Ręka, noga, mózg na ścianie – właśnie tak wygląda debiutancki album Broken Hope. Jednak w przeciwieństwie do popularnej rymowanki, materiał Amerykanów dość średnio trzyma się kupy, brakuje mu polotu i zwyczajnie nie bawi. W momencie premiery ten krążek nie wzbudził wielkiego entuzjazmu i szybko o nim zapomniano, natomiast obecnie niektórzy — z niepojętych dla mnie przyczyn — robią z niego klasyk, legendę i jeden z kamieni milowych brutalnego death metalu.
Swamped In Gore to trzy kwadranse prostego i raczej topornego grania, z którego nic konkretnego tak naprawdę nie wynika, a już na pewno nic wartego zapamiętania. Zespół nie potrafi się zdecydować, w jakim pójść kierunku, więc co kilka chwil przeskakuje z jednego stylu na drugi, zapominając przy tym o pozorach konsekwencji czy wewnętrznej spójności. Raz chcą być jak Cannibal Corpse czy Suffocation, po chwili nachodzi ich na Obituary, by za chwilę nawalać pod Terrorizer i Napalm Death. Oczywiście te wszystkie wpływy są jak najbardziej do pogodzenia i przekucia w coś fajnego, jednak nie dla Broken Hope, ich to przerosło. Im dłuższe utwory, tym więcej w nich zbędnych i nieprzystających do siebie elementów.
Na mnie najlepsze wrażenie robią te fragmenty, kiedy zespół blastuje na grindową modłę, bo to jedyne momenty na Swamped In Gore, kiedy pojawia się jakaś energia, coś zaczyna się dziać i nawet słychać pewien potencjał, choć trzeba uczciwie przyznać, że riffom brakuje ostatecznego szlifu, a wokale wypadają tak se (przy takich szybkościach Joe Ptacek nie wyrabia). W każdym razie jestem skłonny napisać, że „Incinerated”, „Gorehog” i „Dismembered Carcass” — czyli najkrótsze numery na płycie — jakoś dają radę. Znacznie gorzej Broken Hope radzą sobie z graniem w średnich tempach, zaś w wolnych – w ogóle. Amerykanie kompletnie nie wiedzą, co ze sobą zrobić, brakuje im pomysłów na jakiekolwiek urozmaicenia, więc ograniczają się mielenia prostych, monotonnych i koniec końców potwornie nudnych riffów, którym towarzyszy oszczędne klepanie perkmana.
W kontekście Swamped In Gore często powtarza się, że to pierwszy deathmetalowy album nagrany w pełni cyfrowo… No cóż, ktoś musiał być pierwszy, padło na Broken Hope, jednak warto się zastanowić, czy to brzmienie jest powodem do chwały? Jak dla mnie mamy tu do czynienia z dość przeciętną, przesadnie sterylną i niewybijającą się produkcją. Przeciętną także ze względu na to, że w muzyce nie ma w zasadzie niczego, co należałoby uwypuklić, za to jest mnóstwo rzeczy, które wypadałoby zamaskować. Dlatego jeśli macie słabość do starego amerykańskiego death metalu, to rozejrzyjcie się za czymś innym.
ocena: 5,5/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/brokenhopeofficial
inne płyty tego wykonawcy:
Brawo, brawo, brawo! Aborted po przekroczeniu bariery dziesięciu płyt studyjnych (i 25 lat grania – sam nie wiem, kiedy to upłynęło) wciąż nie tracą impetu i konsekwentnie napierdalają dalej, czego znakomitym potwierdzeniem jest spójność i wysoki poziom Maniacult. Jak należało się spodziewać, zespół nie wprowadził do swej twórczości żadnych istotnych zmian, które miałby w jakiś szczególny sposób odróżnić nowy krążek od poprzednich – to raczej kolejny kroczek do przodu, a zarazem logiczna kontynuacja i rozwinięcie „Terrorvision”. Jedyną godną odnotowania nowością jest liryczny koncept (odwołujący się do prozy H.P. Lovecrafta), który delikatnie wpłynął na kształt muzyki.
Opisując 
Na początku byli Black Sabbath, a Black Sabbath byli z Birmingham, i heavy metalem byli Black Sabbath. A 35 lat później Ian Christe postanowił kompleksowo opisać zjawisko, które Brytyjczycy zapoczątkowali. Książka Ryk bestii. Dekady metalu w oryginale ukazała się w 2003 roku, jednak na polskie tłumaczenie trzeba było naprawdę dłuuugo poczekać, bo aż do 2020. Na rocznicę pierwszego wydania wydawnictwo In Rock przygotowało wydanie upiększone, uzupełnione i rozszerzone o bagatela ponad 250 stron. Wizualnie tomisko robi znakomite wrażenie, więc nawet jeśli ktoś będzie zawiedziony zawartą w nim treścią, zawsze może użyć go do szpanowania przed znajomymi tudzież do ubicia upierdliwego sąsiada – w końcu co cegła, to cegła.
Powrót Carcass, zgodnie z moimi oczekiwaniami, okazał się porażką. 
Opisywana właśnie epka była ponoć zapowiadana zaraz po premierze 
Nie jestem specem od marketingu i Kotlera kojarzę jedynie z nazwiska, aaale wydaje mi się, Obsidian Mantra powinni zaniechać używania etykiety „progressive death metal” do opisu swojej muzyki. Wiecie, to się jakoś tak źle kojarzy… Tym bardziej, że Minds Led Astray” nie ma nic wspólnego z rozmemłanym pitolonkiem, jałową trzepanką, wesołymi melodyjkami i udziwnianiem wszystkiego na siłę. Jednocześnie absolutnie nie można wrzucić zespołu do szuflady z „typowym polskim death metalem”, bo i takiej charakterystyce kapela całkiem zgrabnie się wymyka. Czyżby zatem Obsidian Mantra to twór oryginalny?
Trzy lata przerwy, drobna korekta składu i… większa korekta w muzyce. Islandczycy trochę niespodziewanie odeszli od stylu dwóch poprzednich płyt i przerzucili się na granie odrobinę nowocześniejsze: bardziej mechaniczne, chłodne, podporządkowane rytmowi i w większym stopniu techniczne. Pomimo iż nie zrezygnowali ze wszystkich wykorzystywanych wcześniej przez siebie patentów, na pewno nie można uznać Ephemeris za oczywistą i bezpośrednią kontynuację 
Ludzka pamięć bywa zawodna, zwłaszcza moja, ale akurat w przypadku Burial In The Sky dość szybko skojarzyłem, że już kiedyś miałem styczność z tym zespołem i że zupełnie nie trafił w mój gust. W związku z tym przezornie odkładałem przesłuchanie The Consumed Self ile się tylko dało, bo — proszę o zrozumienie — nie ciągnie mnie do nieskładnego pitolenia. Pierwszy kawałek, rozbudowane intro z pseudoklimatycznym brandzlowaniem i mizernym czystym wokalem, potwierdził moją opinię o muzyce kapeli – to jest odpychające. Drugi numer już nieco mi zamieszał, a trzeci sprawił, że zacząłem się temu wnikliwie przysłuchiwać… Czyżby nagle wyszli na ludzi?
Ominous Ruin to jedni z wieeelu przedstawicieli technicznego death metalu z Kalifornii, a ich debiutancki Amidst Voices That Echo In Stone przynosi trzy kwadranse dokładnie takiej muzyki, jakiej można (należy!) się spodziewać po zespołach z zachodniego wybrzeża USA. Nie da się ukryć, że tamtejsze kapele wypracowały sobie bardzo charakterystyczne patenty na granie i trzymają się ich na tyle kurczowo, że swoje pochodzenie zdradzają po kilku sekundach odsłuchu. Z Ominous Ruin jest podobnie, chociaż akurat sam zespół ma na ten temat nieco inne zdanie. Stąd też zanim przejdę do opisu moich wrażeń, pierwej odniosę się do tego, co chłopaki sami mają o sobie do powiedzenia.
