Tak właśnie mi się zdawało, że niektóre rozwiązania stylistyczne na ostatnim krążku Kreatora skądś kojarzę. I voila! – przypomniałem sobie. A skoro sobie przypomniałem, to nie mogę pozostawić tego samopas, bo materiał wchodzi zajebiście i dostarcza rozrywki na bardzo wysokim poziomie, ocierając się niekiedy nawet o zajebistość – że tak zacytuję Ziobrę. A mowa oczywiście o ostatnim krążku amerykańskiej formacji Death Angel. W ramach wyjaśnienia zaznaczam, że nie chodzi mi o to, że Kreator rżnął z Death Angel, bo nie musiał, ale że skorzystał z pewnych patentów, których wcześniej raczej nie stosował, a które były i są na porządku dziennym u amerykańców. Sami zresztą przyznacie, że tak melodyjnego Kreatora dawno nie było – i właśnie o tą melodyjność mi chodzi. Fanom surowszej obróbki pewnie takie melodie u Niemców spodobały się mniej, ja natomiast przyjąłem je z otwartymi ramionami i staropolskim misiem. Ale ja nie o Kreatorze, bo tego już demo zrecenzował, tylko właśnie o Death Angel. Dla ludzi niezaznajomionych z ich muzyką, rzucę kilkoma nazwami, które, jako tako, pozwolą określić co i jak: Testament, Megadeth, Metallica – z tych bardziej rozpoznawalnych. Jak więc wspomniałem, jest melodyjnie, co nie znaczy jednak cukierkowo, i umiarkowanie, jeśli chodzi o brutalność. Charakterystyczny wokal Osegueda’y, plus niezbyt ciężkie, acz ponadprzeciętnie sprawne, gitary duetu Cavestany/Aguilar to chyba to, co definiuje Death Angel. Chłopakom łatwo jak sraczka wychodzi łączenie bardzo motorycznych i rytmicznych zwrotek z melodyjnymi i nieco rzewnymi refrenami, przy czym rzewność nie jest tu niczym złym, przeciwnie – odmieniają one oblicze utworu i wywołują inne emocje. Słychać to doskonale niemal w każdym kawałku i owa dwukierunkowość staje się w pewnym sensie drugą naturą krążka. Prawdziwym majstersztykiem są jednak bardzo liryczne fragmenty w „Claws in So Deep” (około drugiej minuty) oraz refren „Opponents at Sides”. Ostatni kawałek zresztą dojebuje jeszcze jednym momentem: „Lies – Corruption – Self-Indulgence; Greed – Deceit – Wolves in the sheep” – nie wiem, czy nie arcychujem całego krążka. A może to tylko moja słabość do barwy głosu Ihsahna. Żeby jednak nie być posądzonym o miękkość i ogólną pedałowatość, zarzucę jeszcze kilkoma kawałkami – tym razem szybszymi dla odmiany: „Truce”, otwierający płytę selftajtl oraz opatrzony kapitalnym refrenem „Into the Arms of Righteous Anger”. Pewną ciekawostką jest akustyczny „Volcanic”, ale on jest akustyczny, więc się nie będę w tej materii wypowiadał. Podsumowując: cieszę się, że udało mi się napisać kilka słów o Death Angel, bo warto zapoznać się z tym wydawnictwem, warto się nawet przyjrzeć, bo okładka jest po prostu kapitalna. Ścisła czołówka.
ocena: 8,5/10
deaf
oficjalna strona: deathangel.us
podobne płyty:
- KREATOR – Phantom Antichrist
0 comments:
Prześlij komentarz