Oczekiwanie na drugi album Luciferion trwało długo, bardzo długo. A gdy już go dostaliśmy, okazało się… że jednak go nie dostaliśmy. Zamiast pełnoprawnego następcy „Demonication (The Manifest)” — który ponoć był gotowy do nagrania od 1998 roku — w nasze ręce trafiła płyta, jak to sam Wojciech określił, „dość-długogrająca”. Innymi słowy The Apostate to składak materiałów nowszych, starszych i wcześniej niewydanych. Rzecz z jednej strony naprawdę atrakcyjna i godna uwagi, z drugiej zaś mocno rozczarowująca i pozostawiająca arcyprzekurewski niedosyt.
Pierwsze pięć utworów (w tym rozbudowane trzyminutowe intro) to właściwa, a przynajmniej najważniejsza, część wydawnictwa – natchniony, podniosły, genialny, misternie skonstruowany, porywający i kosmiczny death metal. W powyższym opisie wszystko wydaje się jasne, może z wyjątkiem tego ostatniego określenia, a chodzi o bardzo rozbudowane partie klawiszy oraz gęsto powplatane sample z filmu „Dark City”, które wprowadzają dość brutalną (choć nie aż tak bezpośrednią, jak na debiucie) sieczkę Luciferion na wyższy poziom, znacznie ją urozmaicają, a przede wszystkim tworzą w tej części niepowtarzalny klimat. Początkowo te dodatki w takiej ilości mogą być trudne do przetrawienia, lecz szybko okazują się niemal niezbędne.
Warto jeszcze wrócić do death metalowego trzonu, bo ten zabija rozmachem (utwór tytułowy ma ponad 9 minut i dlatego podzielono go na 6 części), zawiłością i różnorodnością motywów. Całość jest piekielnie dopracowana (najwcześniej skomponowane fragmenty sięgają 1996 roku i to słychać w intensywności a’la Morbid Angel), świetnie brzmiąca, bardzo techniczna i zagrana z niesamowitym wyczuciem. Szczególne słowa uznania należą się Wojtkowi za fenomenalne solówki, bo takie cuda, jakie są chociażby w „New World to See”, to czesanie na rzadko kiedy spotykanym poziomie, po prostu mistrzostwo świata.
Drugą część The Apostate rozpoczyna cover „Circle Of The Tyrants” z 1996 roku, który… no cóż, jest po prostu przeciętny, w dodatku brzmi kiepawo, zwłaszcza jeśli go porównać z dużo wcześniejszą, a mimo to zabójczą wersją Obituary. Ostatnie pięć kawałków to zremasterowane demo „The Demon Of 1994”, czyli materiał dużo ciekawszy i sprawiający o wiele więcej radości. Całkiem miło jest sobie posłuchać wczesnych wersji killerów z „Demonication”, choć oczywiście pod względem produkcji nie dorównują tym z longa.
The Apostate to niestety wszystko, co nam pozostało po Luciferion. Na więcej nie ma już co liczyć i to niezależnie od tego, jakie wspaniałości Wojtek Lisicki ma schowane w szufladzie. We wkładce płyty mózg Luciferion najpierw tłumaczy brak pentagramu w logo, a później wyjaśnia, że sama nazwa ma znaczenie symboliczne i wciąż jest (i będzie) reprezentatywna dla zespołu. Po latach stwierdził jednakowoż, że i nazwa jest dla niego zbyt ograniczająca, co definitywnie zamyka drogę do dalszej działalności pod tym szyldem.
ocena: -
demo
inne płyty tego wykonawcy:
0 comments:
Prześlij komentarz