Reputacja Szwedów należy do tych z szyldem „legendarni”. Myślę, że nawet osoby, które nie słuchają black metalu doskonale sobie zdają sprawę czym jest Marduk. A jest on pierdolnięciem i bluźnierstwem bez brania jeńców (w wielkim skrócie). Jednakże, jak chyba każdy zespół z tak długim stażem, musi mieć swoje gorsze wydawnictwa. A Memento Mori to już 15 dzieło siewców szataństwa, tak więc jest co świętować. Albo może wcale nie ma czego celebrować? Poprzedni album „Viktoria” dla mnie osobiście zwycięstwem nie był. Posłuchajmy zatem czy będziemy pamiętać o śmierci czy raczej z pamięci nam ten album, najzwyczajniej w świecie, zniknie. Przekonajmy się!
Dostajemy 10 utworów zmieszczonych w 41 minutach, tak więc jest przyzwoicie.
Album otwiera tytułowy kawałek. Jako wstępniak mogę powiedzieć, że miło łechca nasze uszy. Klimatycznie i brutalnie zarazem. Przyjemne prądy popłynęły wzdłuż kręgosłupa, co było bardzo dobrą zapowiedzią dalszej mardukowej chłosty. Następny „Heart of the Funeral” kontynuuje wątek muzyczny zwłaszcza z naciskiem na brutalność. „Blood of the Funeral” również przywita nas pięścią w twarz, ale jednak choć na chwilę zwolni tempo. Podkreślam „na chwilę”, gdyż szybko nasze bębenki uszne dostaną konkretną serię nakurwu. Warto zaznaczyć, że użyto w tym utworze czegoś w rodzaju trąb (jerychońskich?), co ciekawie komponuje się z przekazem zagłady i śmierci. Fajne urozmaicenie praktycznie najdłuższego kawałka (kilka sekund ponad 5 minut). Następny w kolejce to również 5-minutowy „Shovel Beats Sceptre”. I przyznam, że jest to najnudniejszy oraz niezbyt ciekawy kawałek. Również teledysk jest… no taki se. Delikatnie mówiąc. Można go uznać za klimatyczny, ale ja traktuję go jako przerwę dla bębniarza Simona. „Charlatan” powraca na drogę łomotu, choć z ewidentnymi zwolnieniami. I zasadniczo cała płyta utrzymana jest już w tym tonie. Jedynie „Year of the Maggot” przywita nas… ambientowym czymś oraz zamykający krążek „As We Are”, który zdecydowanie zwolni tempo. Schemat – pierdolnięcie na dzień dobry, uspokojenie, pierdolnięcie na do widzenia będzie tutaj najczęściej użyty. Czy jest w tym coś złego? Nie w wypadku Marduka. Ba, właśnie czegoś takiego bym się po Szwedach spodziewał.
Podsumowując. Obawiałem się o ten album. Obawiałem się, że granica między Mardukiem, a innym zespołem wokalisty Mortuusa, Funeral Mist, rozmyje się. Tak jak stało się to w przypadku Mgły/Kriegsmaschine, Infernal War/Voidhanger, czy Massemord/Furia. I nie da się ukryć, że czuć wpływy Funeral Mist, ale nie wysuwają się one na pierwszy plan i pomylenie kapel nam tutaj nie grozi. Wiadomo, że to Marduk. Mogę się jedynie przyczepić do produkcji lub masteringu, że bębny brzmią dla mnie jakoś… pusto? Nie czuć tego soczystego pierdolnięcia. Aż sprawdziłem, czy w ustawieniach wszystko ok, ale było w porządku. Niemniej, jest to album, o którym będę pamiętał. Może nie na łożu śmierci, ale przynajmniej to „memento” za życia będzie.
ocena: 7,5/10
Lukas
oficjalna strona: www.marduk.nu
inne płyty tego wykonawcy:
Mam chyba jakąś szemraną wersję (prawdopodobnie bootleg), bo żadnego logo wytwórni, kodu kreskowego, informacji. Są jednak zdjęcia, grafiki, liryki, więc chciałoby się złośliwie rzec, że w sumie wydane lepiej, niż jakbym kupił oficjalną wersję od Cogumelo Records. Jeśli jednak jest to faktycznie pirat, to prawdopodobnie powstał on dlatego, że jest duże zapotrzebowanie na ten album.
Niezależnie od tego, czy radykalna zmiana stylu i tematyki była u Anarkhon podyktowana pogonią za koniunkturą na obskurne dźwięki, czy nie, w moich oczach i uszach zespół dobrze na niej wyszedł, a piąty w ich dorobku krążek Obiasot Dwybat Ptnotun jest tego znakomitym potwierdzeniem. Co istotne, nowy album Brazylijczyków nie jest jedynie oczywistym i bezpośrednim rozwinięciem i tak już niezwykle udanego „Phantasmagorical Personification Of The Death Temple”, a pewnym krokiem naprzód ku jeszcze bardziej smolistemu graniu. Fakt, w tej chwili może i niezbyt oryginalnemu, ale podanemu na naprawdę wysokim poziomie.
W przypadku obskurnych, trzecioligowych grup zazwyczaj się hołubi ich debiut i zlewa resztę dyskografii. Avulsion jest jednym z tych rzadszych okazów, gdzie sequel nauczył się na błędach jedynki i poprawił swoją formułę.
Hideous Divinity to dziecko gitarzysty Enrico Schettino, który po opuszczeniu Hour Of Penance postanowił, już na własnych zasadach, kontynuować zabawę w deathmetalow hałasy. Do pomocy dobrał sobie ówczesnego perkusistę Hour Of Penance oraz wokalmena znanego z… właściwie niczego konkretnego. W tym składzie zespół dorobił się zaledwie jednej demówki, bo zaraz po jej nagraniu zaczęły się typowe dla włoskich kapel przetasowania na wszystkich możliwych pozycjach. Po ustabilizowaniu sytuacji Włosi weszli do 16th Cellar w Rzymie i nagrali debiutancki Obeisance Rising, który zawiera…
Ach… Paul Speckmann… Amerykanin, który w nowym milenium przeniósł się do raju na ziemi, czyli do Czech (gdzie sam zamierzam się udać na starość). A wszystko to zaczęło się za sprawą jego zapomnianego projektu z legendarnym Krabathorem, o nazwie Martyr. Współpraca musiała być przyjemna, gdyż kontynuowana była również w macierzystych kapelach – Speckmann brał udział przy tworzeniu „Unfortunately Dead”, jak i „Dissuade Truth”, a panowie z Krabathora (pod dość barwnymi pseudonimami – Ronald Reagan i Harry Truman) pomogli z kolei przy nagrywaniu bohatera dzisiejszej recki, którego zresztą uważam za moją ulubioną płytę w całej dyskografii Master.
Ech… po raz kolejny okazuje się, że Gorod, zespół o ustalonej marce, znany i szanowany przez rzesze fanów i muzyków za swoje nietuzinkowe podejście do technicznego death metalu, nie ma na tyle dużego potencjału komercyjnego, żeby zainteresować sobą choćby przeciętną wytwórnię z jako tako cywilizowanego kraju. Jest do tego stopnia źle, że The Orb Francuzi musieli wydać samodzielnie, co raczej nie zapewni im miejsca w czołówce listy billboardu. Czy biznesowa strona działalności ma wpływ na muzykę zespołu? Tego nie wiem. Co innego upływający czas.
Od razu, gdy płyta się rozpoczęła, niemalże pojawił mi się przed oczami obraz wydawnictw Death/Thrash równo z 1990 r. I patrząc na rok wydania debiutu tej czeskiej ekipy, można by się zdziwić, że ich pierwszy, pełnoprawny długograj, się spóźnił o tak wiele lat.
MMortal Decay debiutowali dosłownie na chwilę przed wielkim boomem na death metal, w konsekwencji czego ich wysiłki szybko zostały przykryte przez masę innych, zwykle młodszych i — co tu dużo ukrywać — często znacznie ciekawszych kapel. Swoją obecność w podziemiu jakoś tam zaznaczyli, ale poprzeczka dla debiutantów była zawieszona już zbyt wysoko, stąd też nie udało im się przebić do oficjalnego obiegu. Musiało upłynąć aż pięć lat, żeby dostali kolejną szansę; i tym razem ją wykorzystali.
Visionary to bardzo stara ekipa z Holandii, która swego czasu przemianowała się w oryginalny sposób, dodając trzy szóstki do swej nazwy. Widocznie nie chcieli zrezygnować ze swej wizjonerskiej nazwy, ale chyba nie bardzo przychodziły im do głowy jakiejś mądre pomysły, to i chyba też poszli sobie na skróty. I po 10 latach od debiutu ich dema udało im się wreszcie wysmażyć pełną płytę, wydaną przez moje ukochane Vic Records. I tyle tytułem wstępu.
