Z początku wyglądało to na ślepą miłość i z lekka bezczelne naśladownictwo, ale najwyraźniej była to część większego i skrupulatnie przemyślanego planu – Włosi przez kilka lat byli Disgorge wannabe, by w końcu, na „Ersetu”, wejść w buty Amerykanów i godnie ich zastąpić. Nic jednak nie trwa wiecznie i nawet formuła brutalnego death metalu zapoczątkowanego przez Kalifornijczyków musiała kiedyś ulec wyczerpaniu. I tu dochodzimy do Xul – płyty, która jeszcze ma sporo wspólnego z poprzednią, a jednocześnie wyraź dryfuje w nowym (przynajmniej dla zespołu) i do pewnego stopnia zaskakującym kierunku. Tym razem Devangelic do obowiązkowych wpływów bogów z Disgorge dorzucili dla niepoznaki (o ile ktoś nie połapał się po oprawie, tytule i tekstach) sporo naleciałości ze środkowego okresu Nile.
Ambicje Włochów nie powinny dziwić, bo postępy, jakie robią między kolejnymi płytami, są naprawdę odczuwalne, co się tyczy nie tylko kwestii techniczno-produkcyjnych, ale przede wszystkim podejścia do komponowania. Devangelic ewidentnie poszerzyli swoje horyzonty i nabrali odwagi twórczej, stąd też Xul zawiera mnóstwo pomysłów, których jeszcze 5 lat wcześniej muzycy w ogóle nie braliby pod uwagę – i to chyba bardziej w obawie, że wyjdą ze swojej strefy komfortu, niż o to, co pomyślą o nich fani. Weźmy na przykład akustyczne partie i utwory w wolnych tempach – przecież to nie przystoi brutal deathmetalowej kapeli! Jednak gdy już się zaryzykuje, może z tego wyjść coś ciekawego, a miejscami nawet klimatycznego. I wyszło, choć trzeba uczciwie zaznaczyć, że rezultat wcale nie jest daleki od tego, co przed laty robił Sanders z kolegami – dla jednych będzie to zaleta, dla innych wada.
Oczywiście na obecnym etapie Devangelic nie prezentują aż tak wysokiego poziomu technicznego jak popularni Amerykanie (i Grek), ogólne tempo ich muzyki jest też zdecydowanie mniejsze, jednak — co już zaznaczyłem — ambicji im nie brakuje i kto wie, może na następny krążek przygotują wypadkową „Parallels Of Infinite Torture” i „Those Whom The Gods Detest”. Póki co Xul bardzo udanie wypełnia niszę, którą Włosi sami sobie wymyślili – nie brakuje tu ani czystej brutalności, ani orientalnych motywów. Utwory są znacznie bardziej rozbudowane i urozmaicone od tych z „Ersetu”, więcej w nich różnorodnych motywów, więc siłą rzeczy album jest dość długi (40 minut), ale w przeciwieństwie do podobnego objętościowo „Phlegethon” nie jednowymiarowy.
Dzięki Xul muzycy Devangelic całkiem sprytnie poszerzyli grono swoich potencjalnych odbiorców, a zarazem stworzyli interesujący punkt wyjścia do dalszych kombinacji ze stylem. Oryginalności od nich nie oczekuję, wystarczy mi konsekwentnie utrzymywana brutalna efektywność.
ocena: 8/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/devangelic.official
inne płyty tego wykonawcy:
podobne płyty:
- DISGORGE – Parallels Of Infinite Torture
0 comments:
Prześlij komentarz