Bardzo, ale to bardzo nierówny album sprokurowali Niemcy. Naprawdę nie spodziewałem się, że będzie tak niespójny i wywoła tak mieszane uczucia. Bo z jednej strony, jest kilka bezsprzecznie kapitalnych kawałków – świeżych, ciekawych i angażujących w pełni słuchacza, lecz z drugiej – mniej więcej połowa albumu męczy tak niemiłosiernie, że człowiek zaczyna zastanawiać się nad odpaleniem ostatniego Cynica. Zresztą przywołanie amerykańskiego trio nie jest przypadkowe, bo z jakiegoś powodu wokalistom zachciało się lirycznych, ambitnych czystych zaśpiewów, którymi tak obficie, a tak nieudanie, posługuje się Masvidal. Nie muszę chyba dodawać, że pasuje to do muzyki zespołu, jak różaniec do kurwy. Tym bardziej, że pozostałe opcje wokalne brzmią naprawdę dobrze i współbrzmią z muzyką doskonale. Jedyne kilka momentów, kiedy śpiew brzmi dobrze, to te, kiedy linia melodyczna nie wymaga jakichś większych umiejętności, czyli średnie rejestry i bez trudnych technicznie momentów. Wiele tego nie ma jednakoż. Niestety wokale nie wyczerpują wszystkich moich wątpliwości odnośnie do Metatheosis. Wspomniałem już, że połowa krążka jest niemal całkowicie niestrawna – plątająca się i idąca donikąd mieszanka wolnych temp, pseudoartystycznych melodii oraz zupełnego braku sensu. Typowe symptomy przedobrzenia. Brzmi to tak, jakby muzycy chcieli wcisnąć w muzykę więcej, niż powinni i są w stanie dobrze skomponować, skutkiem czego męczą i miętoszą dźwięki z wdziękiem krowy żującej zielsko. Naprawdę ma się ochotę przewinąć połowę płyty i zapomnieć o niej jak najszybciej. Problem jest jednak taki, że linia podziału nie biegnie ładnie pomiędzy utworami, lecz wije się do ich środka i na zewnątrz, co oznacza, że trzeba się porządnie nagimnastykować, by oddzielić ziarno od plew. I mimo iż jest to technicznie wykonalne, jakoś trudno mi uwierzyć, by znaleźli się fanatycy tak oddani, by przewijać mielizny. Jest jednak także i ta lepsza strona płyty – ciesząca ucho, ekstrawagancka i eksperymentalna. Muzyka duszna, niepokojąca i niepokojąco odhumanizowana. I choć nie brzmi to jak zaleta, zaletą jest. Dawno bowiem nie słyszałem tak odhumanizowanego, nihilistycznego klimatu, który wręcz wylewa się z głośników. Jeśli dodać do tego równie mizantropijną tematykę tekstów, wyjdzie, że mamy do czynienia z kawałkiem kapitalnego grania. Umieją się muzycy poruszać pomiędzy stylami i w zależności od potrzeb brać z muzyki to, co będzie pasowało do koncepcji i zamysłu twórców. Znajdzie się i symfoniczny black, ale także psychodeliczny rock. Death, sludge i prog. Z wykurwem, ale także na spokojnie, niemal z namaszczeniem. Bezceremonialnie bezpośrednio oraz zawoalowanie i tajemniczo. Rozharmonizowanie, ale również transowo. Wszystko ładnie wymieszane i w odpowiednich proporcjach. I gdyby tylko cała płyta była taka, byłbym zachwycony. Rzeczywistość przerosła jednak muzyków Noneuclid i dali się ponieść ambicjom. Skutek tego taki, jak napisałem – połowa krążka nadaję się wyłącznie do kosza. A szkoda wielka, bo to, co pozostaje jest naprawdę dobre, nieprzememłane przez innych po tysiąckroć i dające do myślenia. Tym niemniej za zmuszanie mnie do słuchania tych beznadziejnych wymiocin więcej jak siódemki dać nie mogę. A mogło być tak dobrze, tak fajnie…
ocena: 7/10
deaf
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/Noneuclidband
inne płyty tego wykonawcy:
0 comments:
Prześlij komentarz