Pure Holocaust i „Opus Nocturne” – jeśli chodzi o klasyczny black metal, nic mi w zasadzie więcej nie potrzeba, bo te dwie pozycje w znacznym stopniu wyczerpują temat. Spośród nich dwójka Immortal jest albumem czystszym gatunkowo, bardziej bezpośrednim, pierwotnym i pozbawionym zbędnych urozmaiceń. Nie jest to absolutnie zarzut z mojej strony, bo akurat m.in. te cechy przesądzają o potędze materiału, który stał się dla Norwegów przełomem – tak pod względem muzyki, jak i szeroko rozumianej popularności. Ta druga kwestia ma naturalnie związek z wywiadem dla norweskiej telewizji, w trakcie którego któryś z Immortali chlapnął z dumą, że grają „holocaust metal” – ani fani ani media większego magnesu już nie potrzebowali. W stosunku do dość topornego debiutu Pure Holocaust stanowi odczuwalny i co ważniejsze pewny krok naprzód; z łatwością przerasta go — w zależności od opcji — w każdym lub niemal każdym elemencie. Niemal, bo niektórych mocno rozczarował fakt porzucenia zatęchłego piwnicznego i przede wszystkim diabelskiego klimatu na rzecz nieco bardziej subtelnego i mistycznego, choć ciągle wyraźnie w muzyce Norwegów obecnego. Wspomniana zmiana ma również związek z przetasowaniami personalnymi. Armagedda odszedł w cholerę, więc z braku laku (i lenistwa Grima) obowiązki perkusisty wziął na siebie Abbath Doom Occulta, który miał zupełnie inną wizję zespołu niż były kolega – bardziej radykalną i ekstremalną. I taki też jest Pure Holocaust – to zagrany z polotem black metalowy pocisk, który z dużą swobodą sieje spustoszenie w głowie słuchacza, by zostawić w niej dość miejsca na zimowe pejzaże Demonaza Doom Occulta. Tempa większości utworów są zabójcze, super szybkie blasty lecą prawie przez cały czas, a towarzyszą im wyjątkowo chwytliwe (i czytelne!) riffy, które jeszcze rok wcześniej byłyby u Immortal nie do pomyślenia. Podobnie zresztą jak bardzo czyste i naturalne brzmienie albumu – miła odmiana po tłukącym się debiucie. Ewolucja na granicy ryzyka i oskarżeń o zdradę ideałów? Na pewno, ale właśnie dzięki takiemu podejściu ten 34-minutowy materiał składa się z samych łatwo przyswajalnych hitów, spośród których naprawdę trudno wybrać ten najlepszy. Dlatego też w moim rankingu płyt Immortal tylko „Blizzard Beasts” zajmuje wyższą pozycję od Pure Holocaust.
ocena: 9/10
demo
oficjalna strona: www.immortalofficial.com
inne płyty tego wykonawcy:
Mnie zastanawia, co odróżnia Black Metal prezentowany na tej płycie, od Death Metalu? Nie wiem. Klasyczny Black Metal, to bardziej, ja wiem, lasy, poganie, folk i jakieś pierdy? Ta płyta jak najbardziej mogłaby się znaleźć u niejdnego maniaka, bo prezentuje sobą pewien sentyment, który my podzielamy - ostro i do przodu. Ich debiut to jak najbardziej był Black Metal - zimny, okultystyczny i bla bla. Ale ta płyta i dwie następne? Czysty Morbid Angel / Suffocation worshipping. Niemniej jednak, w tamtych czasach, wiele zespołów chciało się odcinać od tzw. "komerchy". Nie wiem o co chodziło, nie znam się, nie oceniam. Album natomiast bardzo łatwo przyswajalny, jeśli ktoś nie lubi sieki, niech sobie zapoda, polubi od razu.
OdpowiedzUsuńmutant
hellalujah:::
OdpowiedzUsuńMi słoń nadepnął na ucho, może dlatego...
Gdzie tu jest Morbid Angel?
Mnie słoń mnie tak załatwił, że z i wyłapaniem Suffocation sobie nie radzę... Ale liczę, że autor zmądrzał z wiekiem :]
OdpowiedzUsuń