Sulphur Aeon – The Scythe Of Cosmic Chaos [2018]

Zaledwie 5 lat zajęło Niemcom z Sulphur Aeon wypracowanie sobie na tyle dobrej renomy w podziemiu, żeby ich trzecia płyta była wydawnictwem naprawdę wyczekiwanym. Sam byłem cholernie ciekaw, co też tym razem przygotują; nastawiłem się bardzo ostro i — jak już widzicie po ocenie — nie zawiodłem się. The Scythe Of Cosmic Chaos spełnia wszystkie moje oczekiwania. O jakiejś rewolucji w ramach stylu nie ma oczywiście mowy, jednak zespół z pewnością wykorzystał nowe możliwości wynikające z rozbudowania składu o dwóch muzyków.

Ewolucja Sulphur Aeon jest odczuwalna w każdym elemencie, także w tym, na którym zależało mi najbardziej – w brzmieniu. Zespół nareszcie zadbał o odpowiednią czytelność, aby nie sprowadzić muzyki do nieprzeniknionej ściany dźwięku. Zyskały na tym przede wszystkim gitary. Na poprzednich krążkach bywało, że przy większej zawierusze schodziły gdzieś na dalszy plan i ciężko było wyłapać, co tak naprawdę grają. Na The Scythe Of Cosmic Chaos nie ma takiego problemu i nawet w najgęstszych, najbardziej zagmatwanych fragmentach można delektować się każdym dźwiękiem.

A zapewniam, że jest czym, bo trzeci album Sulphur Aeon odznacza się ogromnym rozmachem, wielowątkowymi strukturami utworów, mnogością zmian nastroju i tempa. Jeśli zespół postawił sobie za cel nie zanudzić słuchacza, to w pełni się z tego wywiązał. Ogarnięcie wszystkich niuansów poupychanych w utworach to zabawa na dziesiątki przesłuchań, bo nawet gdy człowiek jest już pewny, że dogłębnie poznał całość, pomiędzy riffami trafia się jakiś niewychwycony wcześniej ornament. Niektórych ta kompleksowość może odstraszać, ale zapewniam, że warto zaryzykować, bo paradoksalnie The Scythe Of Cosmic Chaos jest najbardziej przystępną płytą w dorobku Sulphur Aeon.

Poza brzmieniem, duża w tym zasługa świetnych, zapadających w pamięć melodii (na pewno nie takich, by przeklasyfikować zespół na „melodic”, jak to już w międzyczasie zrobiono) i bardzo zróżnicowanych partii wokalnych. Do tej ostatniej kwestii Niemcy szczególnie się przyłożyli, żeby były doskonale dopasowane do muzyki – gdy trzeba, są agresywne, innym razem czyste i podniosłe – a zawsze wykonane z pełnym zaangażowaniem. Ponadto mamy też sporo chóralnych zaśpiewów, no bo co innego lepiej pasuje do tajemniczych inkantacji. Na żywo będzie to wszystko dość trudne do odtworzenia, ale z płyty robi duże wrażenie.

Na koniec warto jeszcze wspomnieć, że The Scythe Of Cosmic Chaos to nie tylko kapitalnie przemyślana i intrygująca muzyka, ale również (i ponownie!) całkiem wypasiona oprawa graficzna z zajebistą okładką na czele. Jeśli komuś zdarza się kupować płyty tylko dlatego, że pięknie wyglądają, to i ta powinna znaleźć się w jego kolekcji. Lovecraft byłby dumny!

ocena: 9/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/SulphurAeon

inne płyty tego wykonawcy:

• Seven Crowns And Seven Seals

Czytaj więcej »

Moon – Daemon’s Heart [1997]

Po wielkim sukcesie „Moonlight” Cezar zaczął się rozwijać w różnych dziwnych kierunkach, co skończyło się dla niego muzyczną schizofrenią, natomiast dla fanów – sporym bólem głowy. Z jednej strony dostaliśmy bowiem syntetyczny i zalatujący techniawą „Darkside”, z drugiej zaś black metalowy i w zamyśle symfoniczny (czytać: z klawiszami) Daemon’s Heart. Na obu płytach można wyczuć chęć załapania się na koniunkturę oraz niewielki wysiłek włożony w ich powstanie. Obie w równym stopniu rozczarowują, choć to debiut Moon jest z tej dwójki materiałem słabszym.

Wprawdzie nie potępiam Daemon’s Heart w czambuł, ale wszystkie zalety tej płyty jestem w stanie streścić w jednym krótkim akapicie, bo naprawdę jest tego bardzo mało. Plus numero uno: nie mogę się przyczepić do wokalu Cezara, jak zwykle jest znakomitego. Plus numero due: podoba mi się kilka sensownych riffów (średnia wynosi mniej niż jeden na kawałek!) i melodia na początku „The Curse”. Plus numero tre: logo jest fajne. I to by było na tyle, jeśli o atuty debiutu Moon.

Półgodzinny krążek rozpoczyna długie, nic nie wnoszące i całkowicie zbędne intro, po którym wchodzi „The Suffering” – numer niby to rozbudowany i urozmaicony, a po dokładniejszym wsłuchaniu się – nudny, naciągany i monotonny. Dalej wcale nie jest lepiej, bo praktycznie wszystkie utwory przygotowano na jedno kopyto, z klepiącym w jednym tempie automatem, przypadkowymi plamami klawiszy i doprowadzającymi do szału powtórzeniami riffów i tekstów. Kulminację wtórności mamy w „The Shining”, który jest przynajmniej o 4 minuty za długi (a trwa 5 i pół). W tym kawałku najbardziej rzuca się w uszy to, z czego uczyniłbym mój główny zarzut w stosunku do całego Daemon’s Heart – brak pomysłów. Wygląda mi na to, że zespół miał przygotowane może z 10 minut muzyki, ale uparł się zrobić z tego longpleja.

I zrobił – takiego, który nudzi, męczy, usypia i w dodatku brzmi sztucznie i dość mizernie (koszmarne trzaski-praski wszystkiego, co ma imitować talerze). Jednocześnie jest to krążek, który daje do myślenia – wszak na okładce mamy motyw znany z „The Ultimate Incantation” autorstwa Dana Seagrave’a, a we wkładce nie ma na ten temat nawet słowa… Jako zagorzały fan twórczości Cezara polecam nabyć ten album jedynie do kolekcji, do słuchania już niekoniecznie.

ocena: 4/10
demo

inne płyty tego wykonawcy:

• Lucifer’s Horns

Czytaj więcej »

Cannibal Corpse – Red Before Black [2017]

Naiwność ma swoje granice, ja jednak dałbym sobie rękę uciąć, że wśród fanów zespołu znaleźli się i tacy, którzy po zachłyśnięciu się świeżością „A Skeletal Domain” uwierzyli, że kolejne płyty Amerykanów będą równie nowatorskie i zaskakujące. Nie będą. Red Before Black to powrót Cannibal Corpse do bardziej tradycyjnego brzmienia (Mana + Rutan) i sprawdzonych już setki razy rozwiązań. Innymi słowy — mamy tu doskonale znany standard. Natomiast wszystkie nowości — jeśli optymistycznie założymy, że takowe w ogóle występują - można policzyć na palcach jednej ręki. Tylko to wcale nie oznacza, że materiał jest słaby.

Cannibal Corpse ponownie udowodnili, że konsekwencja i niemal konserwatywne podejście do własnej twórczości w niczym nie przeszkadzają, gdy ma się w zanadrzu dobre pomysły na riffy, zajebisty warsztat i niedźwiedzia grizzly na wokalu. Amerykanie nie muszą wymyślać koła na nowo, żeby stworzyć tak mocarne kawałki jak „Remaimed” (morderczy podkład pod solówką), „Red Before Black” (ten jest chyba najbardziej chwytliwy), „Heads Shoveled Off” (wyjątkowo głupawy tekst) czy „In The Midst Of Ruin” (tu z kolei mamy gościnne solo Rutana) – każdy z nich w jakimś stopniu brzmi znajomo, ale to nie problem, bo wszystkie są w porównywalnie rajcowne. Póki klasyczna formuła ich muzyki się sprawdza, nie dziwię się, że Cannibal Corpse się jej trzymają, a eksperymenty wprowadzają jedynie od święta.

Nie pojmuję natomiast, czemu akurat przy okazji Red Before Black cięgi za hamowanie zespołu (takie dosłowne oraz w rozwoju) zbiera „Lars Ulrich death metalu”. Czyżby niektórym naprawdę umknęło, że Paul od trzydziestu lat gra w zasadzie w ten sam sposób? Na czym polega ten drastyczny spadek formy, jeśli mogę zapytać? Ktoś się spodziewał gravity blastów i jazzowej rytmiki? W moim odczuciu partie perkusji na tej płycie poziomem nie ustępują tym z „Bloodthirst", „Evisceration Plague” czy „Torture”, a „anty-mazurkiewiczowskie” jojczenie jest szukaniem problemu na siłę.

Tymczasem Red Before Black ma tylko jeden odczuwalny minus – nie ekscytuje aż tak bardzo, jak dwa poprzednie krążki, bo jest totalnie typowy i dość przewidywalny. Ciężar, brutalność, wokale, produkcja – tu wszystko się zgadza, jest cacy, ale z odrobiną świeżości byłoby jeszcze lepsze.

ocena: 8/10
demo
oficjalna strona: www.cannibalcorpse.net

inne płyty tego wykonawcy:

• Eaten Back To Life
• Butchered At Birth
• Tomb Of The Mutilated
• The Bleeding
• Live Cannibalism
• Kill
• Evisceration Plague
• Torture
• A Skeletal Domain
• Violence Unimagined
• Chaos Horrific

Czytaj więcej »

Prion – Aberrant Calamity [2019]

Poprzedni album Prion odkładałem na półkę w przekonaniu, że argentyńskie trio już raczej nic lepszego z siebie nie wykrzesze. Minęło kilka lat i co się okazało – na „Uncertain Process” panowie wcale nie powiedzieli ostatniego słowa. Nowa produkcja zespołu przewyższa poprzedni krążek pod każdym względem, więc oddaję honor.

Żebyśmy się dobrze zrozumieli – to nadal nie jest — i zapewne już nigdy nie będzie — pierwsza liga latynoskiego death metalu, zespół nie przeszedł nie wiadomo jakiej rewolucji, ale stał się po prostu ciekawszy. Aberrant Calamity robi na tyle dobre wrażenie, że naprawdę warto dać mu szansę. Muzycy Prion niczego nie pozostawili przypadkowi, więc od początku do końca mamy do czynienia z przemyślaną napierduchą w stylu, do którego zespół zdążył już przyzwyczaić.

W kwestii głównych inspiracji nic się specjalnie u Prion nie zmieniło, pojawiło się natomiast kilka pobocznych. Obok typowego grzańska „po brazylijsku” mamy tu bowiem trochę naleciałości brutal death oraz, i to jest ciekawe, czegoś a’la Six Feet Under. O ile ten pierwszy dodatek jest łatwy do wytłumaczenia, to drugi już niekoniecznie, a chodzi o dość proste, rytmiczne i bardzo koncertowe nawalanie, w którym rządzi groove, czego najlepszy tego przykład mamy w „Irreversible Ways” – jeśli Argentyńczykom zabraknie sił na kolejne lata blastowania, to spokojnie odnajdą się właśnie w takim skocznym graniu.

Na wstępie chlapnąłem, że Aberrant Calamity jest lepszy od „Uncertain Process”, teraz wypadałoby to jakoś uzasadnić. Oprócz wspomnianych wyżej urozmaiceń najbardziej w uszy rzuca się intensywność materiału. Prion napierają zdecydowanie szybciej i brutalniej niż w przeszłości, przy okazji może i również bardziej technicznie, ale to akurat szczegół. Duża w tym zasługa nowego perkusisty, który gra żwawiej, gęściej i z większą swobodą niż Marcelo Russo. Mam wrażenie, że dopiero z nim Prion będą w stanie zaprezentować swój pełny potencjał. Na tę chwilę zasłużyli na mocne, niczym nienaciągane 7.

ocena: 7/10
demo
oficjalna strona: www.priondeath.com.ar

inne płyty tego wykonawcy:

• Uncertain Process

Czytaj więcej »

Beheaded – Only Death Can Save You [2019]

Jestem po kilkudziesięciu starciach z Only Death Can Save You i muszę przyznać, że nie zostałem przez tę płytę zmieciony. Może obiecywałem sobie po tym materiale zbyt wiele, a może maltańskie komando zaliczyło drobny spadek formy. Obawiam się, że w grę wchodzi ta druga opcja, bo w szybkiej konfrontacji z „Beast Incarnate” nowy krążek nie robi aż tak dobrego wrażenia. To nie tak, że Beheaded nagrali gniota, bo mamy tu całkiem solidny ochłap death metalu mięcha, ale zgubili coś ze swojej tożsamości i mini-oryginalności. Innymi słowy taki album mogły nagrać setki kapel z całego świata.

W dużym stopniu jest to wina bardzo typowego brzmienia na poziomie „średnia krajowa”, przy czym chodzi o nasz kraj, nie o Maltę. Całość nagrywał u siebie Davide Billia, jednak ostatecznej obróbki dokonano w Hertzu, stąd też rezultat przypomina wiele naszych zespołów, które w Białymstoku zjawiały się bez sprecyzowanej wizji i z nie za dużym budżetem. Naturalnie jest w tym ciężar, jest dużo dołu, ale selektywność całości pozostawia dużo do życzenia, a cykające-trzeszczące talerze skutecznie irytują.

Ubytki tożsamości słychać niestety również w samej muzyce. Jasne, Beheaded nigdy nie byli wizjonerami, ale z czasem dorobili się paru charakterystycznych dla siebie patentów. Natomiast na Only Death Can Save You w kilku miejscach dość poważnie zapędzili się z obcymi wpływami. Rozrzucone po całym materiale naleciałości Nile (ze środkowego etapu) mogę jakoś przeboleć, jednak zalatujący wstępem do „O Father O Satan O Sun!” „Gallows Walk” nieco mnie już drażni. Stężenie zapożyczeń mamy w „Embrace Your Messiah”, który w większej części aż za mocno przypomina walce w wykonaniu Cannibal Corpse. Tak na dobrą sprawę o tym, że mamy do czynienia z Beheaded, przypomina jedynie rozpoznawalny wokal Franka Calleja i dosłownie kilka riffów w stylu znanym z dwóch poprzednich krążków. Trochę to mało jak na tak doświadczony zespół.

Nie zmienia to faktu, że liderzy maltańskiego death metalu postarali się o kilkadziesiąt minut zawodowo zagranego łomotu – szybkiego, gęstego i brutalnego jak należy. Wspomniane już wyżej „setki kapel z całego świata” mogłyby być dumne z takiej płyty, w przypadku Beheaded pozostaje jednak niedosyt.

ocena: 7,5/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/BeheadedMT

inne płyty tego wykonawcy:

• Ominous Bloodline
• Beast Incarnate

Czytaj więcej »

Mass Infection – Shadows Became Flesh [2018]

Będę szczery, nie miałem zbyt dużych wymagań co do następcy „For I Am Genocide”. Jak dla mnie Grecy mogli ponownie nagrać ten sam materiał tylko ze zmienioną kolejnością utworów i innymi tytułami. Ogólna zajebicha, jaką Mass Infection osiągnęli na trzecim albumie, w mojej ocenie naprawdę nie wymagała zmian czy poprawek. Zespół już do końca swego żywota mógł grać w kółko to samo, a ja nie zgłaszałbym żadnych zastrzeżeń. Tymczasem już na wstępie Shadows Became Flesh dostałem w pysk dającym do myślenia elementem zaskoczenia. „Ominous Prevision” rozpoczyna się bowiem jazdą całkowicie w stylu… Ulcerate. Czyżby Greków wzięło na aż tak daleko idące zmiany?

Ano nie. Po 40 sekundach Mass Infection odpalają typową dla siebie death metalową petardę, za którą pokochały ich tłumy. No, przynajmniej te kilkaset (obym się mylił i jednak chodziło o tysiące) osób, które skusiły się na poprzednie krążki. Shadows Became Flesh nikomu nie powinien dać powodów do narzekań, choć jego skróconą charakterystykę w porównaniu do poprzedniego albumu skróciłbym o jeden „wygar”. Dobrze widzicie, mimo iż trudno w to uwierzyć, ale naprawdę nie napierdalają blastów pod każdy możliwy riff. Zespół uczynił krok w stronę większej różnorodności i oprócz wspomnianych wpływów Ulcerate (także w „To The Lords Of Revulsion”) dorzucił kilka fragmentów w średnich tempach. Przyczyn nieznacznego zwolnienia obrotów można by się doszukiwać w zmianie na stanowisku perkusisty, ale… Po pierwsze odbyło się to bez wpływu na ogólny poziom partii garów, zaś po drugie wystarczy zerknąć, gdzie jeszcze udziela(ł) się Giulio Galati. Po kilku sekundach riserczu nie mamy najmniejszych wątpliwości, że Mass Infection grają wolniej (niekiedy!), bo tak chcą, a nie dlatego, że szybciej nie mogą. Mogą – i korzystają z tego przez jakieś pół godziny.

Wszystkie drobne zmiany/nowości w obrębie wypracowanego stylu — które jak już zaznaczyłem, wcale nie były niezbędne — sprawiają, że Shadows Became Flesh jest produktem bardzo atrakcyjnym i równie szybko wpadającym w ucho co „For I Am Genocide”. Mam tylko jedną uwagę – „Spiritual Entropy” mimo swego potencjału nie rozwija się w pełnoprawny kawałek i żywot kończy jako interludium. Poza tym szczegółem Grecy po raz kolejny udowodnili, że mają talent do gwałtownego i wybitnie chwytliwego napierdalania, więc należy im życzyć więcej tak udanych krążków.

ocena: 8,5/10
demo
oficjalna strona: massinfection.net

inne płyty tego wykonawcy:

• The Age Of Recreation
• For I Am Genocide

podobne płyty:

• REQUIEM – Global Resistance Rising

Czytaj więcej »

Nocturnus AD – Paradox [2019]

Spójrzmy prawdzie w oczy, the true Nocturnus, ten wizjonerski, oryginalny i w pełni zejebisty, skończył się na „Thresholds”. Bez Browninga w składzie Amerykanie już nigdy nie nawiązali do poziomu pierwszych płyt i choć materiały wydane po 1992 roku nie były przecież złe, to brakowało im (nie tak) dawnego klimatu i pierdolnięcia. Co ciekawe, dla samego Mike’a koniec Nocturnus nastąpił jeszcze zanim oficjalnie wyrzucono go na zbity pysk, bo w chwilę po debiucie – gdy pozostali muzycy całkowicie przejęli kontrolę nad kapelą, załatwiając sobie m.in. wyłączne prawa do nazwy.

Kolejne kilka lat to dla Browninga tułaczka po rozmaitych mniej lub bardziej znanych załogach i powołanie do życia After Death, z którym dość długo próbował szczęścia, ale jak koniec końców nie odniósł wymiernego sukcesu. Liczne próby powrotu jako Nocturnus — a później Nocturnus AD — były torpedowane przez byłych kolegów (za granie pod tym szyldem groziło mu ekspresowe zaproszenie do sądu), więc wszystko wskazywało na to, że nowej płyty zespołu na N już się nie doczekamy.

A tu niespodzianka, trzymam w łapach digipak (grrr) Paradox After Death przerobionego na Nocturnus AD i nie mogę wyjść z podziwu, bo w 95% zawiera dokładnie to, czego wielbiciel wczesnej twórczości Nocturnus mógłby sobie życzyć: rozpoznawalne zadziorne wokale, rozbudowane partie klawiszy, dziko śmigające gitary, milion solówek na kawałek, znajomą kompozycję okładki… Warto zatem wysupłać trochę grosza, tym bardziej że następnego razu może nie być. Szósty zmysł podpowiada mi bowiem, że niedługo prawnicy dobiorą się Browningowi do dupy i cała zabawa w muzykowanie rychło się dla niego skończy.

Póki co cieszmy się, bo Amerykanie na Paradox nie pozostawiają miejsca na jakiejkolwiek domysły i od pierwszej minuty „Seizing The Throne” naparzają kosmiczny death metal będący w prostej linii kontynuacją „The Key”. No, nie do końca to tak wygląda… Zaryzykowałbym stwierdzenie, że krążek brzmi bardziej jak etap przejściowy między demówkami a debiutem, z całkowicie świadomym pominięciem tego, co się działo na „Thresholds”. Może właśnie tak miał wyglądać pierwotnie „The Key"? To całkiem prawdopodobne, wszak mamy tu mnóstwo nawiązań w riffach, tekstach i strukturach utworów. Oczywiście całość charakteryzuje się znacznie potężniejszym dźwiękiem i jest wykonana z rozmachem właściwym dla doświadczonych muzyków, ale skojarzenia są jednoznaczne. Na pewne uwstecznienie względem debiutu wskazuje również dość wysoki poziom brutalności i brak jakoś szczególnie wybijających się melodii. Mamy tu zatem baaardzo klasyczny Nocturnus, tylko w surowszej, solidnie doprawionej blastami i mniej przebojowej wersji.

Wiadomo, jest w tym trochę grania na sentymentach, niemniej jednak tak podany death metal zawsze trafia w mój gust, a na Paradox upchnięto go aż 52 minuty. Tyle w zupełności wystarcza, żebym był kupiony. W obliczu „The Antechamber”, „Apotheosis” (ten ultraprzezajebisty riff od 3:29!), „Paleolithic” czy instrumentalnego „Number 9” nie można kręcić nosem na intencje zespołu. Nocturnus AD stworzyli kawał świetnej muzyki i nawet ciągłe reminiscencje znanych od lat szlagierów nie są w stanie tego zmienić. Brakuje mi tylko jednego – duetu Davis-McNenney z ich szybkimi paluchami i doskonałym wyczuciem melodii. Belial Koblak i Demian Heftel, obecni gitarniacy, w każdym utworze dają popis swoich niemałych umiejętności, ale odnoszę wrażenie, że akurat finezja nie jest ich najmocniejszą stroną. Mimo wszystko to drobnostka, nad którą bez trudu potrafię przejść do porządku dziennego.

ocena: 8,5/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/NocturnusAD/

podobne płyty:

• AFTER DEATH – Retronomicon
• NOCTURNUS – The Key
• NOCTURNUS – Thresholds

Czytaj więcej »

Kat – Without Looking Back [2019]

Od czego tu zacząć, żeby za szybko nie rzucać kurwami… Może tak. Jeśli wierzyć informacjom zawartym we wkładce Without Looking Back, materiał został nagrany w 2016, a rok później dokonano mixów, masteringu i innych upiększeń. Z premierą natomiast zwlekano aż do tegorocznych wakacji… Tylko czy na pewno zwlekano? Nie żebym się tu bawił w dziennikarza śledczego rodem z Faktu, ale ta dwuletnia przerwa śmierdzi mi niemożnością znalezienia wydawcy. Jakiś się w końcu trafił – Pure Steel Records, czyli label specjalizujący się przede wszystkim w trzecioligowym heavy-power na rynek niemiecki. No i cóż, w porównaniu z „kolegami” z wytwórni Kat wcale nie wygląda źle, jednakowoż na tle swoich klasycznych dokonań wypada zawstydzająco blado. Ba, z kolejnymi utworami okazuje się, że również poziom „Mind Cannibals” jest dla zespołu nie do przeskoczenia.

Nie wiem, czy ktokolwiek oczekiwał od Kata przeciętnego heavy metalu zaprawionego topornym hard rockiem, ale właśnie takiego potworka dostaliśmy na Without Looking Back. Płyta jest szalenie nierówna, zadziwiająco nijaka, nierozsądnie rozciągnięta, a dzięki wokalom także męcząca. Pomimo dziesiątek przesłuchań nie udało mi się znaleźć na tym materiale jakiejkolwiek wyraźniej zarysowanej myśli przewodniej, haczyka czy czegoś, co w logiczny sposób spajałoby wszystkie kawałki i czyniło z nich monolit. Strasznie dużo tu niepotrzebnych powtórzeń, całkowicie chybionych pomysłów (zwłaszcza hammondy są potrzebne jak Gargamelowi jednorożec) i wciśniętych na siłę ozdobników.

Zespół dużo śpiewa o ogniu, jednak w muzyce wiele tego ognia nie znajdziecie. „Black Night In My Chair” (niewypał na otwarcie), „The Race For Life” (w sam raz na czołówkę „Barw szczęścia”) czy „Let There Be Fire” (parodia Deep Purple) to w ogóle proste i niemrawe przytupy, które ratują jedynie solówki Piotra Luczyka. Naprawdę dobrym numerem wydaje mi się tylko „More”, bo jako jedyny ma w sobie dość życia, żeby utrzymać uwagę od początku do końca, najmniej w nim aranżacyjnych bzdur, no i jest najlepiej zaśpiewany. W pozostałych utworach fragmenty sensownego grania można natomiast policzyć na palcach jednej ręki (choć tyle, że nie stolarza z 30-letnim doświadczeniem), więc okazji do podniety na Without Looking Back nie ma zbyt wiele. W tym gronie szczególnie ciekawym przypadkiem jest ballada „The Promised Land”, która po 4 minutach nudy (akustyków, smyczków i płaczliwego zawodzenia) przechodzi w największy konkret na płycie – rasowe riffy i solidne popierdalanie. Przez te niespełna 2 minuty Kat udowadnia, że gdy tylko chce, to jest w stanie zagrać tak, jak wszyscy oczekują - szybko, agresywnie i z jajami. A czemu nie chce tak grać – oto jest pytanie!

Teraz słów kilka o człowieku, który na Without Looking Back wydaje odgłosy paszczą. Nie mam zielonego pojęcia skąd się wziął i czym przekonał do siebie Piotra, ale co do tego, że do metalu się nie nadaje, nie mam najmniejszych wątpliwości. Jakub Weigel śpiewa na jakieś 40 sposobów (bywa, że każdy wers inaczej), ale koniec końców gówno z tego, skoro może ze 2-3 z nich nie wywołują odruchu wymiotnego. Trudno mi to nazwać wszechstronnością, raczej niezdecydowaniem albo kiepskim panowaniem nad głosem. Ponadto nie dość, że — tak ogólnie — dysponuje dość irytującą barwą, pozwala sobie na dużo niczym nieuzasadnionych ozdobników (w tym „jeahowania”), które wymagają naturalnego luzu w głosie, bo inaczej wypadają sztucznie. U Jakuba wypadają bardzo sztucznie. Pozostaje jeszcze kwestia tekstów — Qbek nie miał na nie wielkiego wpływu, na swoje szczęście — co do których mam dwie hipotezy. Albo są wypakowane idiomami i super skomplikowanymi związkami frazeologicznymi i dlatego ich nie ogarniam, albo to pozbawione konkretnej treści pieprzenie o niczym w sam raz dla pierwszej lepszej domokulturowej kapelki. Hmmm…

Kat tym materiałem powinien pokazać światu, że wciąż ma sporo do powiedzenia i należy się z nim liczyć, tymczasem Without Looking Back można się czepiać w tylu punktach, że to aż przestaje być śmieszne. Zespół miał kilkanaście lat na przygotowanie urywającej dupę i przede wszystkim dopracowanej płyty, a oto co mamy: przeciętna muzyka z niewielkimi przebłyskami, niepasujący do niczego wokal, słabiutkie teksty i potraktowana po macoszemu oprawa (recycling na okładce, brak polskich znaków diakrytycznych w użytych fontach). Broni się jedynie klasowe brzmienie, choć nie dorównuje ciężarem temu z „Mind Cannibals”. Nie chciałbym niczego sugerować (a co mi tam, chciałbym), ale to chyba dobry moment, żeby się poważnie zastanowić nad sensem dalszego grania pod tą nazwą.

ocena: 5/10
demo
oficjalna strona: kat-band.com

inne płyty tego wykonawcy:

• 38 Minutes Of Life
• Oddech Wymarłych Światów
• Bastard
• Somewhere In Poland 2003
• Mind Cannibals
• Rarities
• Acoustic "8 Filmów"
• Mind Cannibals A.D. 2016
• The Last Convoy

Czytaj więcej »

Possessed – Revelations Of Oblivion [2019]

Possessed trafił szlag jeszcze zanim death metal tak naprawdę się rozkręcił, ale dorobek zespołu nie został nigdy zapomniany. Sam lubię wracać do ich nagrań, ale skłamałbym pisząc, że codziennie przed zaśnięciem marzyłem o nowej płycie. Tym bardziej, że z dużym sceptycyzmem obserwowałem powrót Jeffa Becerry na scenę z takim, na oko, dość przypadkowym składem. Lata mijały… trasy, festiwale, trasy, festiwale… no i liczyłem, że na wspominkowych recitalach się skończy.

Nie skończyło. Oto leży przede mną Revelations Of Oblivion, najgłośniejsza premiera 2019, która przy pierwszym kontakcie budzi zażenowanie. Recesja recesją, ale nawet małe wytwórnie dbają o wygląd swoich wydawnictw. Nuclear Blast postarali się o okładkę od Zbigniewa Bielaka i… tyle. Bieda aż piszczy. Chwała zatem Amerykanom, że wbrew najczarniejszym scenariuszom, które miałem w głowie, nie splamili dobrego imienia Possessed. Zespół stanął na wysokości zadania i dostarczył fanom pierwszorzędny mariaż oldskulowego death i thrash metalu.

Pomimo upływu 33 lat (kuuurwaaa!) od ostatniego longa, muzycy Possessed wykonali tylko jeden, ale za to pewny krok naprzód, zupełnie jakby nagrywali ten krążek w 1989 roku i nie słyszeli niczego, co się działo później. Stąd też Revelations Of Oblivion przewyższa poprzednie produkcje pod względem szybkości (pojawiają się blasty!), brutalności czy precyzji wykonania (dotyczy to zwłaszcza perkusji), jednak bez naruszania klasycznego feelingu. Duża w tym zasługa Jeffa Becerry, którego opętane wokale i przepełnione siarką, piekłem i krwawymi ofiarami teksty przywodzą na myśl początki „szatanowania” w metalu. Owszem, są strasznie infantylne, ale napisał je na tyle zgrabnie, że chwytliwości i pewnego uroku odmówić im nie sposób.

Również brzmienie materiału budzi jednoznacznie skojarzenia ze czasami, gdy na nagrania death metalowej płyty rzadko przeznaczano więcej niż 1000 dolców. Tu słowa uznania dla Petera Tägtgrena, bo postarał się o mocną, w stu procentach profesjonalną produkcję, z której jednak nie przebija się nic nowoczesnego. Jak oldskul, to oldskul!

Muzycy Possessed stworzyli na potrzeby Revelations Of Oblivion 10 kawałków (plus intro i outro) konkretnego napieprzania w dość szybkich tempach na zaskakująco równym poziomie i o wysokim współczynniku spójności (jedynie „The Word” odstaje nieco stylem), które bez trudu zapadają w pamięć już przy pierwszym odpaleniu. Mimo iż ze 2-3 z nich wydają się przesadnie rozciągnięte, całości słucha się z dużym zaangażowaniem (Jeff napisał fajne refreny), szczególnie gdy ma się do czynienia z takimi hitami jak „No More Room In Hell”, „Damned”, „Graven”, „Ritual” czy „Dominion”. Żeby było ciekawiej, w utworach pojawiają się nawiązania do pierwszych albumów i paru kultowych kapel (choćby wymiana solówek we wspomnianym „Ritual” zalatująca na kilometr „Leprosy” – Daniel Gonzalez ma doświadczenie w podrabianiu Death, bo na co dzień gra w Gruesome), ale nie jest ich zbyt dużo i nie są na tyle nachalne, by zarzucić zespołowi jazdę wyłącznie na tanich sentymentach. To bardziej zabawa w puszczanie oka do uważnych słuchaczy, na którą z przyjemnością się przystaje.

Wiadomo, że sprawą Revelations Of Oblivion nie dokona się w metalu żadna rewolucja, jak to miało miejsce przy okazji „Seven Churches”, ale fajni klasycznego grania w diabelskiej oprawie z pewnością znajdą na tym albumie sporo powodów do radości. Zastanawia mnie natomiast jedno – co się stanie z Possessed, kiedy hype związany z ich studyjnym powrotem już opadnie.

ocena: 8,5/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/possessedofficial

inne płyty tego wykonawcy:

• Seven Churches
• Beyond The Gates

Czytaj więcej »

Serocs – The Phobos / Deimos Suite [2018]

The Phobos / Deimos Suite to kolejny przykład na to, że natura dąży do równowagi. Skoro Cryptopsy mają w dupach nagrywanie płyt długogrających, sprawy w swoje ręce wzięli znacznie mniej utytułowani osobnicy z Serocs, którzy nie tyle grają brutalny i techniczny death metal (bo w tym przypadku to mało precyzyjne określenie), co grają w stylu Cryptopsy z najlepszych lat. Mnie to nawet pasuje, bo napierdalają ze wszech miar zajebiście i bez stosowania taryfy ulgowej można ich już stawiać w jednym rzędzie z Kanadyjczykami z okresu „Whisper Supremacy”. Innymi słowy za sprawą opisywanego tu albumu zespół pod dowództwem Antonio Freyre’a dobił właśnie do najlepszych, a u mnie domknął „top 3” za 2018 rok. Zaprawdę powiadam wam, oto death metal, którego chce się słuchać do utraty świadomości, chociaż swoją intensywnością i stopniem skomplikowania potrafi zamęczyć nawet zaprawionego w bojach zawodnika. Nieprzystępność materiału (jak się później okazuje – pozorna) Serocs nie odrzuca, a wręcz przeciwnie – magnetyzuje i nie pozwala się od niego uwolnić. Nie bez przyczyny przywołałem „Whisper Supremacy”. The Phobos / Deimos Suite może się pochwalić podobnie zajebiście dobranymi proporcjami pomiędzy brutalnością, finezją, szybkością i techniką. Wszystkie te składniki podano z dużym wyczuciem i bez przeginania w którąkolwiek stronę, stąd też na pierwszy plan wychodzą… znakomite kompozycje, których na krążku nie brakuje. Dodatkowym atutem The Phobos / Deimos Suite jest stosunkowo duża chwytliwość przy zachowaniu okrutnie popieprzonych struktur, w czym główna zasługa Phila Tougasa, który do kilku kawałków („Revenants”, „SCP-106” i „Deimos”) przemycił charakterystyczne dla siebie (a przynajmniej tej jego strony znanej z First Fragment) partie z pokręconą melodią i totalnym zgiełkiem, kiedy każdy z instrumentalistów musi dać z siebie wszystko. Miazga! Warto jeszcze dodać, że muzyka Serocs wreszcie doczekała się odpowiedniej oprawy — brzmienie jest masywne, przejrzyste i ma dużą głębię — co chyba było nie lada wyzwaniem, biorąc pod uwagę, że album był nagrywany w kilku studiach rozsianych po świecie. Ponownie brawa! Jedyne, czego Serocs teraz trzeba, to solidna promocja, bo nawet tak wspaniale podany death metal nie obroni się sam.

ocena: 9/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/serocsband

podobne płyty:

• CRYPTOPSY – Cryptopsy
• FIRST FRAGMENT – Dasein

Czytaj więcej »