Skeletal Remains – Fragments Of The Ageless [2024]

Czas zapieprza, standardy się zmieniają… Jeszcze dziesięć lat temu Skeletal Remains byli czymś na pograniczu obiecującego debiutanta i scenowej ciekawostki – zespołu, który z krańcowego braku oryginalności zrobił paten na siebie. Niektórych to zachwyciło, inni byli oburzeni tak bezczelnym kopiowaniem starych patentów. A obecnie? Podejście Amerykanów do grania specjalnie się nie zmieniło, oryginalność wciąż nie jest ich najmocniejszą (a ściślej – jakąkolwiek) stroną, jednak podejście słuchaczy/krytyków już tak, co kapela zawdzięcza swojej konsekwencji, coraz wyższej jakości kolejnych wydawnictw oraz, co przecież niewykluczone, kontraktowi z dużą wytwórnią.

W przypadku Fragments Of The Ageless Skeletal Remains bez zbędnych ceregieli przechodzą do konkretów i napierają/zachwycają od pierwszego utworu, który brzmi niemal jak „Summoning Redemption” na speedzie. Motoryka tego kawałka jest zabójcza, a jego aranż (doprawiony świetnymi solówkami) wyjątkowo nośny, więc zanim przejdziemy do kolejnego, „Relentless Appetite” trzeba powtórzyć przynajmniej kilka razy. Tak dla pewności, czy aby na pewno jest zajebisty, czy to tylko chwilowe zauroczenie. Jest zajebisty! To się nazywa zacząć z wysokiego C! Najlepsze jest jednak to, że zespół nie odpuszcza, do końca serwując bezbłędny klasyczny death metal, w którym w naturalny sposób przenikają się wpływy Morbid Angel (z naciskiem na „Gateways To Annihilation” i… „Formulas Fatal To The Flesh”), Deicide (ta cudna rytmika w „Forever In Sufferance” i „Void Of Despair”) oraz Hate Eternal (w momentach największej sieczki oraz, co ciekawe, tych bardziej klimatycznych).

Mimo tych jakże oczywistych zapożyczeń i nieodbiegającego od kanonów brzmienia (Dan Swanö ponownie zajął się wykończeniówką), daje się odczuć, że Skeletal Remains stawiają na świeżość i powoli budują — no, próbują budować — własną tożsamość, uwypuklając te elementy, w których mogą najbardziej zabłysnąć, a rezygnując z tych, które są już nadużywane. Stąd też na Fragments Of The Ageless mamy mnóstwo aranżacyjnych smaczków, wysyp błyskotliwych solówek, doskonale obliczone zmiany tempa i lepiej dopasowany do death metalu z przełomu wieków — a przez to mniej vandrunenowski, niestety — wokal. W skrócie: poziom zajebichy jest tu wyśrubowany i właściwie nie ma się do czego przyczepić.

Nie ma, choć ja jednakowoż sypnę paroma, dla większości odbiorców nieistotnymi, uwagami. Po pierwsze – brzmienie. Że jest dobre i naturalne, to się rozumie samo przez się, aaale odnoszę wrażenie, że Swanö mógł w miksie mocniej wyeksponować centralki oraz bas (który swoją drogą i tak jest wyraźniejszy, niż kiedykolwiek wcześniej) – tak dla mojej chorej satysfakcji. Po drugie – tracklista. Zrezygnowałbym z coveru Hate Eternal (wyszedł cacy, ale to niczego nie zmienia), wywalił nieistotny przerywnik „Ceremony Of Impiety” (nawet w nim podlatuje Morbidami), a w jego miejsce wstawił efektowny instrumentalny „…Evocation (The Rebirth)”, zaś doskonały i szalenie rozbudowany „Unmerciful” przesunął na koniec – tak dla spójności i lepszego efektu.

Pośród wielu mniejszych i większych (w tym tych nadchodzących) rozczarowań 2024 Fragments Of The Ageless jawi się jako prawdziwa perła. W przeciwieństwie do starszych i bardziej utytułowanych kolegów muzycy Skeletal Remains nie pozwolili sobie na fuszerkę, więc ich płyta bez żadnej taryfy ulgowej trafi do czołówek podsumowań za ten rok.

ocena: 9/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/SkeletalRemainsDeathMetal

inne płyty tego wykonawcy:

• Beyond The Flesh
• Condemned To Misery
• Devouring Mortality

podobne płyty:

• HATE ETERNAL – Conquering The Throne
• HATE ETERNAL – Upon Desolate Sands
• MORBID ANGEL – Formulas Fatal To The Flesh
• MORBID ANGEL – Gateways To Annihilation

Czytaj więcej »

Dissection – Dissected Tapes [2009]

Takiego Dissectiona to na pewno nie znacie i już się zastanawiacie, co to w ogóle jest. Ano jest to zbiór materiału litewskiej formacji o tej samie nazwie, jak ten legendarny szwedzki. Litwa ogólnie mówiąc, nie wytworzyła zbyt wiele, a już tym bardziej nie stworzyła niczego na miarę reszty świata. Na ich usprawiedliwienie można powiedzieć, że wykroili swój własny kawałek ciasta – Black Metal o zacięciu Pagan/Folk.

I wiecie jak to jest – gdy dany styl się przyjmie, to rzutuje on na resztę sceny. Co prawda, Dissection istniał, zanim litewska scena powstała na dobre, ale faktycznie, ma trochę wstawek kulturalnych, jak fortepian. Z dwojga ich taśm zawartych na tej kolekcji, wygrywa zdecydowanie ta druga „Pyramid of Hate”, która jest techniczniejsza, dopracowana i ogólnie lepiej zrobiona, co też jest kuriozum, bo wg historii grupy, osoby odpowiedzialne za nagranie i zmasterowanie taśmy nie miały bladego pojęcia, co to jest.

Tak więc należy się cieszyć, że słyszymy gitary zamiast pierdnięć żuka, a ponadto należy mieć szacunek, że materiał ten mimo obskurności jest bardzo dobrze słyszalny i nie ustępuje profesjonalnym albumom, również z USA. Niemniej jednak trudno się oprzeć pewnej naiwności i braku większego przejawu geniuszu w tym materiale. Mimo iż lepszy od trzeciej ligi, to niekoniecznie jest to jeszcze druga liga. Dobre, solidne rzemiosło.

Kolekcja ta jest, a właściwie była, pierwszą częścią z dwóch odnośnie historii Litwy i jego Death Metalu. Ile tych części planowali to ciężko powiedzieć, ale podejrzewam, że lepsze firmy (w tym chińskie) ubiegły ich jeśli chodzi o re-edycje.

Tak więc po raz kolejny, polecam, ale umiarkowanie.

ocena: 6,5/10
mutant

Czytaj więcej »

Afterbirth – In But Not Of [2023]

Ku memu wielkiemu zaskoczeniu trzecia płyta Afterbirth właściwie nie zaskakuje. Albo inaczej – zaskakuje tym, że nie zaskakuje. Ale i to do czasu… Eee… Ogólnie chodzi o to, że In But Not Of, zgodnie ze swoim mętnym tytułem, jest materiałem o wiele bardziej niejednoznacznym i trudniejszym do sklasyfikowania, niż jego poprzednicy. Gdy już nabieramy przekonania, że Amerykanie odstawili progresywne zapędy i na pełnej kurwie powrócili do ekstremalnych brutalizmów, oni robią zwrot o 179 i pół stopnia i czarują subtelnymi pasażami, jakby nigdy nie mieli nic wspólnego z death metalem. A to nie jest ich ostateczna forma…

Czego jak czego, ale nie można zarzucić Afterbirth, że nagrywają takie same płyty. Albo że brakuje im pomysłów, bo tych zdają się mieć aż za dużo. Poza tym zespół nie jest przesadnie przewidywalny ani wierny tylko jednej sprawdzonej (?) formule, no i nie stara się przypodobać każdemu. Na In But Not Of Amerykanie z dużą swobodą przeskakują od death-grindowych, mocno pogmatwanych wyziewów do spokojnych i naprawdę klimatycznych zagrywek, w dodatku robią to w najmniej oczywistych momentach, za nic mając gatunkową poprawność oraz możliwości percepcyjne odbiorców. Nie powiem, w tym podejściu jest coś imponującego, bo Afterbirth nie cofają się przed wprowadzeniem do swojej muzyki niczego, co w jakiś, niekoniecznie pojęty dla nas, sposób pasuje im do ogólnej wizji – czy to będzie heavymetalowy galop, czy rozbudowane plamy klawiszy.

Oczywiście w sytuacji tak wielkiego zróżnicowania ciężko wskazać choć jeden kawałek, który mógłby być wizytówką całej płyty, bo każdy wyrwany z kontekstu w jakimś stopniu zakłamuje jej obraz – albo będzie za dużo sieczki, albo za dużo progresji, albo te proporcje będą podejrzanie wyrównane… Płyt słucham w całości, od A do Z, więc nie mam z tym problemu, bo ten widzę gdzie indziej – w konstrukcji materiału. Na „Four Dimensional Flesh” działo się bardzo dużo i niekiedy bardzo dziwnych rzeczy, ale sposób ich rozłożenia i wyważenia pomniejszych akcentów bardziej do mnie przemawiał; muzyka wciągała i trzymała w napięciu. Na In But Not Of, zwłaszcza w drugiej połowie, trafiają się momenty (choćby w „In But Not Of”, „Angels Feast On Flies” czy „Time Enough Tomorrow”), kiedy moja uwaga gdzieś ulatuje, mimo iż w teorii lecą całkiem ciekawe dźwięki. Z tego powodu album miejscami się rozmywa, a przez to wydaje się znacznie dłuższy, niż jest w rzeczywistości.

Pomimo tego, że bardziej narzekam, niż chwalę In But Not Of, to zdecydowanie warto zapoznać się z tym materiałem – jest złożony, wymagający i potrafi zaskoczyć, a przy tym został świetnie zrealizowany. Choć na pewno nie jest najlepszą pozycją w dorobku Afterbirth — bo brzmi jak etap przejściowy między „The Time Traveler’s Dilemma” a „Four Dimensional Flesh” — to spokojnie deklasuje wiele podobnych stylistycznie wydawnictw.

ocena: 8/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/AfterbirthNYDeathMetal

inne płyty tego wykonawcy:

• The Time Traveler’s Dilemma
• Four Dimensional Flesh

Czytaj więcej »

Cult Of Eibon – Black Flame Dominion [2021]

Tyle złego mówi się o szatanie, a tu proszę, czciciel szatana wyciąga pochodnie i naprowadza samoloty na pas startowy, aby nie doszło do kolizji, jak w Smoleńsku. Jak zwykle propaganda chrześcijańska będzie śmieszkować, że się ubrał jak na juwenalia.

Ale ja chciałem zadać inne pytanie tak w sumie. Lubicie Varathron? Necromantia? Stary Rotting Christ? Thou Art Lord, Nightfall, Septic Flesh? No to macie bezpieczny materiał bez wymuszenia. Jako, że jestem rzetelnym reporterem, który nigdy się nie myli (już widzę jak demo się uśmiecha złowieszczo na to zdanie i to jak często musiał mnie poprawiać [Pan se popaczy na oryginał tego zdania… – przyp. demo]), zrobiłem dochodzenie i niestety, po raz kolejny się okazało, że projekt ten, jest dziaderski (nie lubię tego słowa, ale oddaje ono istotę problemu).

Otóż, ludzie którzy to tworzą, mieli demówki w latach 94-99. Nie jest to więc nowe pokolenie, a raczej staruchy, które wreszcie mogą wydać płytę. To jest 100% grecki zespół i oczekujcie 100% greckiego grania. Mówi się na to Black Metal. Jak zwał tak zwał, jest tu Doom, jest tu Death i jest tu pewna antyczna refleksja w graniu. Podoba mi się to niezmiernie. Nie jest to produkowane masowo, dlatego można to popijać do krewetek i kalmarów, albo innych owoców morza. Najlepiej popić winem. Wino, kobiety, Black/Death. Wierzcie mi lub nie, ale to może być najfajniejsza rzecz, przy której się zatrzymacie przy okazji. Polecam.

ocena: 8/10
mutant
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/TheCultOfEibon

Czytaj więcej »

Impetuous Ritual – Iniquitous Barbarik Synthesis [2023]

Przez długi czas wydawało mi się, że jestem oziębły w stosunku do Impetuous Ritual, wszak — przynajmniej w teorii — od początku robili ścianę pojebanego hałasu, który powinien srogo potargać mi jelita. Tymczasem mnie ani brewka nie tyknęła – ani za pierwszym, ani za drugim, ani za trzecim razem. Łotefak? Dopiero Iniquitous Barbarik Synthesis unaoczniła mi, że problem nie leżał we mnie, tylko w zespole. Po prostu pierwsze płyty Australijczyków w żaden sposób nie urywały dupy i nawet na siłę nie dało się w nich doszukać czegoś wyjątkowego.

Z perspektywy czasu stare materiały grupy sprawiają wrażenie trochę nieprzemyślanych i poskładanych z przypadkowych dźwięków – byle był chaos, a poziom decybeli się zgadzał. Na czwartej płycie Impetuous Ritual słychać natomiast postęp w podejściu do aranżacji – dalej są gęste, ale za to bardziej poukładane (co nie znaczy, że prostsze) i przejrzyste, więcej w nich punktów zaczepienia (choćby w postaci solówek czy riffów ze śladową ilością melodii), a mniej jałowego napierdalania na oślep. Ponadto zespół wyraźnie lepiej (bo świadomie?) korzysta z kontrastów — co najlepiej słychać w dwunastominutowym kolosie „Psychic Necrosis” — unikając w ten sposób monotonii, o jaką w tym stylu łatwo.

Uzupełniając nieprzenikniony hałas odrobiną przytłaczającego klimatu, muzycy Impetuous Ritual nie straci nic z ze swojej ekstremalności, choć — świadomie czy nie — zbliżyli się do tego, co z wielkim wyrachowaniem robią Mitochondrion czy Abyssal. Oczywiście mniej w tym wpływów doom i ambientu, ogólna czytelność materiału również jest inna, ale odczucia Iniquitous Barbarik Synthesis wywołuje bardzo podobne, zwłaszcza w wieńczącym płytę „Metempsychosis”, który być może jest jakimś wyznacznikiem kierunku, w jakim zmierza Impetuous Ritual. Najważniejsze w tym wszystkim jest to, że Australijczycy wreszcie stworzyli album, który wbrew pozorom wcale nie jest płaski i jednowymiarowy.

Warto było mieć Impetuous Ritual na radarze przez piętnaście lat i nie zniechęcać się kolejnymi produkcjami zespołu, bo Iniquitous Barbarik Synthesis to krążek, który ma do zaoferowania więcej, niż cała ich dotychczasowa dyskografia. Przesadzam? Nawet jeśli, to niech to posłuży za rekomendację.

ocena: 7,5/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/ImpetuousRitual

Czytaj więcej »

Marduk – World Funeral [2003]

Marduk jest co prawda utożsamiany z Black Metalem, ale można zauważyć, że ma zdecydowanie większe grono fanów wśród ludzi słuchających Death Metalu, niżli zwolenników Black Metalu. Ja sam, mając niejako alergię na Black Metal, nie mam większych problemów z lubieniem ich produkcji.

W tym przypadku również jest kwestia powrotu do danej płyty po latach, gdzie człowiek zastanawia się, czy ona się dobrze zestarzała, czy raczej dobrze zesrała. Gdy wyciągnąłem i odkurzyłem płytkę z szafy i moje uszy uradował otwierający album cytat znany z „Imienia Róży”, poczułem na nowo pewien dawno nie odczuwany żar. I choć przemaglowałem swój mózg, bądź co bądź, niby lepszymi produkcjami, to odkrywanie tego albumu na nowo było nie lada gratką i wiele rzeczy zupełnie inaczej słyszę teraz, niż kiedyś.

A hitów ci tu nie brak. „Bleached Bones” czy „Bloodletting” to wciąż są dla mnie arcydzieła. Zabawne jak Marduk, mimo bycia ekstremalnym, jest strasznie przebojowy i chwytliwy. Riffy zdecydowanie mają potencjał komercyjny. Nawet takie rozluźniacze jak „To the Death’s Head True”, instrumentalny „Bloodcrowned” czy obszerny lirycznie „Castrum Doloris” (który kojarzy mi się z marynarskimi szantami) potrafią się podobać. To też ostatnia płyta Legiona, B. Wara z tym zespołem, jak i pierwsza i ostatnia Emila Dragutinovica (tak, właśnie w taki niewybredny sposób sprawdzamy waszą czujność – przyp. demo), którego uważam za najlepszego pałkera Marduka. Jego partie są nad wyraz zaawansowane i, w przeciwieństwie do poprzednika, nie wali na oślep po talerzach a mocno pracuje nogami, niemalże jak Sandoval.

Po tej płycie nastąpiła zmiana, która niekoniecznie mi się już tak podobała i na jakiś czas olewałem tą formację, aż w końcu sentyment wygrał i się z nimi przeprosiłem. World Funeral się nie tylko najzwyczajniej w świecie broni różnorodnością, brutalnością, skomplikowaną perkusją, edukacyjnymi lirykami odnośnie średniowiecznej kultury i łaciny, ale nawet bardziej podoba mi się obecnie, niż za młodu. Takich płyt, to ja chcę słuchać jak najwięcej.

ocena: 8,5/10
mutant
oficjalna strona: www.marduk.nu

inne płyty tego wykonawcy:

• Panzer Division Marduk
• Memento Mori

Czytaj więcej »

Morbific – Ominous Seep Of Putridity [2021]

Z niemałym zadowoleniem przyjmuję fakt że, fińska młodzież dała sobie spokój — albo przynajmniej się z tym nie obnosi — z żenującym melodyjnym pitolonkiem, jakie opanowało ich kraj na przynajmniej dwie dekady i coraz częściej wybiera muzykę, która ma cokolwiek wspólnego z niszowym brutalnym graniem. Weźmy taki Morbific. Chłopaki mają logo wzorowane na Impetigo, na zdjęciach próbują wyglądać równie głupawo, co Amerykanie za swoich najlepszych lat, a grają mętny, ociężały, pozbawiony subtelności i nisko strojony deathmetalowy syf.

Materiał na debiutancki Ominous Seep Of Putridity powstał w niecały rok po założeniu kapeli, więc o jego świeżość nie trzeba się specjalnie martwić, wątpliwości może budzić co najwyżej jego jakość – a pod tym względem wcale nie jest źle. Jusa Janhonen i bracia o dziwnym nazwisku z graniem radzą sobie bez zarzutu, choć trzeba mieć na uwadze, że to, co grają, do wyjątkowo wymagających nie należy. Płyta Morbific to konglomerat wpływów Autopsy, wspomnianego Impetigo, Infester, Pungent Stench czy chociażby paru co ekstremalniejszych przedstawicieli wczesnej fińskiej sceny, co oznacza, że mamy do czynienia z muzyką o dość prostej strukturze, momentami wręcz prymitywną, bez znaczących urozmaiceń, ale za to naprawdę wgniatającą.

Przytupy w średnich tempach, miazga w riffach, niezrozumiałe pomruki wokalisty – te i podobne wykorzystywane już milion razy składniki występują we wszystkich utworach Morbific, co nie oznacza, że zespół ogranicza się tylko do nich. Mimo iż do mnie w wykonaniu Finów najbardziej przemawia właśnie ta klasyczna mielonka (plus wibrujące riffy), z jaką mamy do czynienia w „Cadaveric Maggot Farm”, „Ravening Slasher Creep”, „Sulfuric Funeral” czy „Cauldron Of Execution”, to potrafię docenić również te fragmenty, kiedy wchodzą blasty, a całość nabiera posmaku jebanego gore-grindu, tak miło kojarzącego się ze starymi General Surgery i Dead Infection.

Jak na materiał sklecony według makabrycznie oklepanej formuły, Ominous Seep Of Putridity wchodzi zaskakująco dobrze i w ogóle nie nudzi. Oznacza to, że sklecono go co najmniej poprawnie, z zachowaniem zasad BHP oraz — co ważne — w rozsądnej dawce. Gdyby ten krążek był trochę dłuższy, w którymś momencie zacząłby zwyczajnie męczyć.

ocena: 7/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/morbific

Czytaj więcej »

Disgorged Foetus – Obscene Utter Gore Annihilation [2023]

Postanowiłem nie być gorszym współ-recenzentem i też zarzucić czymś bardziej brutalniejszym. I wyszło niestety tak jak zawsze, a już na pewno nie tak, jak chciałem. Spodziewałem się bezlitosnego, wręcz głupiego Goregrindu od początku do końca, a zamiast tego dostałem w sumie familijny Groovegrind (o tym za chwilę) na jedno kopyto przez całą godzinę.

Co to jest Groovegrind, ktoś zapyta? Co ja znowu wymyślam za kocopoły? Czy pamiętacie Disharmonic Orchestra? Oni, jak i poniekąd Pungent Stench byli reprezentantami tego nieco fikcyjnego stylu, ale bądź co bądź, ta łatka dobrze oddaje o co chodzi, jeśli chodzi o brzmienie i styl. Disgorged Foetus można by tak na dobrą sprawę opisać w następujący sposób: wyobraźcie sobie nasz cudowny i ukochany Epitome grający covery Disharmonic Orchestra i będziecie mieć pełen obraz tego, co tutaj usłyszycie.

I jest to jak najbardziej pożądana rzecz, bo inspiracje właściwe i wykonanie również. Ponadto, ma to jakiś tam koncept, bo album jest podzielony na kilka części, każda wprowadzana przez industrialowe intro. I wszystko byłoby fajnie, gdyby nie kilka rzeczy. Materiał jest cholernie monotonny. Pierwszy, drugi, trzeci numer, to jest nawet bardzo fajne. Ale jak brak jest jakiegokolwiek zróżnicowania, to od razu dyskwalifikuje materiał jako wartościowy. Druga sprawa, jak na Goregrind, to nie jest to jakoś specjalnie brutalne. Z innym wokalem… wróć… nawet z takim wokalem, jest to w sumie muza, którą mógłbym puścić swoim starym i byliby w stanie to jakoś przetrawić, a nawet polubić, jakbym im polał kielicha. Dlatego złośliwie chciałoby się nazwać to disnejowskim Goregrindem. Nawet okładka – niby brutalna, ale zombiaki nieco kreskówkowe są.

Jednocześnie też, nie chcę być osobą, która wali po zespole za brak oryginalności czy nadmiar ortodoksyjności w graniu. Tego się dobrze słucha i zdecydowanie nie jest źle to sobie puścić, choć trzeba brać pod uwagę, że jest to muzyka do relaksu, a nie wykurwu. Nie chcę też oceniać tego zbyt nisko, bo mimo wszystko skusiłem się ostatecznie na zakup, ale fakt faktem, że jak ktoś ma bogatą kolekcję, to zdecydowanie może sobie iść dalej. Nie tym razem. Tu nic ciekawego się nie dzieje niestety.

ocena: 6/10
mutant
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/band.DisgorgedFoetus

Czytaj więcej »

Dismember – Indecent And Obscene [1993]

Jeśli chodzi o Entombed, opinie co do ich najlepszej płyty są dość zgodne — choć akurat ich nie podzielam — i sprowadzają się do prostego hasła: „Left Hand Path” rządzi po wsze czasy. W przypadku Dismember takiej jednomyślności już nie ma – wiadomo, „Like An Everflowing Stream” jest wspaniały, jednak to samo można powiedzieć o Indecent And Obscene, a i nieco kontrowersyjny „Massive Killing Capacity” także ma wielu zwolenników. Ja od zawsze miotam się między debiutem a „dwójką”, zwykle stawiając je na równi, a jako ulubioną wskazuję tą, której aktualnie słucham.

W moim odczuciu Indecent And Obscene w niczym nie ustępuje „Like An Everflowing Stream”, ale też niczym wyraźnie go nie przerasta. Choć podobne i utrzymane na wyjątkowo równym poziomie, te płyty w żadnym wypadku nie są identyczne i nie ma możliwości, żeby je ze sobą pomylić. Dismember przystąpił do nagrań jako zespół już stosunkowo doświadczony, po przejściach (głównie z angielskim wymiarem sprawiedliwości i rodzimą prasą kobiecą) i pewny obranego kierunku, więc nie kombinował na siłę, tylko skupił się na dopracowaniu detali i uwypukleniu tego, co im wcześniej tak dobrze wyszło. Stąd też materiał wydaje się lepiej przemyślany i bardziej spójny wewnętrznie (mimo większej różnorodności), a odrobinę mniej agresywny (żadnych blastów) i pozbawiony pierwotnej dzikości – po postu dojrzalszy.

To, co chyba najbardziej przemawia za Indecent And Obscene to zgrabne aranżacje ze świetnie obliczonymi zmianami tempa i całym mnóstwem chwytliwych melodii, które są jeszcze bardziej wyraziste, niż te na debiucie, a które nie naruszają deathmetalowego rdzenia muzyki, nie zmiękczają go. Szwedzi stworzyli porządnie kopiący po dupie album, który jebnięciem nie odbiega od średniej (szwedzkiej, of korz) gatunkowej, a mimo to w zasadzie każdy numer to zapadający w pamięć hit. Utwory takie jak „Skinfather”, „Fleshless”, „Reborn In Blasphemy”, „Eviscerated (Bitch)” to punkty obowiązkowe każdego koncertu Dismember, natomiast genialny „Dreaming In Red” to zarówno jego punkt kulminacyjny, jak i — za sprawą basowego intra i solówek — moment do wzruszeń.

Pod względem brzmienia między Indecent And Obscene a debiutem nie ma przepaści, słychać jedynie naturalny postęp oraz lepsze umiejętności poszczególnych muzyków (zwłaszcza Freda Estby, który podjął się również zmiksowania materiału). Całość została odpowiednio oszlifowana, dzięki czemu Dismember udało się wypracować charakterystyczny — bo przecież nie oryginalny — i lepiej do nich dopasowany sound. W ten sposób zespół uciął wszelkie skojarzenia z Entombed.

Podsumowanie może być tylko jedno. Indecent And Obscene to ponadczasowy klasyk, bez którego nie wyobrażam sobie kolekcji prawdziwego fana death metalu, nawet jeśli nie lubi szwedzizny.

ocena: 9/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/dismemberswedenofficial/

inne płyty tego wykonawcy:

• Like An Everflowing Stream

Czytaj więcej »

Pathogen – Forged In The Crucible Of Death [2012]

Ja, zwany dalej mutantem, oświadczam przed czytelnikami tego bloga, że uwielbiam ten zespół, śledzę go od dawien dawna (podobnie jak Teitanblood) i jestem jego bezkrytycznym wyznawcą. Jak to mówią, tylko winny się tłumaczy, dlatego przedstawię wam swoją linię obrony.

Pathogen to zespół o tyle stary, że jego korzenie sięgają tak naprawdę roku 1997, kiedy to jego główny założyciel miał bodajże fanzina o właśnie tej nazwie. I gdzieś w pewnym momencie stwierdził, że wypadałoby też coś zagrać. Filipiny są krajem ciut mniejszym od polski, a jednocześnie mają 100 milionów luda więcej, co czyni ich trzecim najbardziej zaludnionym krajem świata. Ponadto, mimo bycia Azjatami, są też najbardziej zamerykanizowaną nacją i to aż do przesady.

Po co o tym mówię? Bo słychać w tej muzyce miłość do starej szkoły. Nie tylko Slayer, Celtic Frost, Venom (choć tych najwięcej), ale również całe Niemcy, Brazylia, Holandia, Polska, a niekoniecznie Szwecja. Musiał być jakiś popyt na ich materiał, bo go trochę wydawali (i co ciekawe, limitowanym sumptem na kasetach, zgodnie ze starą szkoła), więc nie jest tak, że tylko mnie to oczarowało.

Rzadko bowiem zdarza się zespół, który tak gapowato naśladuje riffy Toma Warriora, a jednocześnie robi to aż z takim przekonaniem. Nie mogę ich porównywać do Sepultury, jeśli chodzi o styl, bo Pathogen gra 100% czarny, otchłaniowy Death Metal, który wibruje wręcz w głośnikach i świdruje swoimi riffami, ale jak najbardziej widać te same dzieciaki, które po prostu chciały przelać swój hałas na cały świat i sprawić, aby wstrzymał oddech na kilka sekund.

Album ten jest również o tyle wyjątkowy, bo to pierwsza rzecz wydana przez naszą rodzimą Old Temple. Chciałbym wierzyć, że inwestycja się zwróciła, zresztą grupa jest z nimi do dzisiaj, więc chyba nie jest źle.

Za co więc warto cenić sobie Pathogen? Za klimat, za pasję, za przekonanie, z jakim grają. I że nie nudzą, choć grają riffy, które zapewne już słyszałem w innych konfiguracjach. Że jeszcze da się wykrzesać ogień z tego stylu. I że wreszcie reszta świata też coś ma do powiedzenia, a nie tylko Skandynawia, czy Ameryka. Uwielbiam i nie będę za to przepraszał. A jak cenisz sobie wspomniany wcześniej Teitanblood, stary Tribulation, Gorephilia, Beyond, Corpsessed, Gruesome, to warto poświęcić im chwilkę.

ocena: 9,5/10
mutant
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/pages/Pathogen-PH/177645992334222

Czytaj więcej »