Jest mnóstwo słów, które chciałoby się napisać, a które szybko znikają w momencie naciskania klawiatury. Zresztą, nieraz jest za późno, aby był jakikolwiek sens coś powiedzieć i pozostaje tylko głucha otchłań, do której można krzyczeć w niebogłosy, a która w odpowiedzi będzie milczeć bez echa.
Tak nietypowo zaczynając recenzję, przedstawiam wam klimacik drugiego albumu niezwykle frapującej, a zarazem fascynującej niemieckiej formacji, który wyszedł w płodnej epoce Metalu, gdzie każdy zastanawiał się w jakim kierunku popchać swój rozwój artystyczny i nie przejmował się „standardami”. Myli się jednak ten, co spodziewa się tu gotyckich cierpień i melancholijno-romantycznych uniesień. Mrok i upiornie zagrane melodie tworzą ścieżkę dźwiękową abstrakcji i różnorakich udręk ludzkiego umysłu, zwłaszcza tych zadawanych przez nas samych.
Pisanie recek do tego typu płyt jest o tyle trudne, że nie ma ono do końca sensu. Wędrówka przez meandry dźwięków będzie wymagać czasem zdrowia i cierpliwości. Nie ma też obietnicy, że na końcu długiej ścieżki nastąpi jakieś wyjaśnienie w głowie i że zakończenie będzie satysfakcjonujące. Dla każdego ta podróż będzie miała inny wymiar i znaczenie. Część osób zniechęci się na samym początku, niektórzy polegną w środku i tylko nieliczni docenią ten album jako arcydzieło, którym jest.
Nie będę się rozpisywać o eksperymentach, zabawie progresją i strukturami, ani chwalił za zgrabne połączenie typowego Death Metalowego uderzenia z delikatnością elementów Jazz/Fusion. Raz, że nie jestem w tym za dobry i nie chcę udawać „yntelygentnego znafcę”, dwa, że nie chcę wam spoilerować frajdy z odkrywania muzyki samodzielnie. A jest ogrom bogactwa elementów, których część skojarzy się wam z Anathemą i Phlebothomized, a inne będą wręcz przypominać odległe klimaty gatunkowe jak Soundgarden czy Alt. Metal.
Nie zżymajcie się też na mnie, że poszedłem na łatwiznę i wybrałem enigmatyczność i niebezpośredniość. Każdy inny wybór i próba pójścia w kierunku banalnej, standardowej krytyki muzycznej byłaby rozczarowująca, niekompletna i tak naprawdę obraziłaby was, jako czytelników.
Miałem coś wspomnieć o przypadkowym kaszlnięciu w jednej z piosenek, które nie zostało usunięte (nie wiedzieć czemu), ale potraktujcie to jako test z uważnego słuchania i możecie śmiało pisać w komentarzach, kiedy ma ono miejsce.
ocena: 9/10
mutant
oficjalna strona: www.darkmillennium.de
inne płyty tego wykonawcy:
Uwielbiałem ich debiut (w sprzedaży w pierwszej połowie 1993 r., kaseta MG). Wtedy dla mnie płyta nr 1 przez pewien czas. Drugi "Diana Read Peace" wychodził po cichu i dopiero po dobrych kliku/kilkunastu latach go usłyszałem.
OdpowiedzUsuńNapiszę tak: obecnie nie mogę słuchać tak wolnej muzyki, jak na tych dwóch płytach. Jednak kiedyś wszystko toczyło się wolniej. Owszem Dark M. nigdy nie zamierzali tworzyć szybkiej muzyki jak Napalm Death na Harmony czy Utopia, ale mimo to standardy były inne.
proszę mi się tutaj nie rozklejać - masz być twardy i masz domagać się twardego grania - zero miejsca na uczucia
Usuńmootant debil
Czuję pułapkę w Twoim wpisie:)
UsuńChodziło mi o to, że ogólnie kiedyś (I połowa lat 90.) death metal i okolice był mniej intensywny niż ten z końca lat 90. i późniejszy. Normalne, prawda? Nie zatrzymałem się w I połowie lat 90, a za najlepszy okres uważam przełom lat 90 i XXI wieku.