Vomit The Soul – Apostles Of Inexpression [2009]

Wkład Vomit The Soul w brutalny death metal skończył się na wydanym cztery lata po debiucie Apostles Of Inexpression. Celowo nie piszę, że wkład w rozwój death metalu, bo chociaż krążek stanowi dość wyraźny krok naprzód w stosunku do „Portraits Of Inhuman Abominations”, to w skali gatunku nie przynosi z sobą niczego naprawdę nowego. Ktoś się czuje tym zaskoczony? Rozczarowany? No bez jaj… Inspiracje Włochów pozostały bez zmian, styl w zasadzie też, podciągnięto natomiast poziom wykonawczy i władowano więcej pieniędzy w produkcję materiału. To słychać, bo Apostles Of Inexpression jest albumem bardziej technicznym, złożonym i urozmaiconym w strukturach, a w rezultacie – muzycznie intensywniejszym od poprzednika. Nie bez znaczenia efektu jebnięcia jest również masywność brzmienia, dzięki której album mocniej wgniata słuchacza w podłoże. Co ciekawe, Vomit The Soul udało się uniknąć totalnego zamulenia dźwięku w niskich rejestrach — tak przecież charakterystycznego dla wielu amerykańskich załóg — więc całość może pochwalić się zupełnie niezłą selektywnością, na której zyskał zwłaszcza bas – niemal cały czas obecny na powierzchni. Dążenie do perfekcji wykonawczej i coraz większej brutalności odbiło się trochę na chwytliwości krążka, który pod tym względem ustępuje „Portraits Of Inhuman Abominations”. Nie ma jednak z czego robić dramatu, bo twórczość Vomit The Soul to nie muzyka z listy przebojów eski i takie drobne zmiany nie wpływają na jej odbiór – a ten jest ponownie pozytywny. Apostles Of Inexpression to dobry łomot wart swej ceny, choć zdecydowanie nie dla wielbicieli innowacji.

ocena: 7,5/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/vomitthesoulbrutal

inne płyty tego wykonawcy:

• Portraits Of Inhuman Abominations
• Cold

podobne płyty:

• DEVANGELIC – Phlegethon
• DISGORGE – Consume The Forsaken
• DISGORGE – Parallels Of Infinite Torture

Czytaj więcej »

Revenant – Prophecies Of A Dying World [1991]

Revenant to dla mnie kapela, która w swoim czasie wraz z Hellwitch i Ripping Corpse tworzyła coś na kształt awangardy death i thrash metalu w Ameryce. Wszystkie te zespoły łączyło nieszablonowe podejście do grania, duża oryginalność, zamiłowanie do skomplikowanych struktur i dość podobny charakter brzmienia (czemu się dziwić, skoro Prophecies Of A Dying World i „Dreaming With The Dead" były nagrywane w tym samym studiu i z tym samym realizatorem). Wszystkie trzy były bardzo szanowane w podziemiu, do pewnego stopnia nawet podziwiane, ale w końcu też spotkał je podobny los – po zaledwie jednej płycie długogrającej (i epce) poszły do piachu i szybko zostały zapomniane.

Obecnie, jeśli nazwa Revenant w ogóle jest z czymś kojarzona, to chyba tylko z Leo DiCaprio, ewentualnie z tym, że kiedyś grał z nimi John McEntee, późniejszy założyciel Incantation. Skromny dorobek zespołu pozostaje właściwie nieznany, w czym spory udział miała/ma gówniana polityka Nuclear Blast. Pomimo przeszkód ze strony wydawcy warto się nieco wysilić i wyszarpać skądś ten krążek, bo Prophecies Of A Dying World to kapitalny materiał, który z upływem lat nabrał nie tylko wartości liczonej w euro, ale i szlachetności.

Death, Autopsy, Pestilence czy Asphyx są dziś chętnie kopiowane, Revenant nie. W porównaniu z Hellwitch i Ripping Corpse muzyka Revenant nie jest jakoś wyjątkowo ekstremalna — choć blastujące partie też się zdarzają — ani przesadnie techniczna (bo tylko tyle, ile trzeba), jest za to znacznie bardziej rozbudowana i więcej w niej takiego mrocznego [miejsce na śmiech] klimatu. Amerykanie upodobali sobie zwłaszcza wielowątkowe, złożone utwory z bardzo częstymi zmianami tempa, świdrującymi riffami, fajnymi solówkowymi dialogami (nie dajcie się zmylić temu, że we wkładce uwzględniono je tylko w trzech kawałkach) i najróżniejszymi podniosłymi fragmentami. Doskonale to słychać już w otwierającym album kawałku tytułowym — trudno go uznać za typowe prucie z Florydy — w którym w paru miejscach pojawiają się szczypiące ucho popieprzone melodie, a na pół dzieli go recytacja tekstu niewiadomego dla mnie pochodzenia. I choć później nie raz w muzyce pojawiają się skojarzenia z Morbid Angel, Prophecies Of A Dying World przynosi z sobą zupełnie inne doznania niż ekipa Trey’a. Nad płytą Revenant unosi się sugestywny klimat czegoś dziwnego, niezbadanego i niepokojącego – jak u Lovecrafta. W tym miejscu należy się Amerykanom pochwała, bo dokonali tego bez uciekania się do użycia klawiszy czy innego niemetalowego instrumentarium.

Jak nietrudno się domyśleć po ocenie, poziom poszczególnych kompozycji jest wyjątkowo równy, jednak po prostu muszę wskazać na numer, który dla mnie jest hymnem tego krążka – to prawie ośmiominutowy „Asphyxiated Time”, który muzycy pięknie rozbudowali od wersji z demo z 1988 roku – jest w nim wszystko, czego można oczekiwać od ambitnego death-thrash’u, plus jeszcze chwytliwy refren. Taki właśnie jest Prophecies Of A Dying World – oferuje coś więcej niż prostą tylko wypadkową dwóch gatunków.

ocena: 9/10
demo

podobne płyty:

• HELLWITCH – Syzygial Miscreancy
• MORBID ANGEL – Blessed Are The Sick
• RIPPING CORPSE – Dreaming With The Dead

Czytaj więcej »

Cenotaph – Perverse Dehumanized Dysfunctions [2017]

Cenotaph jaki znamy od „Reincarnation In Gorextasy” to siła, z którą już trzeba się liczyć. Turecka horda sukcesywnie podnosiła poziom wyziewności generowanych przez siebie dźwięków, żeby wraz z „Putrescent Infectious Rabidity” właściwie zrównać się ze światową (podziemną) czołówką. Po tym albumie nastąpiła jednak długaśna przerwa, w czasie której dość poważnie posypał się skład – ostał się jedynie wokalista-ojciec założyciel, który — jak mniemam — wielkiego wkładu muzykę nie miał. Miał natomiast przekonanie, że warto jeszcze ciągnąć ten wózek: zebrał nowych kolegów i wraz z nimi nagrał taki materiał, że łeb urywa.

Warto było tak długo czekać, bo Perverse Dehumanized Dysfunctions po prostu miażdży, wgniata w ziemię i pozostawia tylko zgliszcza. W tej chwili Cenotaph to jeden z niewielu zespołów — do tego grona zaliczyłbym też Putridity, Disentomb czy Afterbirth — w przypadku których aż prosi się o przymiotnik „brutalniejszy” przed nazwą gatunku. To, czego panowie dokonali w obrębie tych 31 minut, to jest, kurwa, jakaś trudna do ogarnięcia masakra. Mega intensywny i techniczny napierdol w, zazwyczaj, okrutnych tempach, przyprawiony chorymi bulgotliwymi wokalami i z przepięknie masywnym, głębokim brzmieniem.

Naprawdę jestem w lekkim szoku, bo aż tak potężnej płyty, tak bardzo wykraczającej ponad to, co dotychczas robili, po Cenotaph się nie spodziewałem. Moje zaskoczenie potęguje fakt, że za część materiału odpowiada znany z Decimation Erkin Öztürk, który w swoim macierzystym zespole jak dotąd nic wielkiego nie pokazał, natomiast na Perverse Dehumanized Dysfunctions dokonał niemal cudów. Opad kopary powodują również partie Alicana Erbaşa — bębniarza właściwie znikąd — który dopierdala taką ekstremę, że ręce opadają z niemocy. Właśnie tak powinna pracować perkusja w ultra brutalnym death metalu – gęsto, precyzyjnie i różnorodnie.

Za ponadprzeciętną zajebistością Perverse Dehumanized Dysfunctions przemawia również zaskakująco duża chwytliwość tej płyty – niby całość sprowadza się do patologicznego nakurwu, a jednak jest tu na tyle fajnych niuansów, że łatwo się w niego wkręcić, czego najlepsze przykłady mamy w „Parasitic Worms & Prenatal Cranial Deformation” i „Multi-organ Failure Epidemie”. Po takim ataku ze strony Cenotaph Defeated Sanity powinni czuć się poważnie zagrożeni.

ocena: 8,5/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/cenotaphtur

inne płyty tego wykonawcy:

• Precognition To Eradicat

podobne płyty:

• DISENTOMB – Misery
• MOLESTED DIVINITY – Unearthing The Void
• PUTRIDITY – Ignominious Atonement

Czytaj więcej »

Ataraxy – Where All Hope Fades [2018]

Debiut tej hiszpańskiej załogi spotkał się z bardzo ciepłym przyjęciem ze strony krytyków i słuchaczy — czemu nie ma się co dziwić, bo to fajna płyta — toteż naiwnie sądziłem, że muzycy zepną poślady i szybko uderzą z krążkiem numer dwa, żeby maksymalnie wykorzystać wzmożone zainteresowanie zespołem. Nic bardziej mylnego, bo z takich czy innych powodów kwartet nagrał Where All Hope Fades dopiero pod koniec 2016, a Dark Descent wypuściła go na początku tego roku.

Tak długie przerwy/opóźnienia zdecydowanie nie służą kapelom, które nie są jeszcze odpowiednio znane – niektórzy fani o nich zapomną, inni natomiast napompują balon oczekiwań do jakichś pojebanych rozmiarów. Ataraxy stali się ofiarą tej drugiej grupy – lista życzeń i wymagań była spora, jednak nie jestem przekonany, że Hiszpanie w pełni im sprostali. Na pewno nie stworzyli słabizny, bo Where All Hope Fades słucha się więcej niż dobrze, aaale… nieco inaczej sobie ten album wyobrażałem.

To, co mnie najbardziej rzuciło się w uszy, to znaczące stonowanie brzmienia i samych kompozycji w stosunku do agresywnego przecież debiutu. Ma to zapewne związek z mocniejszym zaakcentowaniem wpływów doom metalu – w wyniku tych zmian utwory Ataraxy stały się spokojniejsze, wolniejsze (wolniej, jeśli w ogóle, się też rozkręcają – „A Matter Lost in Time” zdaje się wygasać już w połowie), no i momentami są dość rozwlekłe, a przez to nie ekscytują tak jak te z „Revelations Of The Ethereal”. Ponadto zauważalnie więcej uwagi poświęcono tu melodiom, jednakże, co tu ściemniać, nie wszystkie są na tyle udane, żeby uczynić płytę wyjątkowo chwytliwą czy porywającą.

Jak dla mnie na Where All Hope Fades trochę za rzadko do głosu dochodzi ekstremalne (a przynajmniej zadziorne) oblicze zespołu, więc materiał nie ma ani ciężaru ani siły uderzeniowej poprzednika, i to nawet mimo tego, iż wokal Javiego stał się jeszcze bardziej vandrunenowski. W rezultacie otrzymaliśmy album stosunkowo przyjemny i niezaprzeczalnie łatwy w odbiorze, a jednocześnie niekładący na łopatki.

ocena: 7,5/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/pages/ATARAXY/281047751876

Czytaj więcej »