Zdobyłem swoją kopię całkiem niedawno, bo w tym roku (2022) i zastanawia mnie, czy to biedactwo nie leżało w magazynach aż od 2004 r. Chyba nikt tego nie chciał poza mną, bo wydanie jest w oryginalnym digipaku. Cóż, głupcy, nie wiedzą co tracą.
Polterchrist to kolejny niszowy zespół Death Metalowy z U.S.A., który jest złożony z samych byłych członków innych niszowych zespołów Death Metalowych z U.S.A. W ich przypadku, przez grupę przewinęły się osoby powiązane z Insatanity, Mortal Decay, Pyrexia, Malignancy, Seeds of Perdition, jak i członkowie kilkunastu innych, pomniejszych kapel/projektów.
Doceniam więc dedykację i miłość panów do Death Metalu, gdyż sam ją podzielam. Nie jest to jednak typowa płyta w tym gatunku. Pojawia się tu wiele zaskakujących urozmaiceń. Fear Factorowe refreny w „Alone” (choć mniej melodyjne), wysunięty bas w „The Sun Will Burn Black”, techniawo-podobne intro (tak tak, dobrze czytacie) przy „The Art of Ferocity”, czy też „Terminal” i „Desolate Paradise”, zaczynające się od akustycznej ballady.
Mimo tej nietuzinkowości, czasem zdarzy się, że muzyka się zleje z otoczeniem. Urzeka też nieraz dosłowność, jak dźwięki bitwy przy banalnie adekwatnym tytule „The Battle”, która notabene zalicza również bardzo malowniczą solówkę pod koniec. Patrząc na to wszystko, wygląda to tak jakby Polterchrist chciał, aby każda piosenka miała jakiś charakterystyczny element, choć zapewne miało to służyć jakiemuś głębszemu konceptowi sci-fi. Tekstów nie ma załączonych, więc się nie wypowiem.
Nazwanie tego jednak Cyber Metalem byłoby nadużyciem, ponieważ grupa stara się grać w Deathgrindowym tempie, rzekłbym średnio-brutalnie i w miarę swoich możliwości, masywnie. Słychać, że jest to kapela klasy B, lub nawet C, ale nie nazwałbym ich amatorami. Podwójne wokale (niski growl + wysoki skrzek) niekoniecznie pasują tutaj moim zdaniem, ale też mnie nie rażą specjalnie.
Mimo mnogości pomysłów, nie ma mowy o przepychu czy nadmiarze czegokolwiek. Zdarza mi się nadużywać słowa „sympatyczny”, w odniesieniu do brzmienia, ale nie umiem znaleźć innego słowa na tak ciepłą produkcję o domowej atmosferze. Szału kompozycyjnego też tutaj nie ma, grupa trzyma się standardów gatunkowych, ale i tak jest to płyta, do której będzie się chętnie wracać, zwłaszcza jeśli komuś znudzi się ciągłe słuchanie pierwszoligowców i będzie chciał czegoś bardziej niezależnego.
Dlatego też polecam chociaż sprawdzić. Nie będzie to czas stracony, a kto wie, może znajdziecie w ten sposób swoją nową, ulubioną obskurną płytę.
ocena: 7/10
mutant
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/Polterchristofficial
I oto stała się rzecz, której wielu ortodoksów nie przyjmie do wiadomości – Deathspell Omega po prawie dwudziestu latach czarowania swoimi nieraz rewolucyjnymi pomysłami radykalnie odmienili styl i stali się… mniej radykalni muzycznie. Na The Long Defeat zespół śmiało i bez oglądania się za siebie (i na innych) rozwija to, co na „The Furnaces Of Palingenesia” zostało zaledwie zasugerowane, niemal całkowicie zrywając przy tym z ekstremalnością poprzednich dokonań. Ktoś powie, że to szokujące, ktoś inny, że oburzające, natomiast ja wiem jedno – pomimo pewnych drobnych zgrzytów materiał wchodzi jak złoto, i to od pierwszego przesłuchania.
Na drugą płytę ta Death/Thrashowa formacja postanowiła zrobić coś bardziej komercyjnego i przystępnego. Z takiego opisu wydawać by się mogło, że to, co powstanie, będzie kompletnie bezwartościowe. Nic bardziej mylnego. Przedstawiam wam poniżej jedną z najlepszych płyt na świecie, którą prawdopodobnie nigdy nie słyszeliście.
Od czasu powrotu na scenę, Decapitated zmienił styl i gra sobie na luzie coś z pogranicza Groove/Death Metalu, czasami przechodząc w Deathcore. Nie inaczej jest i tym razem. Co do zasady, nie staram się mieć jakiś oczekiwań wobec zespołów i preferuję otwarte podejście do czegoś nowego, przyjmując rzeczy takimi, jakie są. Dlatego też nie goniłem z widłami i pochodniami za Morbid Angel, kiedy wydali 
Jeśli mnie pamięć nie myli, to Cenotaph nigdy nie nagrał dwóch płyt w takim samym składzie i Precognition To Eradicate nie jest tu żadnym wyjątkiem. Jedynym ludzkim łącznikiem z poprzednią jest osoba wokalisty Batu Çetina, który odpowiada za nazwę, teksty i ogólny kierunek artystyczny. Nie da się ukryć, że ten brak stabilności wpływa hamująco na karierę kapeli – wiąże się z długimi przerwami wydawniczymi oraz niepewnością u fanów, bo raz po raz muszą zadawać sobie pytanie, czy zespół rozleciał się na dobre, czy może jednak to tylko chwilowe zamieszanie i wkrótce powróci z odpowiednią mocą i na odpowiednim poziomie. Cóż… Jak dla mnie, to moc się nawet zgadza, ale co do poziomu…
Pamiętam (niestety) istnienie onegdaj popularnego niemieckiego zespołu dla nastolatek o nazwie Tokio Hotel. Chwytem marketingowym był fakt, że ów zespół składał się z podwieków mających po 12, 13 lat. Duży sukces (choć krótkotrwały) Tokio Hotel zainspirował szefów Nuclear Blast do wypuszczenia na rynek Death Metalowej odpowiedzi na to całe zjawisko.
Dawno, dawno temu poznałem tą ekipę przy rekomendacjach z rateyourmusic.com, przez co ich nazwa dobrze się mi kojarzyła i gdy ku mojemu zaskoczeniu pojawiły się re-edycje ich starych płyt, co się również zbiegło z reaktywacją grupy, to mogłem sobie przypomnieć o nich na nowo i tym razem porządnie, słuchając ich twórczości od deski do deski.
Recenzję 
Z perspektywy czasu, łódzki Tenebris zaliczył niemały „wstrętny progres” (nawiązując do tytułu płyty). Od rasowego Death Metalu, po szeroko rozumianą muzykę Metalową z elementami, które innym kapelom nie mieszczą się w głowie. Od samego jednak początku słychać, że nie mamy tutaj do czynienia z „kolejną” grupą Death Metalową.
Kiedyś nie doceniałem tego typu zespołów i wydawały mi się nudne i wtórne. I choć faktycznie, Aeon nie należy ani do najoryginalniejszych, ani też najciekawszych wśród brutalnych grajków, to błędem byłoby spisanie ich na straty, jako „kolejną” ekstremalną grupę. Aeon szeroko wypłynął dzięki odrodzeniu się popularności Death Metalu w latach 2005-2012, do której również dołożył i swoją cegiełkę.
