Przez dwadzieścia ostatnich lat Nile byli w niezłym gazie; dużo się u nich i z nimi działo, a nade wszystko nigdy nie dopuszczali do tego, żeby fani musieli zbyt długo czekać na kolejne wydawnictwa. Aż tu nagle cuś zgrzytnęło i od ostatniego krążka upłynęły aż cztery lata. Zgaduję, że głównej przyczyny tej przerwy należy szukać w odmłodzeniu składu i co za tym idzie – chęci dotarcia się z nowymi ludźmi. Ile by to nie trwało, głód muzyki u słuchaczy był już odczuwalny i w pełni zrozumiały. W dodatku Amerykanie, dość nietypowo, narobili wszystkim apetytu trasą promującą niewydany jeszcze album. Na mnie podziałało, bo na żywo kawałki z Vile Nilotic Rites zabrzmiały wyjątkowo zachęcająco.
Jak na moje ucho Nile nagrali płytę równie dobrą co „What Should Not Be Unearthed”, ale wyraźnie od niej inną, choć utrzymaną w stylu zapoczątkowanym gdzieś na „Annihilation Of The Wicked”. Zespół jest oczywiście rozpoznawalny od pierwszych dźwięków, a mimo to daje się tu wyczuć także powiew świeżości – zrezygnowano z niektórych starych patentów, w innych nieco zamieszano, no i dorzucono odrobinę nowości. Riffy są mniej zagęszczone, inaczej rozłożono zmiany tempa, a całość zabrzmiała mniej hermetycznie. Już na wysokości pierwszej solówki w „Long Shadows Of Dread” doskonale słychać, że nowi muzycy nie zostali ściągnięci do kapeli tylko po to, żeby wspólnie pozować do zdjęć. Brian Kingsland i Brad Parris dostali spory kredyt zaufania od Sandersa i chyba go nie zawiedli, bo obaj (naturalnie gitarniak bardziej) mieli duży wpływ na ostateczny kształt Vile Nilotic Rites. Innymi słowy mamy do czynienia z bodaj najbardziej demokratycznym materiałem w historii Nile. Nie mogę niczego zarzucić Dallasowi, ale faktem jest, że dopływ świeżej krwi dobrze zrobił Amerykanom.
Na Vile Nilotic Rites dominują raczej krótkie i zajebiście szybkie kawałki w typie „The Oxford Handbook Of Savage Genocidal Warfare”, „Snake Pit Mating Frenzy” czy tytułowego, co nie znaczy jednak, że płyta jest monotonna. Nawet w taki wygrzew jak „Revel In Their Suffering” (jeden z najlepszych na krążku) muzycy potrafili wrzucić naprawdę miażdżące partie i fragmenty, które przypominają zbrutalizowany Fleshgod Apocalypse, więc o urozmaicenia można być spokojnym. Ma się rozumieć, że najwięcej atrakcji przygotowano w rozbudowanych aranżacyjnie „Seven Horns Of War” i „The Imperishable Stars Are Sickened”. W tym drugim uwagę zwracają zwłaszcza czyste wokale i zajebichne solówki. Problem stanowią dla mnie jedynie wstawki etniczne. I to nawet nie ze względu na ich oklepany charakter (po dwudziestu latach miały prawo się znudzić, trudno), co na brzmienie – są dużo głośniejsze niż death metalowa reszta i niezbyt z nią spójne.
Nile na Vile Nilotic Rites to zespół w znacznie lepszej formie, niż wygląda na pierwszy rzut oka – zaskakująco witalny, dobrze zgrany i na dużym luzie. Słychać i widać, że panowie całkiem nieźle bawią się swoim graniem, nie robią tego na odpierdol i mają ochotę na więcej. Wprawdzie po godzinie napierdalania Sanders skarżył się na zmęczenie, ale na moją sugestię, że może by w takim razie zacząć grać wolniej odpowiedział stanowcze – „NIE!”.
ocena: 8,5/10
demo
oficjalna strona: www.nile-official.com
inne płyty tego wykonawcy:
Nareszcie bez Dallasa czyli autora najgorszych wokali jakie kiedykolwiek pojawiły się na płytach Nile. I pomyśleć, że trwało to już od AOTW. Prawdziwie tragicznie od TWTGD - jęki, cienkie wokale brzmiące niekiedy komicznie (Call to Destruction z WSNBU).
OdpowiedzUsuńNowi ludzie nowe partie wokalne, ale zaledwie przecietnie. Najlepszy oczywiście Sanders.
Nile to 3 pierwsze albumy.
No nie ! Dallass to świetny muzyk wystarczy posłuchaj sobie Narcotic Westeland a zrozumiesz jaka to strata ze już go nie ma w Nile 😉👆Pozdrawiam Michal z UK
Usuń