich tempach, z dużą ilością melodyjnych partii, rozbudowanymi solówkami (choćby się John Li nie wiadomo jak maskował, to skojarzeń z Santollą nie uniknie), fajnym wokalem i interesującym klimatem. Coś dla siebie znajdą tu zatem zarówno miłośnicy Emperor i Dissection jak i późnego Deicide czy Aurora Borealis. Panowie starają się urozmaicać struktury i unikać banalnych schematów, nie stronią przy tym od rasowego pierdolnięcia – w większości przypadków te zabiegi im wychodzą, więc materiał robi zdecydowanie dobre wrażenie. Żaden tam opad szczeny i rekord świata, ale zapewniam, że jest na czym ucho zawiesić. Ot, dobrze przygotowana płytka na 7. Niestety/stety w zestawie jest jeszcze wywołany na początku „The Concept Of Our Extinction”, który… najzwyczajniej kładzie na łopatki, wgniata w ziemię i rozpieprza na atomy. Kurwa! Tego kawałka można słuchać do utraty przytomności, zupełnie się nie nudzi, nawet za setnym razem wywołuje taką samą podnietę, jak przy pierwszym odpaleniu. Każdy jego element to mistrzostwo w swojej klasie – począwszy od świetnego bębnienia Asheima, przez błyskawicznie wpadające w ucho riffy, wypasioną technicznie solówkę, a na zgrabnym aranżu ze zmyślnymi zmianami tempa kończąc. No i jeszcze ten zajebisty (i zajebiście zaśpiewany) nihilistyczny tekst! Za to daję dychę! Właśnie takie kawałki wrzuca się później do wszelkich rankingów ulubionych/najlepszych utworów. Coś wspaniałego! Problem w tym, że „The Concept Of Our Extinction” jest tak wyborny, tak doskonały, że skutecznie przyćmił wartość, jako się rzekło, całkiem niezłej płyty. Przy nim reszta numerów wypada co najwyżej blado, można wręcz je uznać za zapchajdziury, 35 minut dopychaczy… Wiem, trochę to krzywdzące dla Order Of Ennead, ale co poradzić. Przez długi czas nie potrafiłem stwierdzić, czy to „The Concept Of Our Extinction” jest tak wybitny, czy reszta krążka taka słaba; słuchałem An Examination Of Being w różnych konfiguracjach – na raty, z całkowitym pominięciem „The Concept Of Our Extinction”, z zostawieniem go na koniec i zawsze odczucia były takie same. Co zostało usłyszane, nie może zostać odsłyszane, jak by pewnie powiedzieli Angole. Także matematyka nie okazała się pomocna, bo 10 + 7 podzielone przez dwa daje aż 8 i pół, a to stanowczo za dużo jak na ogólną ocenę albumu. Daję zatem siódemkę, a z braku logicznego uzasadnienia dla niej stwierdzam po babsku: bo tak.
Debiutancki krążek australijskiego kwartetu Aeon of Horus był typowy aż do niemożliwości – melodyjny tech death (z naciskiem na melodyjny), tak bardzo ostatnio popularny i równie mocno nadużywany. Nie było w nim absolutnie nic nowatorskiego, wszystko przerobione po wielokroć w każdej dającej się wyobrazić kombinacji, przez kapele na każdej szerokości geograficznej. Nie znaczy to oczywiście, że nie dało się go słuchać, bo lekki był i przyjemny w odbiorze, jednakże wyczerpywało to w zasadzie listę zalet. Czas przy albumie mijał szybko, równie szybko jak ulatywała o nim pamięć. Na szczęście, także dla samych siebie, również muzycy doszli do podobnego wniosku, bowiem drugi ich album — Existence — mimo iż wciąż utrzymany w tym samym stylu, dojrzał i spoważniał. Przede wszystkim zaś – zyskał na wyrazistości i charakterze. Popracowanie nad kompozycjami opłaciło się. Muzyka nadal jest raczej łatwo przyswajalna, poprawiono jednak melodie, które bywało, że brzmiały bardzo bezjajecznie, oraz wypracowano bardziej autorskie brzmienie i styl. Nie udało się naprawić wszystkiego i zdarza się niestety wpaść na fragment od którego więdną uszy, a zęby wrastają w dziąsła; generalnie jednak – nie jest źle. Chętniej sięgnięto także do elektroniki i rozmaitych orkiestracji, osiągając niekiedy efekty zbliżone do tych znanych z Dimmu Borgir z jednej strony (jak np. w utworze „Symbiosis”), z drugiej zaś – Nile („Exude”). Wprawne ucho wychwyci zapewne znacznie więcej, w tym: Ihsahna, The Faceless, a nawet Cynica i Gordian Knot. Sporo dobrego wniosła zmiana na stanowisku basisty, którego w końcu należycie słychać, i który w końcu gra na poziomie niezbędnym przy takiej muzyce. Bardzo dobrze słychać to np. w „Resolve”, który sam w sobie jakąś perełką nie jest, ale obrazuje całokształt zmian, które zaszły od czasu debiutu. Ogólnie należy stwierdzić, że dokonane przewartościowania przeniosły środek ciężkości w kierunku mocno technicznego prog metalu, upodabniając Aeon of Horus do niemieckiej Obscury, być może nawet późnego Spawn of Possession (choć może być to komplement nieco na wyrost), nad którym tak rozpływał się demo. Żeby w pełni zasłużyć na ten komplement i znaleźć się we wspomnianym towarzystwie, muszą Australijczycy jeszcze bardzie zejść z melodii, i nieco dociążyć muzykę. Póki co bowiem, mimo iż zmiany idą w dobrym kierunku, mam wrażenie, że rozwojem zatrzymali się muzycy w wieku dojrzewania, i chociaż bardzo chcą już być dorośli, to nie do końca wiedzą jak, i wyglądają jak zdradzeni przez niezakończoną mutację głosu i szczypiorek pod nosem małolaci próbujący kupić piwo. Są jednak na dobrej drodze, jak już wspomniałem. Existence słucha się dobrze, utwory zwykle mają w sobie owo mistyczne „coś”, technicznie stoją na zadowalającym poziomie, więc jedyne nad czym muszą jeszcze naprawdę popracować, to jakość kompozycji. O ile chcą oczywiście wydostać się z grajdołka przeciętności i bezpłciowości. Prawda jest bowiem taka, że Existence nie wykorzystuje pełnego potencjału muzyków, potencjału, który słychać śledząc ewolucję jaka stała się udziałem Australijczyków od czasu debiutu. Mam jednak nadzieję, że kolejny album w pełni pokaże możliwości zespołu i zaskoczy naprawdę solidnym graniem.
Abysmal Torment w ciągu kilkunastu lat scenicznej działalności dorobili się przyzwoitego grona zwolenników na całym świecie, ale cuś mi się wydaje, że z lekka przeceniają u nich głód swojej muzyki i ogólne oddanie. Maltańczycy postanowili bowiem wynagrodzić fanom pięcioletnią przerwę wydawniczą i na potrzeby Cultivate The Apostate skomponowali pełną godzinę brutalnych death metalowych tortur. W tym miejscu kark mięknie, a kolana się uginają, bo jak dobry by nie był ten materiał, jest go po prostu od zajebania, a odnosząc go ilościowo do średniej gatunkowej – dostaliśmy (przynajmniej) dwa albumy w cenie jednego. Promocja jak w Biedronce – oszczędność kasy i miejsca na półce, zastanawia mnie tylko, kto — nawet z najtwardszych zawodników — będzie w stanie wysłuchać Cultivate The Apostate od początku do końca z pełną uwagą, nie wyrywając się w międzyczasie do innych zajęć. Tym bardziej, że Abysmal Torment nie stosują tu żadnych trików nabijających czas: rozbudowanych introsów, przerywników czy kilkunastominutowych fragmentów ciszy przed „ukrytymi” kawałkami – nie, zrobili aż trzynaście konkretnych numerów i w każdym napierają pozbawiony udziwnień, zwarty, stuprocentowo amerykański i odpowiednio techniczny brutal death metal. Warto przy tym zaznaczyć, że trzymają zaskakująco równy poziom przez całą płytę, ani na chwilę nie spuszczając z tonu. Mimo to udało mi się wychwycić aż trzy kawałki, które wybijają się nieco za sprawą bardziej chwytliwych riffów: „Communion Of Ejaculation”, „Metamorphis Of The Maggots” i „Amidst Your Scorched Barren Shrine”. Z góry jednak ostrzegam, że różnice między nimi a pozostałymi są naprawdę minimalne i nie ma sensu nastawiać się na jakieś symfonie urozmaiceń. Godzina takiego grania to nie w kij dmuchał i dlatego bez odpowiedniego podejścia i znaaacznej ilości wolnego czasu Cultivate The Apostate potrafi dość szybko zmęczyć i w konsekwencji zanudzić. I obojętnie jaki aspekt tego albumu byśmy rozpatrywali, czego byśmy nie wychwalali, wrócimy do jego objętości. Muzycy Abysmal Torment najwyraźniej chcieli tym kolosalnym materiałem uszczęśliwić wielu, ale raczej zawęzili krąg potencjalnych odbiorców, bo wyszła im płyta dla bardzo zdeterminowanych.
Bardzo, ale to bardzo nierówny album sprokurowali Niemcy. Naprawdę nie spodziewałem się, że będzie tak niespójny i wywoła tak mieszane uczucia. Bo z jednej strony, jest kilka bezsprzecznie kapitalnych kawałków – świeżych, ciekawych i angażujących w pełni słuchacza, lecz z drugiej – mniej więcej połowa albumu męczy tak niemiłosiernie, że człowiek zaczyna zastanawiać się nad odpaleniem ostatniego Cynica. Zresztą przywołanie amerykańskiego trio nie jest przypadkowe, bo z jakiegoś powodu wokalistom zachciało się lirycznych, ambitnych czystych zaśpiewów, którymi tak obficie, a tak nieudanie, posługuje się Masvidal. Nie muszę chyba dodawać, że pasuje to do muzyki zespołu, jak różaniec do kurwy. Tym bardziej, że pozostałe opcje wokalne brzmią naprawdę dobrze i współbrzmią z muzyką doskonale. Jedyne kilka momentów, kiedy śpiew brzmi dobrze, to te, kiedy linia melodyczna nie wymaga jakichś większych umiejętności, czyli średnie rejestry i bez trudnych technicznie momentów. Wiele tego nie ma jednakoż. Niestety wokale nie wyczerpują wszystkich moich wątpliwości odnośnie do Metatheosis. Wspomniałem już, że połowa krążka jest niemal całkowicie niestrawna – plątająca się i idąca donikąd mieszanka wolnych temp, pseudoartystycznych melodii oraz zupełnego braku sensu. Typowe symptomy przedobrzenia. Brzmi to tak, jakby muzycy chcieli wcisnąć w muzykę więcej, niż powinni i są w stanie dobrze skomponować, skutkiem czego męczą i miętoszą dźwięki z wdziękiem krowy żującej zielsko. Naprawdę ma się ochotę przewinąć połowę płyty i zapomnieć o niej jak najszybciej. Problem jest jednak taki, że linia podziału nie biegnie ładnie pomiędzy utworami, lecz wije się do ich środka i na zewnątrz, co oznacza, że trzeba się porządnie nagimnastykować, by oddzielić ziarno od plew. I mimo iż jest to technicznie wykonalne, jakoś trudno mi uwierzyć, by znaleźli się fanatycy tak oddani, by przewijać mielizny. Jest jednak także i ta lepsza strona płyty – ciesząca ucho, ekstrawagancka i eksperymentalna. Muzyka duszna, niepokojąca i niepokojąco odhumanizowana. I choć nie brzmi to jak zaleta, zaletą jest. Dawno bowiem nie słyszałem tak odhumanizowanego, nihilistycznego klimatu, który wręcz wylewa się z głośników. Jeśli dodać do tego równie mizantropijną tematykę tekstów, wyjdzie, że mamy do czynienia z kawałkiem kapitalnego grania. Umieją się muzycy poruszać pomiędzy stylami i w zależności od potrzeb brać z muzyki to, co będzie pasowało do koncepcji i zamysłu twórców. Znajdzie się i symfoniczny black, ale także psychodeliczny rock. Death, sludge i prog. Z wykurwem, ale także na spokojnie, niemal z namaszczeniem. Bezceremonialnie bezpośrednio oraz zawoalowanie i tajemniczo. Rozharmonizowanie, ale również transowo. Wszystko ładnie wymieszane i w odpowiednich proporcjach. I gdyby tylko cała płyta była taka, byłbym zachwycony. Rzeczywistość przerosła jednak muzyków Noneuclid i dali się ponieść ambicjom. Skutek tego taki, jak napisałem – połowa krążka nadaję się wyłącznie do kosza. A szkoda wielka, bo to, co pozostaje jest naprawdę dobre, nieprzememłane przez innych po tysiąckroć i dające do myślenia. Tym niemniej za zmuszanie mnie do słuchania tych beznadziejnych wymiocin więcej jak siódemki dać nie mogę. A mogło być tak dobrze, tak fajnie…
Pierwszy kontakt z From Crotch To Crown był dla mnie kompletnym rozczarowaniem. Nie chodzi o to, co i jak zagrali Holendrzy na swoim nowym krążku, ale czego i jak nie zagrali. Całkowicie egoistycznie liczyłem bowiem, że stworzą dokładną kopię wspaniałego 
