Hour Of Penance zawsze wydawali mi się zespołem, który lubi być w ciągłym biegu, wokół którego musi się coś dziać, a tu proszę – na następcę „Misotheism” przyszło nam czekać prawie pięć lat, mimo iż materiał był gotowy do wydania już w pierwszej połowie 2023. Ktoś tu ostro pokpił sprawę, a tropy prowadzą do Polski… Zaś co do Włochów, czy po dość istotnej zmianie na stanowisku perkusisty skupili całą swoją energię na stworzeniu jak najlepszego materiału? Nawet jeśli tak, to nie do końca im to wyszło, bo Devotion — choć stanowi dowód ich żelaznej konsekwencji w krzewieniu deathmetalowej zagłady — nie dorównuje poprzednikowi.
Stylistycznie wszystko się zgadza, bo Hour Of Penance dalej wymiatają tak, jak lubię: blast goni blast (Giacomo Torti przywędrował z Bloodtruth więc napierdalanie ma obcykane), gitary robią gęstą mielonkę, a wokalista ryczy z pełnym zaangażowaniem. Nie brakuje tutaj zarówno efektownych technicznych zagrywek a’la Nile, jak i charakterystycznych dla zespołu melodii – po prostu klasyka w ich wykonaniu. Niestety poziom utworów na Devotion nie jest aż tak wysoki, jakby się chciało (co nie znaczy, że nie jest wysoki!), a i ogólną fajnością/przebojowością trochę odstają one od tych najlepszych.
Z całą pewnością muzykom Hour Of Penance nie brakuje ani energii, ani pomysłów, ani też odwagi, co słychać zwłaszcza w pojawiających się w paru numerach (szczególnie w „The Ravenous Heralds” i „Spiralling Into Decline”) chórach i elementach symfonicznych. Nie ma ich dużo, nie są też przesadnie wyeksponowane, ale gdy już się pojawiają, robią dobrą robotę – dzięki nim niektóre fragmenty nabierają zajebistej podniosłości, podnoszą adrenalinę i dają większego kopa, a sama płyta zyskuje na klimacie i świeżości. Poza tym patent z epickimi wstawkami sprawdza się jako kontrast dla ekstremalnie szybkiej sieczki – zespół ma kolejne fajne urozmaicenie i przy okazji unika monotonii.
O przewadze „Misotheism” nad Devotion w kwestii poziomu kompozycji już wspomniałem, a to nie wszystko, bo pewien problem widzę jeszcze w produkcji albumu. Ogólnie jest dobra i charakterystyczna dla Hour Of Penance, jednak w brzmieniu jest trudne do zdefiniowania „mglące” coś, co sprawia, że między słuchaczem a muzyką powstaje jakaś bariera i w związku z tym dźwięk nie wali w pysk z pełną mocą. Niby to nic wielkiego ani trudnego do wyeliminowania w procesie masteringu, ale z jakiegoś powodu nic z tym nie zrobiono – ot, zagadka.
Dziewiąta płyta Hour Of Penance na pewno nie zmienia układu w „topie” tego zespołu i do ideału sporo jej brakuje, jednak warto jej poświęcić trochę czasu. Ja bym ją postawił na równi z „Cast The First Stone”, co oznacza, że jest całkiem atrakcyjnym deathmetalowym kąskiem.
ocena: 7,5/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/hourofpenance
inne płyty tego wykonawcy:
0 comments:
Prześlij komentarz