Wstyd! Porażka! Rozczarowanie! Pomyłka! Może wydać się to dziwne, ale powyższe, nieprzepełnione entuzjazmem zawołania tyczą się właśnie „dzieła” Deicide, zespołu, za którego twórczość do połowy 2000 roku dałbym się pokroić. Miały być radykalne zmiany, powrót do grania brutalniejszego i bardziej surowego w formie, a wyszła… no właśnie, wtórna i niezbyt rajcująca muzyka, zdecydowanie przez małe „m”. Otwierający płytę „Bible Basher” (bajdełej – od 5 sekundy zalatuje „Bastard Of Christ”, ale to nie problem) jest jeszcze tym, do czego ekipa Bentona nas przyzwyczaiła: jest szybko, chwytliwie, skocznie, brutalnie, ale i niestety bardzo krótko (niespełna dwie i pół minuty). To, co się dzieje później, wprawia w niemałe osłupienie – zespół bawi się w zwolnienia, których od zarania dziejów przecież unikał. Za sprawą Insineratehymn wiemy czemu tak było – po prostu nie potrafili grać wolno i z sensem. Póki napierdalają, dbając o dynamikę i intensywność, to wszystko jest w porządku, bez wodotrysków (abstrahując od zajebistego w całości „Bible Basher”), ale OK – takie partie w „Standing In The Flames”, „Halls Of Warship”, „Suffer Again” czy „Apocalyptic Fear” wypadają bardzo fajnie i dostarczają trochę radochy. Dramat i nuda pojawiają się, gdy przychodzi jakiś wolny fragment – brzmi to sztucznie, kwadratowo, nie ma w tym za grosz polotu, jest wyprane z energii, wciśnięte na siłę i kompletnie nieprzekonywujące. Na pewno płycie nie pomaga też niewielka ilość solówek, nieco zmodyfikowany wokal Glena (jest bliższy temu z „Once Upon The Cross”, a to oznacza mniejszą ekspresję oraz czytelność) czy bardzo średnia produkcja (czego jak czego, ale takich demówkowych zapędów wcale nie pojmuję) – czyli elementy, które w założeniach miały spotęgować brutalność i diabelstwo. Sorki, nic takiego się nie stało. Mimo, iż przesłuchiwałem ten album setki razy (tu pojawia się mały paradoks, bo kto tak często słucha przeciętnej płyty) i nabrałem doń sporego dystansu, to nadal nie potrafię na luzie przyswoić sobie takiego oblicza Deicide i nadal czuję się oszukany. Spodziewałem się monumentu i kolejnego gwoździa do trumny chrześcijaństwa, a tu dupa. W kończącym krążek „Refusal Of Penance” Glen śpiewa, że „zawsze był instrumentem Szatana” – w tym przypadku instrument się rozstroił. Pewnie przez wilgoć w sali prób.
ocena: 6/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/OfficialDeicide
inne płyty tego wykonawcy:
nieprzekonywające - bravo
OdpowiedzUsuńracja
Usuń