O tym, że Devin Townsend to popieprzony geniusz i ekscentryk, muzyczny odpowiednik Salvadora Dali wiedzą wszyscy. Wiedzą o tym nawet niemowlaki, bo im mamy do snu opowiadają historie o Devinie i jego kuriozalnie baśniowej twórczości pochodzącej z innych wymiarów czasu i przestrzeni. Pochodzący z 2001 roku album Terria nie jest w najmniejszym nawet stopniu zaprzeczeniem tego stwierdzenia, jest jego stuprocentową konfirmacją. Terria to album dla ludzi inteligentnych z nieco surrealistycznym poczuciem humoru, trochę w stylu Monty Pythona. Więc jeśli jesteś na bakier z Pythonami, to możesz sobie spokojnie odpuścić ten album, bo wyda ci się nudny, niespójny, pokraczny i w ogóle dla pojebów. Jeśli jednak chodzisz w koszulkach z „Nobody expects the Spanish Inquisition!” i wiesz, jaka jest prędkość lotu jaskółki bez obciążenia, to może — a nawet na pewno — jest to muzyka dla ciebie. Tylko sobie nie schlebiajcie tym za bardzo młokosy, bo i tak ciencyście w uszach. Za to muzyka jest gruba, oj gruba. O ile poprzedni „Physicist” był albumem bardzo młodzieńczym i ekspresyjnym, którego wszystkie kompozycje oscylowały w jednym, dość wyścigowym, klimacie, o tyle Terria jest dziełem wyraźnie dojrzalszym (choć zapewne nagranym na kwasie ;]) i różnorodnym. Ma jednak w sobie coś z genialnego szaleństwa… prawdę powiedziawszy rzekłbym, że ma go sporo. Na pierwsze przesłuchanie, teksty wydają się głupie i bełkotliwe, dotyczące bliżej nieokreślonych wydarzeń, jest jednak w nich coś, co każe na nie spojrzeć, jak na koany, abstrakcje burzące ego – The message is; „THERE IS NO MESSAGE”. Po jakimś czasie dochodzi się do przekonania, że teksty pachną oświeceniem. Oświeceniem w polewie sarkastyczno-psychodelicznej. Mówiąc wprost – gość robi sobie ze słuchacza — szczególnie tego „prawdziwego znawcy” — jaja, tym większe, im bardziej ów delikwent próbuje być poważ(a)ny. Jeśli jednak przejrzysz ten dowcip, zrozumiesz, że ma facet łeb na karku. Ma też dar w łapach, bo jak inaczej nazwać to, co wyczynia ze sprzętem. Największa różnica dotyczy właśnie strony instrumentalnej, tego, jak muzyka została skomponowana i zagrana, jak dorosła. Muzyka nie jest już tak ujednolicona, poszczególne kawałki prezentują całe spektrum temp i temperamentów. Są oczywiście utwory szybsze, w swym charakterze podobne do tych z „Physicist”, są też ballady, są w końcu instrumentalne popisy, z najlepszym na płycie i jednym z najwspanialszych w historii metalu w ogóle, solosów gitarowych w „Deep Peace". Słowa nie są w stanie oddać nawet ułamka wielkości tego dzieła, więc nawet nie będę próbował. Patrzę teraz na listę ścieżek i trudno mi jest wybrać te, które podobają mi się bardziej niż pozostałe. Cały album rozpierdala – face it. „Earth Day” rozmachem, „Canada” kapitalną zwrotką (?), którą się śpiewa z Devinem, „Deep Peace” owym boskim solosem, „The Fluke” i „Nobody’s Here” melodiami i zmianami nastroju. Mówię poważnie – płyta nie ma słabych stron, a każdy kawałek, którykolwiek by wybrać, może stać się tym najlepszym. W każdym można odnaleźć porozrzucane bez ładu fragmenty geniuszu, więc zaskoczenie może przyjść znienacka, wtedy gdy się go (ale tylko trochę) spodziewamy. Urok albumu polega na tym, że muzyka nie jest w najmniejszym stopniu przewidywalna, nawet na zasadzie kontrapozycji. Dzieło wieńczy doskonała realizacja, czyste i soczyste brzmienie, głębokie, pełne basy, wyraziste instrumenty i „organiczność” muzyki. Album doskonały, dla ludzi z olejem w głowie.
ocena: 10/10
deaf
oficjalna strona: www.hevydevy.com
inne płyty tego wykonawcy:
podobne płyty:
- THE DEVIN TOWNSEND BAND – Synchestra
0 comments:
Prześlij komentarz