Samael at its best. W pół drogi pomiędzy surowym początkiem, a elektronicznym końcem. Choć z tego, co słyszałem, to najnowszym albumem wracają do korzeni, a przynajmniej do czegoś bardziej black niż industrial. Czwarty longplej w wykonaniu Szwajcarów po prostu powala monumentalnością. Jest tu wszystko, czego miłośnicy niesztampowego blacku mogą chcieć. Muzyka, dużo dojrzalsza niż na poprzednich wydawnictwach, wciąż niesie ze sobą sporo emocji i wyrafinowanej agresji. Wygląda też na to, że po okresie Sturm und Drang chłopaki trochę się uspokoili i już nie chcą zawzywać papci szatana w każdym kawałku. Przekłada się to na teksty, których tematyka oscyluje teraz wokół odkrywania samego siebie, mistycznych podróży i poszukiwań. Co więcej, teksty są bardziej liryczne, przez co słucha się ich z prawdziwą przyjemnością. Posłuchajcie sobie „My Saviour” albo „Moonskin”, który jest, tak swoją drogą, naprawdę ujmującą balladą. Niosą także ze sobą jakieś treści – opisują przeżycia i doświadczenia targanego niepewnościami człowieka, który poszukuje prawdy. Człowieka, który staje się centrum. Jest więc nieźle, choć do prawdziwego mistycyzmu jeszcze temu daleko. Powracając jednak do muzyki. Jak już wspomniałem, muzycznie album jest rozwinięciem poprzednich, z tą różnicą, że elektronika odgrywa tu większą rolę, a w takim na przykład „Jupiterian Vibe” pojawiają się nawet jakieś plemienne bębenki. Jednak nie o bębenki tu chodzi, tylko o majestatyczne klawisze i sample, które sprawiają, że muzyka nabiera niespotykanego rozmachu i kosmicznego wymiaru. Posłuchajcie choćby „Chosen Rece”. Drugą poważną różnicą jest zrezygnowanie z pełnoetatowego perkusisty, którego obowiązki przejął zaprogramowany przez Xy automat. Nie wydaje się wszelako, by była to jakaś horrendalna strata, choć pewnie żywy by nie zaszkodził. Chyba jednak jakieś rodzinne biznesy wzięły górę. Bardzo rdzawo i nieczysto, dosłownie i w przenośni, brzmiące gitary dodają muzyce wspomnianej zadziorności i zajadłości. Riffy są jednocześnie szorstkie i melodyjne, szarpane i pełne gracji – oksymoron jak: mądra blondynka. I pomimo rzeczonego wyjścia z mroku, ich brzmienie nadal zdaje się płynąć prosto z otchłani. Ach, te tremolo! Na koniec nie można nie wspomnieć o wokalach. Absolutne mistrzostwo – tak najkrócej można nazwać poczynania Vorpha. Barwa i niepowtarzalna ekspresja po prostu powalają i zamiatają, a charakterystyczny akcent dopełnia obrazu zniszczenia. Magia, czarna magia. Tak naprawdę, chyba nie ma się do czego przyczepić, bo i po co? Trochę może tych żywych garów brak, a i bas niekiedy gdzieś umyka, ale przy takiej zjawiskowości tego albumu to doprawdy pikuś. Więc nie ma co czekać, tylko zapierdalać do sklepików i kupować; o ile jeszcze nie macie.
ocena: 9,5/10
deaf
oficjalna strona: www.samael.info
inne płyty tego wykonawcy:
0 comments:
Prześlij komentarz