Kreator jaki jest, każdy widzi. Heh… W przypadku takiej płyty jak Gods Of Violence bardzo trudno powstrzymać się przed popełnieniem recki metodą kopiuj-wklej, bo zawartość krążka sugeruje, że właśnie w taki sposób został „skomponowany”. To kusi, bo wystarczyłoby mi tylko podmienić tytuły w opisie poprzedniego krążka, a reszta tekstu pięknie by pasowała i — o zgrozo — w ogóle nie ucierpiałaby na tym rzetelność takiego komentarza. A jaka to oszczędność czasu! Heh…
Mnie naprawdę nie chce się słowo w słowo powtarzać tego, co pisałem przy okazji „Phantom Antichrist”, ale skoro Niemcy w swej (od)twórczości powtarzają się już bez żenady, to co ja biedny mogę zrobić. Kreator nagrał bardzo ładny, wymuskany, zróżnicowany i efektowny album, który powinien mieć niezłe branie, bo całkiem miło się go słucha. Niestety caaały materiał jest tak boleśnie wtórny, szablonowy i przesłodzony, że dość szybko odechciewa się jakiegokolwiek z nim kontaktu. Wykonawczo jest super, wokal Mille ciągle daje radę, brzmienie też mają niczego sobie, ale pod względem artystycznym Gods Of Violence leży i kwiczy bardziej niż poprzednik.
Ogólny, że tak zażartuję, rozwój Kreator od ponad dekady sprowadza się do polerowania stylu i czynienia go możliwie przystępnym poprzez upychanie w utworach coraz większej ilości coraz ładniejszych melodyjek, które bankowo znajdą poklask na bawarskich festynach. Kreator jest na takim etapie, że swoją muzyką stara się desperacko przypodobać jak najszerszemu gronu odbiorców, czego wołający o pomstę do piekła przykład mamy w „Fallen Brother”, którego początek żywcem zerżnięto od Rammstein. Inne przejawy różnorodności wg Niemców to m.in. drobne orkiestracje (sporządzone przez dwóch typków z Fleshgod Apocalypse – jakież to na czasie), ckliwe akustyczne intra, patetyczne klimaciki (nie mylić z klimatem – to nie ten ciężar gatunkowy), a nawet partie harfy czy, za przeproszeniem ABW, dud. Jak więc widać, panowie jako dodatki upodobali sobie same zmiękczacze.
Teksty, ach, teksty – tak samo jak na „Phantom Antichrist”, są pełne gniewu, furii i agresji, ale, tak samo jak na „Phantom Antichrist”, nijak się, kurwa, mają do muzyki. Nie dość, że są wyładowane banałami, to jeszcze zalatuje z nich budzącą absmak udawaną rebelią. Szczytem wszystkiego jest dla mnie „Satan Is Real” – toż to murowany kandydat na najbardziej żenujący refren roku. Jak tak dalej pójdzie, to niedługo numery Kreator trafią do podręczników psychologii pod hasłem dysonans. Natomiast ja trafię na kozetkę, bo mnie te wszystkie melodyjki zaczynają doprowadzać do szału.
Osobnicy nieco bardziej wyrozumiali oraz zagorzali fani poprzednich albumów nie powinni się jednak w ogóle przejmować moim zrzędzeniem – dla nich Gods Of Violence będzie kolejnym milusim materiałem.
ocena: 6/10
demo
oficjalna strona: kreator-terrorzone.de
inne płyty tego wykonawcy:
0 comments:
Prześlij komentarz